Κοίτα

Το καινούριο μου παράθυρο. Έχει ένα καλό. Στέκει ακριβώς πάνω από το κρεβάτι μου. Ξαπλώνοντας μπορώ να βλέπω τον ουρανό. Τις μέρες αυτές ο καιρός δεν είναι καλός. Τα σύννεφα δε μ' αφήνουν να δω ούτε το φεγγάρι ούτε τ' αστέρια. Θέλω να πιστεύω όμως πως σαν στρώσει λιγάκι θα μπορώ να ξαπλώνω και να τα μετράω μέχρι να με πάρει ο ύπνος.

Το καινούριο μου δωμάτιο. Έχει ένα καλό. Όταν γυρνάω τα βράδυα κι ανοίγω την πόρτα, δεν είναι κανείς άλλος εκεί μέσα. Είναι το τέταρτο μέσα σε 3,5 μήνες... Κανένα απο αυτά δεν κατάφερε να γίνει ‘δικό μου’. Ίσως να μην πρόλαβε. Το πιο πιθανό όμως είναι πως και περισσότερο χρόνο να είχε, δε θα τα είχε καταφέρει. Το ‘δικό μου’ είναι αυτό πίσω στο Nottingham. Μα σε λιγότερο από ένα μήνα θα πάψει κι εκείνο να είναι δικό μου.
Αισθάνομαι λίγο σαν τους τσιγγάνους. Από τόπο σε τόπο, από ανθρώπους σε άλλους ανθρώπους. Μετά από λίγο καιρό σε ένα μέρος, κάτι γίνεται, δεν το αντέχω άλλο, πρέπει να φύγω, να αλλάξω. Ώρες ώρες, έχω την αίσθηση πως δε θα μπορέσω να στεριώσω ποτέ, πουθενά και με κανέναν. Η ιδέα και μόνο μιας ζωής σε ένα μέρος, πιθανόν με έναν άνθρωπο, με τρομάζει. Θέλω να μπορώ να κάνω χρήση της ελευθερίας μου. Μου δόθηκαν πόδια για να έχω τη δυνατότητα να περπατώ, να τρέχω, να φεύγω μακριά όταν το έχω ανάγκη. Και μέχρι τώρα αυτό κάνω. Αλλά μη νομίζεις πως είναι ευχάριστο. Η ελευθερία μπορεί να γίνει και κατάρα τελικά. Μάλλον απέχει πάρα πολύ λίγο από τη φυγή. Κι αντί να την αποζητάς και να την κυνηγάς, μπορεί να σε κατατρέχει η ίδια. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς να μη σ’αφήνει σε ησυχία. Σαν να θέλει κάτι από σένα. Δεν το δίνεις και φεύγεις. Μα δε γλιτώνεις. Σε έχει από πίσω. Να, ξανάρχεται. Και πάλι ζητά. Και πάλι δε δίνεις. Και πάλι φεύγεις. Ζωή κυνηγημένη? Έτσι μοιάζει, κι ας μην είναι. Ζωή ελεύθερη? Έτσι θέλει να μοιάζει, κι ας μην είναι.