Πρωινή Διαδρομή

Λεωφορείο διπλό κάθε πρωί για το πανεπιστήμιο. Η θέση μου πάντοτε πάνω, μπροστα μπροστά, στο τζάμι. Το ‘μπαλκόνι’ μου. Αυτή η μισάωρη διαδρομή από κει πάνω κάθε πρωί έχει κάτι το ιδιαίτερο. Είναι η ώρα που μπορώ να κοιτάω τα σύννεφα, να βρίσκομαι λίγο πιο κοντά τους και να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά όταν το μυαλό μου δεν έχει προλάβει ακόμη να ξυπνήσει. Είναι η ώρα που μαζεύονται οι σκέψεις και μπαίνουν στη σειρά όταν το μυαλό χτυπά υπερωρίες. Μαζεύονται, παίρνουν μορφή και γίνονται λέξεις στο μικρό τετραδιάκι. Να, όπως τώρα.
Μα κουνάει αρκετά εδώ πάνω. Και τα γράμματα μου δύσκολο να τα διαβάσεις. Γραμμές τραβιούνται δεξιά κι αριστερά απότομα. Γραμμές που δεν τις διάλεξα, έρχονται και με βρίσκουν από μόνες τους. Διεκδικούν με θράσσος μια θέση ανάμεσα στις λέξεις μου.
Βρέχει σήμερα. Το τζάμι έχει θολώσει. Κοιτώντας έξω την ελαφρώς παραποιημένη πραγματικότητα, σκέφτομαι πόσο αληθινή είναι άραγε η δική μου. Απλώνω το χέρι και σκουπίζω λίγο με την παλάμη μου ένα μικρό κομματάκι τζάμι εμπρός μου. Για να δω λίγο καλύτερα, λίγο πιο καθαρά. Το τζάμι καθαρίζει λίγο από μέσα, μα οι σταγόνες της βροχής είναι ακομη εκεί, στην έξω πλευρά του, συνεχιζοντας να αλλοιώνουν την εικόνα που φτάνει στα μάτια μου. Το μόνο που άλλαξε είναι η παλάμη μου, που έμεινε υγρή και παγωμένη. Πόσες σταγόνες θα πρέπει να σκουπίσω για να βρω την αλήθεια μου? Τα χέρια μου θα αντέξουνε στο κρύο?
Που και που ο ήλιος που καταφέρνει να ξεφύγει από τα σύννεφα παίζει για λίγο με τα μάτια μου. Τα κλείνω. Είναι πρωί και δεν μπορώ το τόσο φως. Με τυφλώνει και δε βλέπω τιποτα. Τουλάχιστον όταν κλείνω τα μάτια βλέπω οτι θέλω εγώ..
Παρόλη τη φασαρία, το πράσινο της διαδρομής καταφέρνει συνήθως να με ηρεμίσει. Έχω μάθει να κλείνω τα αυτιά μου και να απομονώνομαι. Αν σε κάτι είμαι καλή, είναι σ’αυτό. Στο να χτίζω τοίχους γύρω μου και να μένω με τον εαυτό μου.
Φτάσαμε κιόλας.. Φρένο. Η πόρτα ανοίγει. Στη σειρά για την έξοδο. Το απόγευμα πάλι..