Θυμάσαι που όταν ήμασταν μικρά κι άνθιζε το αγιόκλημα στην αυλη, πηγαίναμε και μαζεύαμε τα άσπρα και πορτοκαλί ανθάκια του? Θυμάσαι που κόβαμε το κάτω μέρος τους και τραβώντας προσεκτικά τον ανθήρα γευόμασταν το νέκταρ που μαζευόταν στην άκρη του? Μια τόση δα σταγόνα στην άκρη της γλώσσας μας. Κι όμως, τόση γλύκα! Και θέλαμε συνέχεια κι άλλα, κι άλλα, μα ήταν ψηλά και δεν τα φτάναμε. Ή μάλλον, εμείς ήμασταν μικροί..
Και τώρα? Τώρα το αγιόκλημα δεν υπάρχει. Τη γεύση απ΄το νεκταρ του όμως ακόμη την έχω στο στόμα. Μου τη θυμίζουν λέξεις εδώ κι εκεί γραμμένες. Πώς γίνεται οι λέξεις να ‘χουν γεύση? Πώς μπορεί να βγάζουν τόση γλύκα μερικά γράμματα ζωγραφισμένα στη σειρά?
Κόβεις ανθάκι και τραβάς. Το ακουμπάς στη γλώσσα μου. Γίνεται λέξη και στάζει μέλι. Κόβω άλλο ένα και στο δίνω. Έτσι, να σε γλυκάνω.
Και να γινόταν να μπορούσαμε να φτάσουμε και τ’αλλα, τα ψηλά..! Γιατί από τότε ξέραμε πως είναι πιο γλυκά εκείνα. Τα λούζει ο ήλιος και γελούν και η χαρά τους τα γλυκαίνει. Μα ξέρουμε καλά πως κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει. Όχι γιατί είναι ψηλά πολύ, μα ίσως γιατί ακόμη δεν καταφέραμε να μεγαλώσουμε αρκετα..
Και τώρα? Τώρα το αγιόκλημα δεν υπάρχει. Τη γεύση απ΄το νεκταρ του όμως ακόμη την έχω στο στόμα. Μου τη θυμίζουν λέξεις εδώ κι εκεί γραμμένες. Πώς γίνεται οι λέξεις να ‘χουν γεύση? Πώς μπορεί να βγάζουν τόση γλύκα μερικά γράμματα ζωγραφισμένα στη σειρά?
Κόβεις ανθάκι και τραβάς. Το ακουμπάς στη γλώσσα μου. Γίνεται λέξη και στάζει μέλι. Κόβω άλλο ένα και στο δίνω. Έτσι, να σε γλυκάνω.
Και να γινόταν να μπορούσαμε να φτάσουμε και τ’αλλα, τα ψηλά..! Γιατί από τότε ξέραμε πως είναι πιο γλυκά εκείνα. Τα λούζει ο ήλιος και γελούν και η χαρά τους τα γλυκαίνει. Μα ξέρουμε καλά πως κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει. Όχι γιατί είναι ψηλά πολύ, μα ίσως γιατί ακόμη δεν καταφέραμε να μεγαλώσουμε αρκετα..
12 comments:
Photo source: http://www.christiesphotos.com/plants/honeysuckle.jpg
Είσαι υπέροχη.
Στο λέω με καρδιά φάτσα φόρα σ' αυτό το χρυσαφί του δειλινού που'ναι ζαλάδα σκέτη.
Το'χα ξεχάσει!!! Πως και το'χα ξεχάσει αυτό το ελάχιστο, το πολύτιμο μελάκι που στάλαζε σε παιδικότητα ανήξερη και ντροπαλή;
Ω, πόσο σ' ευχαριστώ που μου το'δωσες πάλι πίσω!
Μικρή μου, στο χρωστάω.
ρε ΄συ είμαι από πόλη, δεν έχω πιει εγώ τέτοιο νέκταρ, λες για αυτό να βγήκα ζουρλό;
θέλω νέκταρ ρεεεεεεεεεε κι ας μεγαλώνω. οι λέξεις έχουν γεύση, αυτό που τους δίνει ο καθένας μας θαρρώ. και μυρωδιά, και αφή, και όλα...
θυμάμαι!!!
Είπα στην πάρτη μου, και πριν κάνω shut down άφησα την καληνύχτα μου σε κάποιον άγνωστο φίλο.
Καληνύχτα λοιπόν.
Τι κρίμα που δεν το έχω δοκιμάσει...
*roxanne, χμ..χμ..και χμ.. Δεν έχει χμ, έτσι απλά.
*Καπετάνισσα μου, αν χρωστάς κάτι σε κάποιον, είναι λίγο μελάκι στον εαυτό σου, που το χες ξεχασει. Σε μένα τίποτα. Φιλιά
*globalακι ζουρλό, παιδί της πρωτευουσας και του νέφους, τι περιμένεις? Την επομενη φορά που θα δεις αγιόκλημα ανθισμένο να το δοκιμάσεις.
*sigmataf, καλή σου μερα! :)
*Serenity, να το και το άλλο το παιδί της πόλης! Ένα ένα φανερώνονται! :p Να το δοκιμάσεις κι εσύ κοριτσάκι με την πρωτη ευκαιρία. Θα με θυμηθείς ;)
Ο τίτλος σου με άφησε άφωνη...
Τι μου θύμησες...
αν και παιδί της πόλης, την πρόλαβα πριν γίνει τσιμεντούπολη-τέρας. δίπλα στο πατρικό ήταν θερινός κινηματογράφος, η μάντρα ήταν γεμάτη κισσό και αγιόκλημα. γλέντι κάναμε τα πιτσιρίκια όταν άνθιζε!
ακόμα και τώρα, όταν σπάνια πια συναντήσω ανθισμένο αγιόκλημα, πάντα δοκιμάζω ένα ανθάκι, αυτόματη αντίδραση. μόνο που η γεύση δεν είναι πια η ίδια... έχει τόσο ισχυρή μνήμη η γεύση...
nightowl
*Theodora, ελπίζω να ΄ναι γλυκές οι θύμισες.. :)
*Pythia μου γλυκιά, πρόσεχε! Θα σε λιώσω ντε! :p
Σμουτς!
*nightowl, ναι, έχει ισχυρη μνήμη η γεύση.. Αλλά κι η μνήμη γεμάτη ισχυρές γεύσεις, μυρωδιές, αγγίγματα..ε?
Καλώς ήρθες! :)
Είμαι που είμαι μελωμένo απτον έρωτα εγώ...τώρα απομελώθηκα και απτο ποστ σου!!!!!!!!
:-)))))))))))))))))))
Θυμάμαι!!!! Αχ...
Και μετα παιζαμε "αγαλματακια,ακουνητα,αμιλητα και αγελαστα,μερα ή νυχτα;"...
Post a Comment