Κρασί κόκκινο. Όχι δε μέθυσα. Αλλά το αισθάνομαι ακόμη σε όλο μου το σώμα, πάει να μου σπάσει το κεφάλι. Κρασί κόκκινο σαν αίμα. Κυλάει ακόμη στις φλέβες μου. Το κρασί όχι το αίμα. Αυτό παγώνει σιγά - σιγά. Στάζει όλο και λιγότερο σε κάθε χαρακιά σου. Το δικό σου έχει παγώσει καιρό τώρα. Το καταλαβαίνω τώρα. Άργησα ίσως. Άλλη μια γραμμούλα στο τοίχο. Αφού δεν μπορώ να τον γκρεμίσω τον έχω για να μετράω πάνω του τα λάθη μου τουλάχιστον. Μάταια ψάχνω για κερκόπορτες. Τις έχεις κλειδώσει όλες. Καλά έκανες.
Μπαλόνι κόκκινο. Για να το φουσκώσω φύσηξα μέσα του ότι πιο ακριβό έχω μέσα μου για σένα. Κοίτα πόσο μεγάλο έγινε! Του έβαλα κλωστή μακριά και το ‘δεσα σφιχτά στον καρπό μου μη μου φύγει. Όπως όταν ήμασταν μικρά. Κλωστή τόσο μακριά που να φτάνει ψηλά, να το βλέπεις από την άλλη μεριά του τοίχου.
Εγώ δεν το αφήνω να φύγει. Πέτα πέτρες και σκάσε το άμα θες. Αλλά και πάλι, θα φουσκώσω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο…
6 comments:
Το πιο όμορφο ποστ που έχω διαβάσει από τότε που ανακάλυψα τα μπλογκ.
Φιλί :*
Και να κουραστείς εσύ να γίνεις κακός...όχι εγώ...
(I might add...)
la vie en rouge...
Bisous!
Και θα φυσάς.....και θα φυσάς...
Εκείνο θα μεγαλώνει μέχρι να σε σηκώσει ή να σπάσει την κλωστή...
Και ίσως να καταλάβεις πως δεν σούχει αφήσει καμιά ανάσα, ούτε για να ζήσεις....
Την καλησπέρα μου.....
*Roxanne μου, φιλι! :*
*Λύκε μου, όχι κακίες, ποτέ. Δε βγάζουν πουθένα.
*Αλιενάκι, πιάσε άλλο ένα χαμόγελο σαν το χθεσινο ;)
Bisouxxx
*Ναταλία, φυσάω, ξεφυσάω..έχω ανάσες ακόμη πολλές!
Κάποτε μου ζήτησαν σ'ένα κομμάτι χαρτί τόσοδα ... να ζωγραφίσω τη "χαρά"...και χωρίς δεύτερη σκέψη...σκίτσαρα ένα μπαλόνι κατακόκκινο... με ένα μακρύ σπάγγο...
Post a Comment