never written postcard

Θα συναντιόμαστε πάντα εκεί. Εκεί που το όνειρο γίνεται η πιο μεγάλη αλήθεια, εκεί που γίνεται ένα με την πραγματικότητα.

Εκεί σε βρήκα και πάλι. Μια αγκαλιά ανοιχτή να περιμένει, για να χωθώ και να χαθώ. Για να τα ξεχάσω και πάλι όλα και τίποτα άλλο να μη μου χρειάζεται πια παρά να σ' ακούω ν' ανασαίνεις δίπλα μου, να ξέρω πως είσαι εκεί. Ποτέ δε θα καταλάβω πως καταφέρνεις με μια ανάσα να τα κάνεις όλα να μοιάζουν μαγικά, παραμυθένια..

Μα φοβάμαι.., στο χω πεί? Φοβαμαι μη μια μέρα ξυπνήσω κι όλα μοιάζουν αλλιώς.. Φοβάμαι πως παντα σε ένα όνειρο μέσα μόνο θα σε βρίσκω..

Φοβάμαι, κι όσο καλά κι αν το κρύβω, το βλέπεις κάθε που τα μάτια μου σ' αποφεύγουν στην αίθουσα αναμονής κάποιου αεροδρομίου. Δεν είναι πως δε θέλουν να κρατήσουν την τελευταία σου εικόνα. Είναι που τότε ξεχύνονται οι φόβοι και κυλούν, ποτάμια αλμυρά πριν ακόμη βγουν στη θάλασσα. Και προσπαθώ να τα κρατήσω μακριά σου γιατί φοβάμαι μη μου πνιγείς. Να, κι άλλος φόβος, ειδες? Μη χωρίς να το θέλω σε πνίξω. Μην απο λάθος μου σε χάσω..