Wednesday, May 31, 2006

Tick


Σήμερα είμαι σε υπερένταση. Δεν ξέρω αν φταίει η έλλειψη ύπνου (καταραμένο report!), αν φταίει η καφεϊνη στο αίμα μου (απο χθες έχω σταματήσει να μετράω τους καφέδες, μάλλον δε με συμφέρει) ή αν είναι μια δόση χαράς που κατάφεραν να μπουν 4 ticks στην things to do λίστα μου σήμερα!

1. Άλλαξα δωμάτιο. Ναι! Πάλι! Έτσι για να μη βαριέμαι βρε αδερφε. ‘Τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου?’ ‘Α, τίποτα το ιδιαίτερο, αλλάζω δωμάτια, να τα δοκιμάσω όλα πριν φύγω από εδω.’ Πίκρα νουμερο 1: Shared room και πάλι... Πίκρα νούμερο 2: (δώσε βάση) Παίρνω κλειδί, βρίσκω τη σωστή πόρτα (μη νομίζεις πως ήταν εύκολο!), ανοίγω και με περιμένει έκπληξη.. Αυτές τις παντόφλες κάπου τις ξέρω..κάπου τις έχω ξαναδεί... Όχι..δεν είναι δυνατόν! Ω ναι...η κινέζα..η ίδια πάλι... What are the chances of that??? Όσο εγώ κυνηγάω την τύχη μου, η ατυχία μου κυνηγάει εμένα και δεν έχω καταφέρει ακόμη να της ξεφύγω. Μα είναι δυνατόν? Αν υπάρχει κάποιος εκεί πάνω φηλά, σίγουρα παίζει μαζί μου. Το διασκεδάζει τρελά ο τύπος! Ε ρε γλέντια!

2. Το report έτοιμο και μόλις εστάλη. Φύγε κακό απ΄τα μάτια μου! Κουτσά στραβά το τελείωσα επιτέλους. Χαλάλι και το ξενύχτι. Ανάσα βαθειά. Ουφ! Του χρόνου πάλι.


3. Το καινούριο σπίτι στο Nottingham έκλεισε επίσημα πλέον. (Ναι! Και εκεί αλλαγή!) Η προκαταβολή μπήκε. Η νυν σπιτονοικοκυρά ενημερώθηκε για την αναχώρηση. Ολα έτοιμα για μετακόμιση. Θα ρθει κανείς ρε να βοηθήσει? :p

4. Αποφασίστηκε πλεον η ακύρωση του ταξιδιού στην Ελλάδα. Και Βέγγος να γίνω δεν τα προλαβαίνω όλα μεχρι τις 6/6. Ασε που ακούω πως έχετε ζέστη πολλή εκει κάτω...καλά είμαστε εδώ στη δροσιά για την ώρα (λέμε τώρα..). Βέβαια ακόμη δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω με το εισητήριο. Αν αλλάξω ημερομηνίες το κόστος είναι όσο και η η τιμή του εισητηριόυ. Αν το ακυρώσω θα μου δώσουν πισω το τρομερό ποσο των 26 (ολόκληρων, ε!) λιρών. Με λίγα λόγια, τσάμπα λεφτά έδωσες μαλάκα και πάλι. Αλλα δε βαριέσαι... Εγώ σήμερα είμαι καλά! Και δε βλέπω καν την υπόλοιπη λίστα όπου χίλια δυο άλλα περιμένουν για ένα tick. Και αύριο μέρα είναι.

Tuesday, May 30, 2006

Guillemots (Updated)


Δεν τους είχα ξανακούσει. Μου τους γνώρισε σήμερα ένα καλό παιδάκι. Μου άρεσαν πολύ! Ρίξτε μια ματιά στο web site τους. Έχουν και κάποια demo τους που μπορείτε να κατεβάσετε.
Αύριο που θα με πάει να τους ακούσω κιόλας ζωντανά θα επανέλθω για πλήρη αναφορά! :)
Update: Gig Review
Τα φώτα χαμηλώνουν. Ενας πανύψηλος τύπος με καρό κουστούμι και περίεργο καπέλο ανεβαίνει στη σκηνή. Κάθεται μπροστά στα πλήκτρα που βρίσκονται στο κέντρο περίπου της σκηνής, σε μια καρέκλα ξύλινη (σαν αυτές τις παλιές κουνηστές της γιαγιάς, μόνο που αυτή δεν ήταν κουνιστή) Αρχίζει να παίζει και να τραγουδά.. ‘And though the sound is burning in my head, my hands are also burning with the things I haven’t said. And though I try to be good I still fail. And in my changing efforts, all my skin becomes so pale, and threatens to leave me completely and fold back into the space where it was born...' Φωνή δυνατή, ζεστή, γεμάτη μελαγχολία γεμάτη με κατιτίς που σε κάνει να φύγεις, ταξιδεύεις. ‘cold coοl moon..’ και ‘Σαν να 'σαι σε αιώρα , να είναι δροσερή νυχτιά , λίγο πριν αποκοιμηθείς εκεί στην παραλία για να χαθείς στα όνειρα σου τα ξύπνια χωνεύοντας τους αντικατοπρισμούς του φεγγαριού μέσα σου. Και δεν θες κανένα χέρι ή ανάσα δίπλα σου’ όπως είπε και η Roxanne. Κάπως έτσι.
Η μουσική σιγά σιγά σβήνει και κάπου μέσα από το πλήθος ακούγεται ενας περίεργος σαματάς. Ο κόσμος ψάχνεται. Τενεκέδες βαράνε, ένας τηλεβόας σκούζει, ενα σαξόφωνο παίζει ότι να ναι, ένας μικρός πανικός. Είναι τα υπόλοιπα μέρη της μπάντας που περιφέρονται μέσα στον κόσμο και κάνουν αν μη τι άλλο εντυπωσιακή είσοδο. Αρχίζουν να τζαμάρουν και να χτυπιούνται πάνω στη σκηνή. Αυτό ήταν το ξεκίνημα της συναυλίας. Δυο εικόνες που καμία σχέση δεν έχουν η μια με την άλλη. Από την απόλυτη ηρεμία και μελαγχολία στο ξέφρενο πανηγύρι. Έτσι ξεκίνησε και έτσι κύλισε μέχρι το τέλος. (Κάτι σαν 2 shots of happy, 1 shot of sad ένα πράμα..:p ). Είχε κάτι από Coldplay, κάτι από Radiohead ισως, κάτι από Tiger Lilies αλλα και απο David Gray όμως, και ενίοτε και μια δόση από Damien Rice. Ειχε λίγο απ’ όλα και όλα αυτά μαζί.

Fyfe Dangerfield. Ο frontman. Εκτός από τις φωνητικές του ικανότητες που δε σου παίρνει και πάνω από 2 λέπτα για να τις εκτιμήσεις, πανέξυπνος, και ικανός να γίνει ένα με το κοινό. Επικοινωνία άμεση, διάθεση παιχνιδιάρικη. Μια γυαλάδα στο μάτι την είχε είν’ η αλήθεια...αλλά δεν ήταν κακή η τρέλα που κουβαλούσε.
Ξεχωριστή στιγμή : Μόνος του μπροστά από τη σκηνή, αγκαλιά με ένα mini keyboard , σαν αυτά τα μικρά με τις μπαταρίες που είχαμε πιτσιρίκια. Αρχίζει και τραγουδά παίζοντας μερικές νότες που μετα βιας ακούγονται. Ούτε μικρόφωνα ούτε τίποτα..Με τέτοια φωνή δεν τα χρειάζεται άλλωστε! Από κάτω δεν ακούγεται ούτε ανάσα...Ανατρίχιασα.
Σε γενικές γραμμές ένα πολύ καλό Live. Εναλλαγές πολλές, πότε ύψος πότε βάθος. Πότε για να χτυπιέσαι και πότε για να τρυπιέσαι. Εχουν μάλλον να μας δώσουν πολλά. Keep an eye on them!

Θα πρέπει να αναφέρω και τους Kittens, τη μπάντα που έπαιξε support. Ένας λιγδιάρης τύπος που μπορεί να μην είχε τόσο καλή φωνή, να φάλτσαρε που και που, αλλά τραγουδούσε γλυκά πολύ. Ενα τσέλο ξεκούρδιστο μεν, αλλά που έκανε τη διαφορά. Ενας τροφαντός γλυκήτατος τυπος με δυο κοτσιδάκια σαν αυτά των Βικινγκς που έπαιζε διάφορα. Μέσα στα πολλά και μελόντικα. Θυμήθηκα τον Αγιο τον Βασιλη που μου είχε φέρει μια όταν ήμουν πιστιρίκι και συγκινηθηκα καλε! Γενικά ,σαν μουσικοί, σαν μπάντα, δεν έλεγαν και πολλά. Αλλά τα τραγουδάκια τους ήταν πολύ όμορφα. Με μια γλύκα παιδική, σαν νανουρίσματα. Ό,τι θα ήθελες κάποιος να σου τραγουδήσει ψιθυριστά πριν πας για ύπνο.
Ακούστε κι αυτό ... Guillemots - White Rag

Monday, May 29, 2006

Οι καλοί λογαριασμοί...

Από την αρχή που ξεκίνησε το μπλογκάκι αυτό χρωστάει κάτι. Το τραγούδι στο οποίο οφείλει το όνομά του. Κερνάμε λοιπόν απόψε! Help yourselves. Happy, sad, ας πάρει ο καθένας ό,τι θέλει.

Two Shots of Happy, One Shot of Sad
Written by Bono & The Edge, Performed by Nancy Sinatra
(*Just for the record, το κομμάτι είχε αρχικά γραφτεί από τον Bono για τον Frank Sinatra ο οποίος όμως δεν το είπε ποτέ. Κάποια στιγμή το ηχογράφησαν οι U2 και κυκλοφόρησε σε κάποιο single τους. Δεν μπόρεσα να το βρω απόψε, κάποια στιγμή θα το ανεβάσω κι εκείνο. Για την ώρα, η πιο πρόσφατη εκτέλεση απο Nancy Sinatra -2004 αν δεν κάνω λάθος)

Fire Alarm



At 6:30 am... on a Bank Holiday...???
MERCY!!!

Sunday, May 28, 2006

...


When whatever you say is being misunderstood…
When whatever you write is being misread…
When all your intentions are being misinterpreted…
When the only ones that you were sure they could understand you actually don’t…
When they think they know what’s inside you better than you do…
FUCK!
What the hell is going on here?
What language am I speaking?
Greek didn’t seem to work very well…What about English??
FUCK! Again and again and again! FUCK!

Θέμα Χρόνου









Saturday, May 27, 2006

Τελικά...


Μια είναι η αγάπη. Μπορεί να ποτίζεται στη συνέχεια και με άλλα στοιχεία και να γίνεται ερωτική, φιλική, μητρική κτλ, αλλά στη βάση της είναι η ίδια. Στο ίδιο μέρος φωλιάζει, βαθιά στην καρδιά σου μέσα. Το ίδιο χρώμα έχει, κατακόκκινη πάντα. Την ίδια μυρωδιά, ανθισμένου γιασεμιού και βρεγμένης από ανοιξιάτικη μπόρα γης. Την ίδια γεύση, γλυκιά, σοκολατένια. Την ίδια υφή, σαν χάδι τρυφερό, σαν άγγιγμα κατάλευκου πούπουλου. Την ίδια ασφάλεια και ηρεμία σου χαρίζει. Την ίδια ευφορία. Τον ίδιο πόνο σαν την χάνεις..

Friday, May 26, 2006

Κόκκινο


Κρασί κόκκινο. Όχι δε μέθυσα. Αλλά το αισθάνομαι ακόμη σε όλο μου το σώμα, πάει να μου σπάσει το κεφάλι. Κρασί κόκκινο σαν αίμα. Κυλάει ακόμη στις φλέβες μου. Το κρασί όχι το αίμα. Αυτό παγώνει σιγά - σιγά. Στάζει όλο και λιγότερο σε κάθε χαρακιά σου. Το δικό σου έχει παγώσει καιρό τώρα. Το καταλαβαίνω τώρα. Άργησα ίσως. Άλλη μια γραμμούλα στο τοίχο. Αφού δεν μπορώ να τον γκρεμίσω τον έχω για να μετράω πάνω του τα λάθη μου τουλάχιστον. Μάταια ψάχνω για κερκόπορτες. Τις έχεις κλειδώσει όλες. Καλά έκανες.
Μπαλόνι κόκκινο. Για να το φουσκώσω φύσηξα μέσα του ότι πιο ακριβό έχω μέσα μου για σένα. Κοίτα πόσο μεγάλο έγινε! Του έβαλα κλωστή μακριά και το ‘δεσα σφιχτά στον καρπό μου μη μου φύγει. Όπως όταν ήμασταν μικρά. Κλωστή τόσο μακριά που να φτάνει ψηλά, να το βλέπεις από την άλλη μεριά του τοίχου.
Εγώ δεν το αφήνω να φύγει. Πέτα πέτρες και σκάσε το άμα θες. Αλλά και πάλι, θα φουσκώσω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο…

Thursday, May 25, 2006

Ήταν εκεί

Την είδα σήμερα το πρωί, μόλις λίγα λεπτά αφού είχα ανοίξει τα μάτια μου. Την είδα να στέκεται εκεί, έξω από το παράθυρο της κουζίνας μου. Ήταν σαν να με περίμενε για ώρα εκεί έξω. Με κάρφωσε με το βλέμμα της. Βλέμμα καθαρό, ευθύ, διαπεραστικό. Βλέμμα που κατά κάποιο περίεργο λόγο έμοιαζε γνώριμο. Με κάρφωσε και με καθήλωσε εκεί. Ένιωσα πως ήθελε κάτι να μου πει. Πως με περίμενε εκεί για κάποιο λόγο. Δεν μπορούσα να καταλάβω, αλλά δεν μπορούσα να ξεφύγω κι από τη ματιά της. Περίεργη αίσθηση. Μερικά δευτερόλεπτα αμηχανίας. Τράβηξα το βλέμμα μου μακριά. Λες και ήθελα να ξεφύγω. Άνοιξα το ψυγείο να πάρω το γάλα. ‘Τι βλακείες είναι αυτές που σκέφτεσαι… Άντε πρωί - πρωί’ άκουσα τη φωνή της λογικής μου που είχε ήδη ξυπνήσει να με ταρακουνάει. Σήκωσα το κεφάλι και πάλι αλλά δεν ήταν εκεί. Είχε ήδη φύγει. Σωστά, σκέφτηκα, τι βλακείες είναι αυτές…μια γάτα ήταν απλά. Μια συνηθισμένη μαύρη γάτα.
Αλλά…

Ουυυυυφ!





Ανάσα.
Μεγάλη ανάσα.
Ανακούφιση.
Ικανοποίηση.
Πάει κι αυτό.
Πάμε για τα υπόλοιπα τώρα.

Wednesday, May 24, 2006

There's a storm outside...

James - Sometimes

There's a storm outside,

and the gap between crack and thunder,crack and thunder,

is closing in, is closing in

The rain floods gutters,

and makes a great sound on the concrete

On a flat roof, there's a boy leaning against the wall of rain

Aerial held high, calling "come on thunder, come on thunder"

Sometimes,

when I look deep in your eyes,

I swear I can see your soul

Sometimes,

when I look deep in your eyes,

I swear I can see your soul

It's a monsoon, and the rain lifts lids off carss

pinning buses like toys, stripping them to chrome

Across the bay, the waves are turning into something else

Picking up fishing boats and spewing them on the shore

The boy is hit, lit up against the sky,

like a sign, like a neon sign

And he crumples, drops into the gutter, legs twitching

The flood swells his clothes and delivers him on, delivers him on

Sometimes,

when I look deep in your eyes,

I swear I can see your soul

Sometimes,
when I look deep in your eyes,

I swear I can see your soul

There's four new colors in the rainbow

An old man's taking polaroids

But all he captures is endless rain, endless rain

He says ‘listen’,

takes my head and puts my ear to his

And I swear I can hear the sea

Somtimes,

when I look in your eyes I can see your soul

(I can reach your soul)

(I can touch your soul)

Sometimes

Monday, May 22, 2006

Κοίτα


Το καινούριο μου παράθυρο. Έχει ένα καλό. Στέκει ακριβώς πάνω από το κρεβάτι μου. Ξαπλώνοντας μπορώ να βλέπω τον ουρανό. Τις μέρες αυτές ο καιρός δεν είναι καλός. Τα σύννεφα δε μ' αφήνουν να δω ούτε το φεγγάρι ούτε τ' αστέρια. Θέλω να πιστεύω όμως πως σαν στρώσει λιγάκι θα μπορώ να ξαπλώνω και να τα μετράω μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Το καινούριο μου δωμάτιο. Έχει ένα καλό. Όταν γυρνάω τα βράδυα κι ανοίγω την πόρτα, δεν είναι κανείς άλλος εκεί μέσα. Είναι το τέταρτο μέσα σε 3,5 μήνες... Κανένα απο αυτά δεν κατάφερε να γίνει ‘δικό μου’. Ίσως να μην πρόλαβε. Το πιο πιθανό όμως είναι πως και περισσότερο χρόνο να είχε, δε θα τα είχε καταφέρει. Το ‘δικό μου’ είναι αυτό πίσω στο Nottingham. Μα σε λιγότερο από ένα μήνα θα πάψει κι εκείνο να είναι δικό μου.
Αισθάνομαι λίγο σαν τους τσιγγάνους. Από τόπο σε τόπο, από ανθρώπους σε άλλους ανθρώπους. Μετά από λίγο καιρό σε ένα μέρος, κάτι γίνεται, δεν το αντέχω άλλο, πρέπει να φύγω, να αλλάξω. Ώρες ώρες, έχω την αίσθηση πως δε θα μπορέσω να στεριώσω ποτέ, πουθενά και με κανέναν. Η ιδέα και μόνο μιας ζωής σε ένα μέρος, πιθανόν με έναν άνθρωπο, με τρομάζει. Θέλω να μπορώ να κάνω χρήση της ελευθερίας μου. Μου δόθηκαν πόδια για να έχω τη δυνατότητα να περπατώ, να τρέχω, να φεύγω μακριά όταν το έχω ανάγκη. Και μέχρι τώρα αυτό κάνω. Αλλά μη νομίζεις πως είναι ευχάριστο. Η ελευθερία μπορεί να γίνει και κατάρα τελικά. Μάλλον απέχει πάρα πολύ λίγο από τη φυγή. Κι αντί να την αποζητάς και να την κυνηγάς, μπορεί να σε κατατρέχει η ίδια. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς να μη σ’αφήνει σε ησυχία. Σαν να θέλει κάτι από σένα. Δεν το δίνεις και φεύγεις. Μα δε γλιτώνεις. Σε έχει από πίσω. Να, ξανάρχεται. Και πάλι ζητά. Και πάλι δε δίνεις. Και πάλι φεύγεις. Ζωή κυνηγημένη? Έτσι μοιάζει, κι ας μην είναι. Ζωή ελεύθερη? Έτσι θέλει να μοιάζει, κι ας μην είναι.


Friday, May 19, 2006

Αέρας


Φυσάει έξω τρελά. Μόλις τελείωσα ότι είχα να κάνω για σήμερα, ώρα να πάω σπίτι. Κοιτάζω όμως έξω, πίσω από την ασφάλεια του παραθύρου μου, και το σκέφτομαι πολύ να το κάνω. Ένας χαμός εκεί έξω.Μια διαρκής και ακανόνιστη κίνηση. Δε μ'αρέσει ο αέρας. Kαθόλου de δε μ'αρέσει. Τα αναστατώνει όλα. Μαζί κι εμένα. Τα φέρνει όλα πάνω-κάτω και τα παγώνει. Αλλάζει θέσεις, λερώνει, καταστρέφει, ανακατώνει τα πάντα. Νευρικότητα, ένταση, κρύο.
Σταμάτα τώρα για να φύγω! Φτάνει τόσο! Αρκετά! Ααααααα!

Wednesday, May 17, 2006

Οχι,


Δε θα αγχωθώ
Δε θα αγχωθώ
Δε θα αγχωθώ
ΔΕ ΘΑ ΑΓΧΩΘΩ, ΛΕΜΕ!!
ΕΝΤΑΞΕΙ???

Tuesday, May 16, 2006

..?



Είμαι αυτό που δείχνω εδω μέσα?

Δείχνω αυτό που είμαι?

Τι είμαι τελικά?

Και τι δείχνω?

The Smiths - Accept Yourself

Monday, May 15, 2006

56 χρόνια μετά...


"George, will meet at Monty's next weekend. Is 2pm acceptable? Love Gwen."

Ξεθωριασμένο και καταϊδρωμένο φτάνει στον προορισμό του μετά από 56 χρόνια...
Ο George σίγουρα δεν είναι εκεί. H Gwen από την άλλη...ποιός ξέρει που βρίσκεται κι αυτή. Συναντήθηκαν άραγε εκείνο το σαββατοκύριακο του '50 στου Monty? Τα κατάφεραν? Ήταν ζευγάρι? Ήταν φίλοι?
Ίσως αν είναι εν ζωή να έχουν παντρευτεί, να έχουν παιδιά, εγγόνια, ένα σπίτι με κήπο και να πηγαίνουν που και που στου Monty να θυμούνται τις παλιές τους συναντήσεις.
Ίσως πάλι το οτι δεν κατάφεραν να βρεθούν να έσπασε κάτι στη σχέση τους. Ποιός ξέρει πως εισέπραξε η Gwen tο γεγονός οτι ο George δεν απάντησε ποτέ στο γράμμα αυτό (αφού δεν το πήρε ποτέ ). To ξέρει άραγε πως το γράμμα της δε βρήκε ποτέ τον προορισμό του? Ίσως να της το είπε αργότερα ο George. Ίσως τον πίστεψε, ίσως και όχι...
Χίλιες δυό ιστορίες, χίλια δυό σενάρια. Σε πόσα μικρά πράγματα στηρίζονται οι ζωές των ανθρώπων! Μια μικρή λεπτομέρεια να ήταν αλλιώς και να, μια καινούρια ιστορία!
Σήμερα βέβαια τα πράγματα με την επικοινωνία είναι πολύ ευκολότερα απο τότε. Κινητά, σταθερά, emails...Ταχύτητα! Δεν παύουν να υπάρχουν όμως άπειρες άλλες λεπτομέρειες...

Sunday, May 14, 2006

Ακόμη κοιμάσαι???



Ήχος δόνησης κινητού δίπλα από το κεφάλι μου. Ανοίγω μετα βίας το ένα μάτι (το αριστερό ηταν). Η μπλέ οθόνη αναβοσβήνει... 'Giagia Sofia is calling'. Κοιτάω την ώρα. 8:35. Α ρε γιαγιά...

Me : Ναι.. (με το ζόρι, ίσα που βγαίνει κι αυτό)
Giagia Sofia: Καλημέρα πούλιμ'!! (με μια χαρά άλλο πράγμα!) Ντε φτας? (ποντία η γιαγιά Σοφία βλέπεις. Συνεχίζω να τα γράφω κανονικά για να μην κάνω μετάφραση). Είσαι καλά? Σε πεθύμησα.
Me: Καλά είμαι γιαγιά... (η φωνή αρχίζει να βγαίνει σιγά σιγά)
Giagia Sofia: Τι? κοιμάσαι ακόμη?
Me: ...φαινεται ε?
Giagia Sofia: Καλά , τι ώρα είναι εκεί και κοιμάσαι ακόμη? 11 κοντεύει εδώ.
Me: 8:30 όμως εδώ ρε γιαγιά...
Giagia Sofia: Ααα..8:30..Δήλαδή πόσες ώρες έχουμε διαφορα? (Σε κάθε τηλεφωνημα, μα σε καθε ένα όμως, η ίδια συζήτηση. Σχεδόν 3 χρόνια Αγγλία, ακόμη να συνειδητοποιήσει πως είμαι 2 ώρες πίσω...)
Me: Δυο ώρες γιαγιά..
Giagia Sofia: Α, δυο ώρες. Δηλαδή τωρα εδώ είναι 11 παρά.. εκεί πόσο είναι? 9 παρά? ε? (Όχι πως είναι και κανένα ξεφτέρι στην αριθμητική η γιαγιά μου, αλλα βελτιώνεται κάθε φορά, δε μπορώ να πω..)
Me: Ναι γιαγιά..
Giagia Sofia: Και κοιμάσαι ε?
Me: Ε..να μην κοιμάμαι..? Κυριακή είναι..
Giagia Sofia: Α ναι, δεν έχεις να πας στη δουλειά σου ε?
Me: Όχι γιαγιά...
Giagia Sofia: Σαββατοκύριακα δεν πας ε? (Άλλη μια συζήτηση που δε λείπει από κάθε τηλεφώνημα)
Me: Όχι γιαγιά, δεν πάω. Και να σου πω ρε γιαγιά, να σε πάρω σε λίγο που θα έχω ξυπνήσει?ε?
Giagia Sofia: Όχι πούλιμ' να μη με πάρεις. Έτσι, να δω αν εισαι καλά πήρα, σ' αποθυμήσαμε, πότε θα ρθεις?
Me: Καλά είμαι ρε γιαγιά. Αλλά...κοιμάμαι! Στις 6 θα έρθω, αφου σου είπε η μαμα.
Giagia Sofia: Στις 6 του άλλου μηνα, ε?
Me: Ναι βρε γιαγιά...
Giagia Sofia: Αααχχ μαύρισαν τα μάτια μας. Και πόσο θα κάτσεις?
Me: Μέχρι τις 19 γιαγια. Αντε σ'αφήνω τώρα , θα σε πάρω μετά.
Giagia Sofia: Άντε αν είσαι εσύ καλά είμαστε κι εμείς καλά. Άντε να ΄ρθείς να σε δούμε.
Me: Ναι βρε γιαγιά, θα με δείτε. Άντε, κλείνω τώρα, θα τα πούμε μετά.

Αγκαλιά το μαξιλάρι μου, αλλάζω πλευρό και προσπαθώ να ξανακοιμηθώ. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο βέβαια. Αλλά…που να ξερα η κακομοίρα! Ο εφιάλτης επαναλαμβάνεται. Ήχος δόνησης κινητού και πάλι. Ανοίγω το ένα μάτι (δε θυμάμαι ποιο ήταν αυτή τη φορά). Η μπλε οθόνη αναβοσβήνει… ‘Mama is calling’ Κοιτάω την ώρα. 9:44. Όχι που θα τη γλίτωνα! Σιγά μην κοιμόμουν μια Κυριακή με την ησυχία μου! Γιατί τις Κυριακές πρέπει πάντα να σου τηλεφωνούν πρωι πρωί? Όλη τη μέρα έχουν μπροστά τους! Δηλαδή γιατι πρωί πρωί? Και γιατί δεν μπορουν να καταλάβουν πως είμαι 2 ώρες πισω?

Mama Maria: Καλημέεεεερα! (με έναν τόνο στη φωνή που μου θύμισε κάτι από Μενεγάκη στον πρωινό καφέ. Αυτή τουλάχιστον το λέει σε αυτούς που έχουν ήδη ξυπνήσει και της τηλεφωνούνε. )
Me: Καλημέρα… (σαν να ρχεται η φωνή από τον τάφο)
Mama Maria: Τιιι? Ακόμη κοιμάσαι?? Καλέ, τι ώρα είναι? 10 δεν κοντεύει? (Λες και είχα ραντεβού σημαντικό, λες και θα έχανα το τρένο, λες και ερχόταν το τέλος του κόσμου και εγώ κοιμόμουν ακόμη τον ύπνο του δικαίου.)
Me:….
Mama Maria: Γιατί κοιμάσαι τέτοια ώρα? Τι ώρα πήγες για ύπνο το βράδυ?
Me: κατά τις 4…
Mama Maria: Απαπααα! Πάλι στο σ’αυτό το internet ξημερώθηκες? (Και εκεί κάπου αρχίζει η κασέτα με τίτλο ‘εθισμός’. Ότι και το Internet είναι σαν το αλκοόλ, το τσιγάρο κτλ κτλ. Μιας και την κασέτα την έχω ακούσει πολλάκις, δε θεώρησα απαραίτητο να προσπαθήσω να κρατήσω τον εαυτό μου ξύπνιο. Άφησα τον μισό μου εγκέφαλο να ξαναπέσει σε λήθαργο –κάτι σαν τα δελφίνια ένα πράγμα- και άφησα τη Μαμά Μαρία να συνεχίσει να βγάζει τον λόγο της. Ως μάνα έχει κι αυτή υποχρεώσεις βλέπεις!)
Me:….
Mama Maria: Τι κάνεις? Είσαι καλά? (Λες και κάτι θα είχα πάθει από την προηγούμενη μέρα που είχαμε ξαναμιλήσει)
Me:…ναι… μια χαρά…
Mama Maria: Καλά, άντε σ’αφήνω να κοιμηθείς.
Me: Να ΄σαι καλα! Αντε τα λέμε. Γεια!

Ξαναπήρα και πάλι αγκαλιά το μαξιλάρι μου, ξανάλλαξα πλευρό, αλλά… Μετά από όλα αυτά πώς να ξανακοιμηθώ? Το μισοκοιμησμένο μου μυαλό περίμενε πότε θα ξαναχτυπήσει και πάλι το τηλέφωνο. Το κακό πάντα πρέπει να τριτώσει, έτσι δε λένε? Έλα όμως που ούτε το κακό τρίτωσε, ούτε και κοιμηθηκα. Γκρρρρρρ
Κυριακή πρωί. Πρωί πρωί. Πόσο μεγάλη φαίνεται η μέρα όταν η νύχτα έχει κρατήσει τόσο λίγο!

Saturday, May 13, 2006

2 (many) shots of happy

Ξύπνησα με hangover σήμερα. Too many shots of happy all at once yesterday. Happiness overdose.
Μου φόρεσες ένα χαμόγελο ναααα χθες. Μ' αυτό κοιμήθηκα, μ'αυτό ξύπνησα. Το έχω ακόμη. Εκεί θα το κρατήσω.

Friday, May 12, 2006

Καλημέρα


Με μάτια κουρασμένα και θολά