Guillemots (Updated)

Δεν τους είχα ξανακούσει. Μου τους γνώρισε σήμερα ένα καλό παιδάκι. Μου άρεσαν πολύ! Ρίξτε μια ματιά στο web site τους. Έχουν και κάποια demo τους που μπορείτε να κατεβάσετε.
Αύριο που θα με πάει να τους ακούσω κιόλας ζωντανά θα επανέλθω για πλήρη αναφορά! :)

Update: Gig Review

Τα φώτα χαμηλώνουν. Ενας πανύψηλος τύπος με καρό κουστούμι και περίεργο καπέλο ανεβαίνει στη σκηνή. Κάθεται μπροστά στα πλήκτρα που βρίσκονται στο κέντρο περίπου της σκηνής, σε μια καρέκλα ξύλινη (σαν αυτές τις παλιές κουνηστές της γιαγιάς, μόνο που αυτή δεν ήταν κουνιστή) Αρχίζει να παίζει και να τραγουδά.. ‘And though the sound is burning in my head, my hands are also burning with the things I haven’t said. And though I try to be good I still fail. And in my changing efforts, all my skin becomes so pale, and threatens to leave me completely and fold back into the space where it was born...' Φωνή δυνατή, ζεστή, γεμάτη μελαγχολία γεμάτη με κατιτίς που σε κάνει να φύγεις, ταξιδεύεις. ‘cold coοl moon..’ και ‘Σαν να 'σαι σε αιώρα , να είναι δροσερή νυχτιά , λίγο πριν αποκοιμηθείς εκεί στην παραλία για να χαθείς στα όνειρα σου τα ξύπνια χωνεύοντας τους αντικατοπρισμούς του φεγγαριού μέσα σου. Και δεν θες κανένα χέρι ή ανάσα δίπλα σου’ όπως είπε και η Roxanne. Κάπως έτσι.

Η μουσική σιγά σιγά σβήνει και κάπου μέσα από το πλήθος ακούγεται ενας περίεργος σαματάς. Ο κόσμος ψάχνεται. Τενεκέδες βαράνε, ένας τηλεβόας σκούζει, ενα σαξόφωνο παίζει ότι να ναι, ένας μικρός πανικός. Είναι τα υπόλοιπα μέρη της μπάντας που περιφέρονται μέσα στον κόσμο και κάνουν αν μη τι άλλο εντυπωσιακή είσοδο. Αρχίζουν να τζαμάρουν και να χτυπιούνται πάνω στη σκηνή. Αυτό ήταν το ξεκίνημα της συναυλίας. Δυο εικόνες που καμία σχέση δεν έχουν η μια με την άλλη. Από την απόλυτη ηρεμία και μελαγχολία στο ξέφρενο πανηγύρι. Έτσι ξεκίνησε και έτσι κύλισε μέχρι το τέλος. (Κάτι σαν 2 shots of happy, 1 shot of sad ένα πράμα..:p ). Είχε κάτι από Coldplay, κάτι από Radiohead ισως, κάτι από Tiger Lilies αλλα και απο David Gray όμως, και ενίοτε και μια δόση από Damien Rice. Ειχε λίγο απ’ όλα και όλα αυτά μαζί.

Fyfe Dangerfield. Ο frontman. Εκτός από τις φωνητικές του ικανότητες που δε σου παίρνει και πάνω από 2 λέπτα για να τις εκτιμήσεις, πανέξυπνος, και ικανός να γίνει ένα με το κοινό. Επικοινωνία άμεση, διάθεση παιχνιδιάρικη. Μια γυαλάδα στο μάτι την είχε είν’ η αλήθεια...αλλά δεν ήταν κακή η τρέλα που κουβαλούσε.
Ξεχωριστή στιγμή : Μόνος του μπροστά από τη σκηνή, αγκαλιά με ένα mini keyboard , σαν αυτά τα μικρά με τις μπαταρίες που είχαμε πιτσιρίκια. Αρχίζει και τραγουδά παίζοντας μερικές νότες που μετα βιας ακούγονται. Ούτε μικρόφωνα ούτε τίποτα..Με τέτοια φωνή δεν τα χρειάζεται άλλωστε! Από κάτω δεν ακούγεται ούτε ανάσα...Ανατρίχιασα.
Σε γενικές γραμμές ένα πολύ καλό Live. Εναλλαγές πολλές, πότε ύψος πότε βάθος. Πότε για να χτυπιέσαι και πότε για να τρυπιέσαι. Εχουν μάλλον να μας δώσουν πολλά. Keep an eye on them!

Θα πρέπει να αναφέρω και τους Kittens, τη μπάντα που έπαιξε support. Ένας λιγδιάρης τύπος που μπορεί να μην είχε τόσο καλή φωνή, να φάλτσαρε που και που, αλλά τραγουδούσε γλυκά πολύ. Ενα τσέλο ξεκούρδιστο μεν, αλλά που έκανε τη διαφορά. Ενας τροφαντός γλυκήτατος τυπος με δυο κοτσιδάκια σαν αυτά των Βικινγκς που έπαιζε διάφορα. Μέσα στα πολλά και μελόντικα. Θυμήθηκα τον Αγιο τον Βασιλη που μου είχε φέρει μια όταν ήμουν πιστιρίκι και συγκινηθηκα καλε! Γενικά ,σαν μουσικοί, σαν μπάντα, δεν έλεγαν και πολλά. Αλλά τα τραγουδάκια τους ήταν πολύ όμορφα. Με μια γλύκα παιδική, σαν νανουρίσματα. Ό,τι θα ήθελες κάποιος να σου τραγουδήσει ψιθυριστά πριν πας για ύπνο.

Ακούστε κι αυτό ... Guillemots - White Rag