Tuesday, March 27, 2007

lost in translation

Φτιάξαμε λέξεις για να ορίσουμε συναισθήματα. Και πώς να ορίσεις κάτι που δεν ξέρεις πως το βιώνει κάποιος άλλος? Αυτό που λέω εγώ 'χαρά', για σένα πώς να μοιάζει? Και πόσο διαφέρει από την 'ευτυχία' σου? Πόσες μεζούρες δάκρυα χωρίζουν τη 'λύπη' από τη ΄θλίψη' σου? Κι αν σου πω πως 'σ' αγαπάω' τι θα καταλάβεις?

Φτιάξαμε λέξεις για να ορίσουμε συναισθήματα. Έτσι αυθαίρετα. Τις βάλαμε σε λεξικά και τις πετάξαμε εκεί έξω. Και για δες που καταντήσαμε.. Αντί να ψάχνουμε μέσα μας να βρούμε συναισθήματα να ντύσουν και να ζεστάνουν τις λέξεις μας, ψάχνουμε συνεχώς τις κατάλληλες λέξεις για να ντύσουμε τα συναισθήματά μας..

Saturday, March 17, 2007

Πέντε ξανά


Περνούσαν οι εικόνες έξω από το παράθυρο, τρέχαν. Αυτός με τη μούρη κολλημένη στο τζάμι προσπαθούσε ακόμη να καταλάβει αν ήταν τα σπίτια, τα βουνά, τα δέντρα που τρέχουν μακριά του ή ο ίδιος που απομακρύνεται χωρίς καν να κάνει βήμα. Αυτή χαμένη στις σελίδες του βιβλίου της. Χαμένη. Έκανε πως διάβαζε. Στην πραγματικότητα οι σκέψεις της ήταν μίλια μακριά, τρέχαν κι αυτές όπως οι εικόνες έξω από το παράθυρο.
Γυρνώντας το κεφάλι, το βλέμμα του έπεσε πάνω στο βιβλίο της. Ντομάτα με γεύση μπανάνας’ . Το μάζεψε βιαστικά, δεν ήθελε να ενοχλήσει. Μα πριν προλάβει να το μαζέψει, το δικό της είχε πέσει ήδη στη μικρή καφέ κλωστή που κρεμόταν από τη φόδρα του σακακιού του. Ξεφεύγουν οι κλωστές καμιά φορά, μόνο και μόνο για να βρεθεί κάποιος να τις τραβήξει. Κάποιος που δε θα φοβηθεί να δει να ξηλώνεται μπροστά του όλο το περιτύλιγμα, κάποιος που δε θα φοβηθεί να δει την ξεγυμνωμένη αλήθεια εμπρός του.
Έτσι κι έγινε. Τραβώντας την κλωστή σιγά σιγά, λέξη στη λέξη, κόμπο στον κόμπο, η αλήθεια ξεπρόβαλε δειλά. Λες κι ομορφαίνουν οι αλήθειες σαν τις μοιράζεσαι. Λες κι ομορφαίνουν οι άνθρωποι σαν γίνονται αληθινοί. Λες και κοιτώντας τον κόσμο τόσο καιρό από το μικρό παράθυρο του μπάνιου που βλέπει στον φωταγωγό ξάφνου ανοίγεις τις μπαλκονόπορτες και βγαίνεις στη βεράντα και σε λούζει ο ήλιος. Και δε φοβάσαι μη σε κάψει. Δε φοβάσαι γιατί κατά βάθος θέλεις να καείς. Περιμένεις μοναχά να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος. Όχι αυτός που θα σε κάψει. Αυτός που δε χρειάζεται να πεις πολλά γιατί τα ξέρει όλα. Όχι γιατί είναι ξερόλας, μα γιατί ξέρει να διαβάζει τις αλήθειες στα μάτια, γιατί ξέρει να τραβά κλωστές, να τραβά σιγά σιγά, όσο χρειάζεται για να βγεις στο φως. Και μπορεί να είναι οπουδήποτε. Να περπατά στο απέναντι πεζοδρόμιο, να τρέχει να προλάβει το λεωφορείο, να στέκεται μπροστά από μια εκκλησία, να μένει στο διπλανό διαμέρισμα, να κάθεται απέναντί σου στο βαγόνι ενός τρένου και να κοιτά τις ίδιες εικόνες να περνούν έξω από το παράθυρο.
*Το ποστ μετά από πρόσκληση της Γιουτζίν
** Δε θα κάνω πάσα. Θα αφήσω 5 λέξεις εδώ κι όποιος θέλει ας φτιάξει μια ιστορία.
Αστερίας, αερόστατο, μοιρογνωμόνιο, κλειδαριά και πάπλωμα.

Sunday, March 04, 2007

A road to walk alone

"Ένας πολεμιστής του φωτός ξέρει πως μερικές στιγμές επαναλαμβάνονται. Συχνά βρίσκεται μπροστά σε προβλήματα και καταστάσεις που έχει ήδη αντιμετωπίσει. Τότε νιώθει στενοχώρια και σκέφτεται πως είναι ανίκανος να κάνει προόδους στη ζωή του, αφού οι δύσκολες στιγμές παρουσιάζονται ξανά.
‘Αυτό το έχω ήδη περάσει’ παραπονιέται στην καρδιά του.
‘Αλήθεια είναι, το έχεις ζήσει’ απαντάει η καρδιά του. ‘Αλλά δεν το ξεπέρασες ποτέ’
Τότε ο πολεμιστής κατανοεί πως η επανάληψη των εμπειριών έχει έναν και μοναδικό στόχο: Να τον διδάξει αυτό που δεν εννοεί να μάθει.." *

Αισθάνομαι πως κάνω κύκλους. Εγώ, όχι η ζωή μου. Ας πούμε πως κατά κάποιο τρόπο προκαλώ την κυκλική ροή των πραγμάτων. Κάπως έτσι. Πως χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι και πάλι στο ίδιο σημείο, όχι όμως γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα, αλλά γιατί μάλλον εγώ τα έφερα έτσι. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται. Το γιατί δεν το ξέρω. Το ψάχνω όμως. Βγήκα στο δρόμο και ψάχνω. Και κάνει σκοτάδι εκεί έξω, κι είναι οι λάμπες λιγοστές. Και κάνει κι ανασφάλεια και φόβο κι άλλα πολλά. Και σε κάθε στροφή ξεφυτρώνει κι ένα ακόμη ερωτηματικό για να κάνει τον δρόμο ακόμη πιο δύσκολο. Δίχως χάρτες και πυξίδα, δίχως κανέναν για οδηγό. Ξέρω πως τον δρόμο αυτό μόνη μου πρέπει να τον περπατήσω, μόνη μου να βρω την άκρη. Για να βγω από τον κύκλο πρέπει πρώτα να μάθω. Ό,τι χρειάζεται να μάθω. Ό,τι είναι αυτό που με φέρνει πάντα πίσω στο ίδιο σημείο..
*Απόσπασμα από τον Πολεμιστή του Φωτός του Paulo Coelho
** Η φώτο από χθες το βράδυ, λίγες ώρες πριν την ολική έκλειψη της σελήνης.