Αποσκευές

Λίγα από αυτά που κατάφερα να σώσω και μπορώ να μοιραστώ..

Εικόνες..

Και μουσικές..

Uyan ey gozlerim.wma

Volor Molor.wma

Τα υπόλοιπα μέσα μου..

δώρο-έκπληξη

Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται πάντοτε εκεί που δεν τα περιμένεις. Σωστά? Σαν δώρο έκπληξη. Έτσι έρχονται κι οι άνθρωποι στη ζωή σου. Ανοίγεις ένα πρωί τα μάτια σου κι είναι εκεί. Και σ’ αγαπάνε. Κι είναι ωραίο να σ’ αγαπάνε. Αλλά πιο ωραίο να στο δείχνουν.

Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Κι έτσι το βράδυ είσαι σπίτι σου, μα το ξημέρωμα σε βρίσκει σ’ άλλον κόσμο. Χωρίς καν να καταλάβεις πως. Κι είναι κόσμος όμορφος, γεμάτος εκπλήξεις κι αυτός. Κάθε γωνιά που στρίβεις και μια πρόκληση, δεν ξέρεις τι θα αντικρίσεις.

Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις. Και προσπαθείς να τα κρατήσεις εκεί. Να ρουφήξεις μέσα σου όσο περισσότερα γίνεται. Να κρατήσεις εικόνες, ήχους , μυρωδιές, γεύσεις. Να ζήσεις στιγμές, την κάθε μια χωριστά, την κάθε μια όσο πιο έντονα γίνεται. Να ποτίσουν μέσα σου και να μείνουν εκεί, στο κουτάκι με τις χαρούμενες στιγμές, τις μοιρασμένες με ανθρώπους αγαπημένους.

Τα πιο όμορφα γενέθλια ήρθαν εκεί που δεν τα περίμενα.. Και κράτησαν 4 ολόκληρες μέρες. Δύσκολη η προσγείωση ξανά στην πραγματικότητα..

Πάσες

Δυο μεγάλα Ν, η Νεφέλη και η Ναταλία, μου κάναν πάσα. Δε νομίζω πως έχω άλλη επιλογή παρά να παίξω μπάλα, ε? Πάμε λοιπόν…

Να 5 άχρηστες πληροφορίες για μένα..

1. Μ’ αρέσει να κοιτάζω τους άλλους ενώ κοιμούνται. Μπορώ να κάθομαι και να τους παρατηρώ με τις ώρες.

2. Όταν μιλάω στο τηλέφωνο έχω συνήθως ένα χαρτάκι δίπλα για να μουτζουρώνω.

3. Κάποτε συνήθιζα να κάνω συλλογές από οτιδήποτε ήταν δυνατόν. Από τηλεκάρτες και εισιτήρια μέχρι γραμματόσημα και νομίσματα ξένα ή παλιά. Τώρα πια τίποτα απολύτως.

4. Aγαπημένο μου πρωινό: κρύα πίτσα (από το προηγούμενο βράδυ) και γάλα κακάο (ναι ναι μπλιάχ, ξέρω..:p )

5. Απεχθάνομαι τις φωτογραφίες και τις αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι.

Κάνοντας μια γύρα στο μπλογκοχωριό είδα πως λίγο πολύ οι περισσότεροι έχουν παίξει μπάλα ήδη. Κάνω πάσα λοιπόν σε 5 από τη λίστα δεξιά που νομίζαν πως θα τη γλίτωναν έτσι.
Η μπάλα φεύγει για Αυτή , Αυτόν , loveisadog , Μικρή Ολλανδέζα και Γιουτζίν.

.

Είναι σαν να κατέβηκα σε λάθος στάση και δε μου μένει τίποτε άλλο να κάνω παρά να περιμένω το επόμενο λεωφορείο. Κι είναι σαν να έχω κολλήσει εδώ. Μακριά απ όλους. Μα πιο πολύ μακριά από αυτούς που δε θα ‘πρεπε, αυτούς που αγαπάω. Μια στάση που με κρατά σε απόσταση. Και στέκομαι χωρίς να μπορώ να κάνω βήμα. Και δεν είναι πως όλα τρέχουν μπροστά μου κι απομακρύνονται. Είναι που εγώ δε μπορώ να τ’ ακολουθήσω, να τρέξω πίσω τους. Και δεν είναι πως δεν το θέλω. Είναι που τα πόδια μου έχουν παραλύσει και δεν τα ελέγχω πια. Κι όσο στέκομαι εδώ τόσο βλέπω να ξεμακραίνουν όλα. Και δεν είναι πως μου αρέσει. Είναι που ψάχνω τρόπο να το αλλάξω μα δε βρίσκω. Και δεν είναι πως δε θέλω να μιλήσω. Είναι που όσο λιγότερο μιλάω τόσο λιγότερα έχω να πω. Και δεν είναι πως δεν καταλαβαίνω ότι πληγώνω, ούτε πως δε με νοιάζει. Είναι που δεν ξέρω τι να κάνω.
Είναι σαν να κατέβηκα σε λάθος στάση και δε μου μένει τίποτε άλλο να κάνω παρά να περιμένω το επόμενο λεωφορείο. Κι αν είναι το σωστό, θα είναι όλοι εκεί μέσα.. Μα μέχρι τότε.. στη στάση. Και στη γαμημένη αυτή απόσταση..

(συμ)πτώσεις

Να, συμβαίνει κάτι και λες ‘κοίτα να δεις.. Αν είναι δυνατόν!’ Και λες θα ‘ναι σημάδι, δε μπορεί. Μια από αυτές τις απίστευτες συμπτώσεις. Σαν κι αυτές που συμβαίνουν στις ταινίες καμιά φορά. Και μοιάζει η ζωή σου για λίγο σαν μια ταινία κι αυτή. Γλυκιά. Σαν την Amelie ένα πράμα. Κάπως έτσι. Όχι για πολύ όμως. Γιατί ξινό σου βγαίνει το σημάδι. Και λες μετά ‘μα τι μαλακίες.. σημάδια κι αηδίες’. Και το ξεχνάς. Σαν να μην έγινε ποτέ. Εντάξει, υπερβολή. Σχεδόν ποτέ. Σαν να μην έγινε σχεδόν ποτέ.

Αλλά να, χρόνια μετά, το ίδιο σημάδι. Μπροστά σου πάλι. Κι αυτή τη φορά πιο καθαρό από ποτέ. Ε και τότε πόσο δύσκολο είναι να μην το πεις το ‘αν είναι δυνατόν!!’.. Κι αρχίζεις κι αναθεωρείς. Κι αρχίζουν τα ‘βρε λες..?’ να κουδουνίζουν στο κεφάλι σου. Μπας κι ήρθε η ώρα να αποζημιωθείς? Για την απογοήτευση κι όλη την ξινίλα του πρώτου, όχι τίποτε άλλο. Μπας κι ήρθε η ώρα που η ζωή σου δίνει πίσω ότι θα ‘πρεπε να σου χε δώσει εκείνη την πρώτη φορά αλλά για κάποιο λόγο παρέλειψε? Κάτι σαν θεια δίκη ένα πράμα. Και πείθεις και πάλι τον εαυτό σου πως δεν είναι τυχαίο. Γιατί δε μπορεί να είναι τυχαίο. Και μη με ρωτάς γιατί δε μπορεί. Δεν έχω απαντήσεις σε κανένα γιατί.

Αλλά να που και πάλι την ξινίλα δεν τη γλιτώνεις. Να που και πάλι στη μούρη σου σκάνε όλα. Σαν τις σαπουνόφουσκες εκείνες που κάναμε παιδιά. Σαν κι αυτές που πετούσαν στον αέρα στην προχθεσινή συναυλία και αλλάζαν χρώματα καθώς τα φώτα παίζαν πάνω τους. Κάθε σύμπτωση και μια χούφτα σαπουνόφουσκες.

Όχι πως με πειράζει. Αλλά να, ώρες ώρες σκέφτομαι πως αν υπάρχει κάτι ή κάποιος εκεί πάνω τότε σίγουρα σπάει πλάκα μαζί μου. .

My Funny Valentine - Matt Damon

Να μια άσπρη μέρα

Να περπατάς χωρίς να σκύβεις το κεφάλι. Για να σε χτυπούν στο πρόσωπο οι κατάλευκες νιφάδες. Να κάθονται για λίγο στα βλέφαρα σου, και πριν προλάβεις να τα ανοιγοκλείσεις να έχουν ήδη διαλυθεί.

Να περπατάς και να κοιτάς ψηλά. Και να χεις τα χέρια ανοιχτά λες και θα τις αγκαλιάσεις όλες. Και να ανοίγεις το στόμα να γευτείς όσες μπορείς πιο πολλές.

Να περπατάς και να χει τόση ησυχία που να ακούς το χρατς χρατς που κάνουν τα παπούτσια σου πάνω στο χιόνι. Και να μετράς τα βήματά σου και να κοιτάς πίσω τις πατημασιές που άφησες. Και στο γυρισμό να βλέπεις πως είναι ακόμη εκεί και να προσπαθείς να περπατήσεις πάνω τους.

Κουτάκια

Αδειάζω το κεφάλι μου σε τετράδιο με κουτάκια. Θυμάσαι στο σχολείο, στο μάθημα της αριθμητικής? Ένας αριθμός σε κάθε κουτάκι. Ένας μονάχα, ποτέ παραπάνω. Έτσι μας μάθανε. Στη συνέχεια βέβαια μας μάθαν πώς να βάζουμε και τους ανθρώπους σε κουτάκια. Κι αυτό δε σταμάτησε ποτέ.
Κοιτάζω τα κουτάκια και προσπαθώ να μετρήσω τι μπορώ να χωρέσω μέσα τους. Και μοιάζει τη μια στιγμή ο κόσμος όλος και την άλλη το μεγάλο τίποτα. Τα ξανακοιτάζω και προσπαθώ να μετρήσω τι από μένα μπορώ να χωρέσω εκεί μέσα. Και τότε μου φαίνομαι τόσο μικρή που θα μπορούσα να χαθώ μέσα σε ένα κουτάκι. Αν ζωγράφιζα άραγε μια πόρτα κι ένα παράθυρο θα μπορούσα να τα ανοίξω από εκεί μέσα? Αν χτυπούσα τον τοίχο, αν φώναζα, θα μ΄ άκουγε κανείς από δίπλα? Αν έβρισκα τη δύναμη να γκρεμίσω τον τοίχο, θα έβγαινα στο φως ή απλά σε ένα άλλο κουτάκι? Κι εκεί μέσα, μήπως έβρισκα πάλι εμένα? Ο καθένας εξάλλου με βάζει και σ' αλλο κουτάκι. Σε πόσα απ'αυτά να είμαι ήδη? Τόσα πολλά, και μοιάζουν όλα ίδια.. Αν είχα επιλογή, ποιό να διάλεγα για να χωθώ? Σε ποιο απ’ όλα να χωρέσω?

Egg and Cress

Lunch break με πράσινες μικρές καρδιές στο στόμα.

Κάθε μπουκιά κι ένα μικρό κρατς.

Η δική σου καρδιά τι ήχο ν'αφήνει πίσω όταν σπάει..?