Ακόμη ένα ποτηράκι

Βάλε άλλο ένα. Κι ακόμη ένα. Κι ένα για σένα. Κι ένα για μένα. Αντε κι ένα για όσους δεν είναι εδώ. Ε κι ένα ακόμη. Κι ένα παραπάνω. Αντε κι ένα τελευταίο. Τελευταίο? Ε όχι, νωρίς είναι ακόμη, φέρε άλλο ένα. Οι μεζέδες γεμίσαν το τραπέζι. Το μαγαζί δικό μας. Η Luz Casal σαν να κλαίει από πίσω. Piensa en mi. Και τα παγάκια στο ποτήρι να κάνουν κουδουνίζοντας το τσίπουρο λευκό. Αντε, ακόμη ένα ποτηράκι. Στην υγειά μας μωρέ.

Ready to take off

Ώρες μετράω πλέον. Τελείωσαν οι μέρες, τελείωσαν τα ψέματα. Σε 9 ώρες θα αφήσω τη βροχή και το κρύο πίσω μου. Σε 12,5 θα βγω στον ήλιο. Πάω να γεμίσω τις μπαταρίες μου. Θα τα ξαναπουμε σύντομα. Θα μπαίνω να ξεσκονίζω που και που όταν μπορώ. Να περνάτε καλά!

Όνειρο Θερινής Νυκτός

Θα έχω τα πόδια μου καρφωμένα στα πετάλια. Και θα τσουλάω. Η αλυσίδα, χρόνια αλάδωτη, θα διαμαρτύρεται. Θα τσουλάω στην κατηφόρα. Και θα έχω στο πρόσωπό μου τον άνεμο, και το μέτωπο μου θα το βρέχουν μικρές ψιχάλες. Θα τσουλάω και θα κοιτώ την μπροστινή μου ρόδα. Θα τη βλέπω που πάει μπροστά, κι ας κυλά προς τα κάτω. Είδες τελικά πως το κάτω μπορεί να γίνει και μπροστά?
Κι όταν φτάσω στο τέρμα θα πατήσω το φρένο. Και θα τ΄ ακούσω να τσιρίζει, να διαμαρτύρεται καθώς θα τρίβεται στη ρόδα πάνω. Θα πατήσω φρένο και θα σταματήσω μπροστά σου. Και θα σ’ ανεβάσω στη σχάρα πίσω μου. Θα περάσεις τα χέρια σου γύρω απ΄ τη μέση μου για να κρατηθείς. Θα σου πω να προσέχεις. Να με βαστάς γερά να μην πέσεις, να μη σε χάσω. Και θα ξεκινήσω το πεντάλ. Δε θα ‘ναι πάντα εύκολο, το ξέρω. Γιατί δε θα χει κατηφόρες άλλες ο δρόμος να τσουλάμε. Πότε ίσιωμα και θα πηγαίνουμε με ευκολία, πότε ανηφόρες θα μας βρίσκουν και τα πράγματα θα ζορίζουν. Και θα τραβώ πεντάλ και θα κουράζομαι. Η ανάσα μου θα κόβεται στην ανηφόρα και θα σου λέω πως δεν αντέχω άλλο. Πως θα σταματήσω. Πως θα τσακιστούμε. Μα θα χω τη δική σου ανάσα στο πίσω μέρος του λαιμού μου και θα σου κλέβω μικρές πνοές για να τα βγάλω πέρα, γιατί οι δικές μου δε θα μου φτάνουν. Και θα τις ανεβαίνουμε τις ανηφόρες μαζί γιατί έτσι μόνη μου δε θα μπορώ. Κι όταν θα φτάνουμε στην κορυφή μόνο ίσιωμα θα χει. Θα σταθούμε για λίγο. Όσο για να χαθούν τα μάτια μας στα απέραντα λιβάδια με τα ανθισμένα κίτρινα ντάφοντιλς. Και θα κόψουμε μερικά. Θα τα βάλουμε στο καλάθι μας μπροστά. Και θα συνεχίσουμε να τσουλάμε.. να τσουλάμε.. να τσουλάμε.. μέχρι να νυχτώσει.

Yann Tiersen - Monochrome

Καθρέφτης

Κάθε φορά που κοιτώ στον καθρέφτη κάποιος άλλος μου κλείνει το μάτι από κει μέσα. Ένας από τους πολλούς μου εαυτούς. Καθένας κι άλλο χρώμα. Ο μαύρος, ο μπλε, ο κόκκινος.. Καμιά φορά τα χρώματα μπερδεύονται κι είναι δύσκολο να τους αναγνωρίσω. Μπαίνει ο ένας μες στον άλλον, γίνονται ένα, φτιάχνουν συνδυασμούς περίεργους. Άλλοτε όμορφους, άλλοτε τελείως απωθητικούς που ούτε κι εγώ δεν τους αντέχω.
Να, αυτός που βλέπεις είναι ο ασπρόμαυρος. Λίγος από τον μαύρο που ήρθε και μπλέχτηκε μες στον άσπρο μου. Ή λίγος από τον άσπρο που πήγε και χώθηκε μες στον μαύρο μου..δεν ξέρω.. Είναι αυτός που βλέπει το ποτήρι πότε μισοάδειο, πότε μισογεμάτο. Αυτός που ταλαντεύεται πάντα πάνω στη λεπτή γραμμή που χωρίζει την αισιοδοξία από την απαισιοδοξία. Αυτή που κάποιοι τη βαφτισαν ρεαλισμό ίσως..? Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Κι ας θέλω να πιστεύω ώρες ώρες πως ζω μέσα του. Είναι ο κίτρινος ψεύτης εαυτός μου τότε που μου το λέει και προσπαθεί να με πείσει. Συνήθως τα καταφέρνει. Όσο κι αν μισώ το ψέμα του, δε μπορώ να μη θαυμάσω την ικανοτητά του να πείθει όχι μόνο εμένα μα και τους άλλους γύρω μου.
Να, αυτός που βλέπεις είναι ο ασπρόμαυρος εαυτός μου. Είναι λίγο από μένα, λίγο από την αντανάκλαση όλων αυτών που είναι δίπλα μου, όλων αυτών που είναι μέσα μου, ίσως και λίγο από σένα. Λίγο μάυρο, λίγο άσπρο και λίγο περισσότερο γκρι. Μια δόση χαράς, μια δόση λύπης και λίγη μελαγχολία εννίοτε αν βάλει το χεράκι του κι ο μπλε εαυτός μου.
Αυτό που βλέπεις είναι το ασπρόμαυρο εγώ μου που σου χαμογελά. Ή μήπως όχι..?

Φοίβος Δεληβοριάς - Ο Καθρέφτης

Να λείπει απάνω ο ουρανός..

Θανάσης στα ηχεία. Αντρίκος και Λενιώ στο msn. Η ίδια μουσική στ’ αυτιά και των τριων. Μαυροδάφνη Πατρών στην κούπα μου, ουζάκι με πολύ πάγο στο ποτήρι του Αντρέα, ουισκάκι στης Λένας. Και οι αποστάσεις μικραίνουν, εκμηδενίζονται. Και είμαι εκεί και είναι εδώ. Και να, για άλλη μια φορά βλέπω το πόσο σχετικές είναι οι αποστάσεις. Και να, για άλλη μια φορά βλέπω πως οι αποστάσεις δεν είναι για να μας χωρίζουν αλλά για να μας ενώνουν. Για να τις διανύουμε και να μας φέρνουν κοντά. Και δεν πειράζει που δε μπορώ να δω τα μάτια τους, που δεν μπορώ να αγγίξω τα χέρια τους, που δεν μπορώ να ακούω τη φωνή τους. Ακούω την καρδιά τους. Κι αυτό είναι αρκετό.

(Καλη)μερα

Κυριακή πρωί. Στα χέρια μια μεγάλη κούπα ζεστό καφέ. Χωμένη στον καναπέ με μια κουβέρτα αγκαλιά. Η τηλεόραση ανοιχτή. Αεροπλάνα, τρομοκράτες, πόλεμος, κρίκετ περνούν μπροστά από τα μάτια μου, βουίζουν στα αυτιά μου. Δεν καταλαβαίνω. Δεν πολύδίνω σημασία. Την έχω ανοιχτή για να σπάει την ησυχία. Μια ψευδαίσθηση παρέας.

Κυριακή πρωί. Τραβώ την κουρτίνα. Ψιχάλες στο παράθυρό μου. Αέρας έξω. Κρύος φαντάζομαι. Δε θέλω να μάθω. Φθινόπωρο στα μέσα του Αυγούστου. Καιρός για χουχούλιασμα. Δε θέλω να κάνω τίποτα. Δε θέλω να σκέφτομαι τίποτα. Θέλω να κάτσω εδώ όλη μέρα. Με την τηλεόραση ανοιχτή να παίζει αδιάφορα, με το λάπτοπ αγκαλιά, με τον καφέ δίπλα.

Θα μου κάνεις παρέα..?

It's the final countdown

Μετρώ τις μέρες για να φύγω. 8.5 και σήμερα, μα μοιάζουνε πολλές. Μετρώ τις μέρες για να τελειώσω ό,τι έχω να κάνω εδώ. 8.5 και σήμερα, μα μοιάζουν τόσο λίγες! Μετρώ τις μέρες που θα είμαι εκεί. 16. Μετρώ τις νύχτες. 16 κι αυτές. Ακούγονται αρκετές. Μετρώ όλα αυτά που θέλω να κάνω. Ξαναμετρώ τις μέρες, ξαναμετρώ τις νύχτες. Δε μου φτάνουν ουτε για πλάκα! Μετρώ επιθυμίες, μετρώ υποχρεώσεις, βάζω προτεραιότητες. Μπα, πάλι δε μου βγαίνουν.. Μετρώ όλους αυτούς που θα θελα να δω. Μετρώ αγκαλιές, φιλιά, και χαμόγελα. Πόσο μου λείψαν! Μετρώ τους μήνες που περάσαν χωρίς αυτά. Θεε μου, αντεξα τόσο? Μετρώ ήλιους. Μετρώ ουρανούς καθαρούς. Μετρώ κύμματα. Θα προλάβω?
Ένα χρονόμετρο τρέχει μες στο κεφάλι μου. Κι εγώ τρέχω να τα βάλω όλα σε τάξη. Θα θελα να γινόταν για 16 νύχτες να μην κοιμάμαι. Να ρουφήξω, να ρουφήξω ό,τι μπορώ για να πάρω μαζί μου. Αποθέματα για να βγάλω τον χειμώνα.
Θα θελα..Θα θελα..Θα θελα.. Είναι τόσα πολλά!
Ουφ! Πάω να ξαναμετρησω!

Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι..

..ένα αεράκι να μας πάρει..





Φωτιά κι Αέρας..




..να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας..

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Παράκληση

Το ωραιότερο ταξίδι που χω κάνει...

Κάποιος καθόταν κάποτε σ’ αυτόν τον καναπέ κι ονειρευόταν. Δεν ήμουν εγώ. Κάποιος άπλωνε το κουρασμένο του κορμί στα αφράτα τότε μαξιλάρια του ψάχνοντας για λίγες στιγμές ξεκούρασης όταν γυρνούσε απ’ τη δουλειά. Δεν ήμουν εγώ. Κάποιος πέρασε βράδια κουλουριασμένος πάνω του, χαμένος στις σκέψεις του, χώνοντας τις παλάμες του στις στενές σχισμές ανάμεσα στα μαξιλάρια του ψάχνοντας λίγη ζεστασιά. Δεν ήμουν εγώ. Κάποιος έκανε έρωτα πάνω στο κόκκινο βελούδο του. Το πότισε με τον ιδρώτα του. Δεν ήμουν εγώ.
Κάποιος αποφάσισε πως δεν τον θέλει πια. Δεν του κάνει. Μα δεν μπόρεσε να τον αποχωριστεί και τελείως.. Πώς να πετάξει έτσι τα κόκκινα όνειρά, τις κόκκινες σκέψεις του, τους κόκκινους έρωτές του?
Κρυμμένος σε μια γωνιά του χορταριασμένου κήπου στέκει με τη θλίψη να φτιάχνει σχήματα πάνω στο κόκκινο πανί του. Τα αφράτα μαξιλάρια του τα χει χάσει πια. Τη θέση τους πήραν μερικά πέταλα της λευκής τριανταφυλλιάς που στέκει δίπλα του, παρατημένη κι αυτή. Αγκαλιά τώρα ονειρεύονται πότε θα τους πάρει ο άνεμος. Κάνουν ταξίδια. Μαζί τους κι εγώ.

Παύλος Παυλίδης - Η Σπασμένη Πολυθρόνα

Truth Illusions

Δύσκολο καμιά φορά να ξεχωρίσεις ποια είναι η αλήθεια και ποια η ψευδαίσθηση της αλήθειας. Οι σκέψεις σου χτυπούν στον τοίχο και η αντανάκλασή τους πέφτει στο νερό, βουλιάζει, χάνεται. Ένας τρόπος υπάρχει μόνο για να τη βγάλεις καθαρή κάθε φορά. Τα χέρια σου. Άπλωσέ τα κι ακούμπα στον τοίχο. Αν νιώσεις πως είναι στέρεα και στεγνά θα ξέρεις πως είσαι σε καλό δρόμο. Τώρα που τα ένιωσες να υγραίνονται, να βυθίζονται και να αλλοιώνουν ακόμη κι αυτή την εικόνας της αντανάκλασης της αλήθειας σου, ξέρεις.. Ένα βήμα πίσω, πιάσε τοίχο και σιγά σιγά και προσεκτικά θα βγεις στο φως. Εγώ θα περιμένω εκεί έξω. Και δε θα ‘μαι η μόνη.

There is a light that never goes out

There’s a crack in the roof, where the rain pours through. That’s the place you always decide to sit.Here, here, get me out of here. Wake me under city lights. An apple and a kiss on my ear. Fly like days. Let time erase all our mistakes.Forget past indiscretions and stolen possessions.You’re high, in the cold light.
I know the road we’re on is narrow.Along comes tomorrow, we’re gonna see the sun and with the wing of the first sparrow new light of tomorrow.
Not afraid to be lost. And if you burry me, add three feet to it. One for your sorrow, two for your sweet, three for the strange things we never forget .
And long after we’re safe, the lights will not fade...



The Walkabouts - The Lights Will Stay On (live)

The Husky Rescue - New Light of Tomorrow

Devics - City Lights

Tindersticks - Travelling Light

Placebo - In the Cold Light of Morning

The Smiths - There is a Light that Never Goes Out


*Photo by global

Τύψεις..

..για ό,τι άφησα να πέσει από τα χέρια μου και να τσακιστεί στο έδαφος, αντί να το ακουμπήσω μαλακά κάτω.

..γιατί όχι, δε θα άλλαζε τίποτα για μένα αλλά ίσως να μπορούσα να το κάνω λίγο ευκολότερο και λιγότερο επώδυνο για σένα.

..γιατί ίσως να μην προσπάθησα αρκετά. Ίσως πάλι και καθόλου..

..για τον εγωισμό μου που δε με άφησε να σκεφτώ τίποτα πέρα από τον εαυτό μου και το τι θέλω εγώ. Ή μάλλον, το τι δε θέλω εγώ..

..γιατί βλέπω πως παρόλα αυτά είσαι ακόμη εκεί...

..γιατί δείχνεις μια χαρά μα ξέρω πως έχω σπάσει κάτι εκεί μέσα. Ατσούμπαλη όπως πάντα…

..γιατί ξέρω πως έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’αυτό.

..γιατί, όσο παράλογο κι αν ακούγεται, αν μου είχες θυμώσει έστω και λίγο ίσως να ένιωθα καλύτερα τώρα. Μα κοιτα..πάλι τον εαυτό μου σκέφτομαι…

Πουτάνα Ζωή

Πουτάνα ζωή!
Μόλις λες πως επιτέλους σου χαμογέλασε κι εσένα, πως βρήκες ένα λόγο για να ζεις τελοσπάντων, πως βρήκες ένα λόγο για να ξυπνάς κάθε πρωί και να είσαι ευτυχισμένος , εκεί έρχεται και σου δίνει ενα χαστούκι με όλη της τη δύναμη. Μάλλον όχι χαστούκι, σε βάζει κάτω και σε τουλουμιάζει στο ξύλο. Και με τι δυνάμεις να ξανασηκωθείς? Στέκεται από πάνω σου χαιρέκακα και σου λέει ‘Φτάνει τόσο, πολύ χάρηκες! Τώρα θα πληρώσεις! Και η χαρά πληρώνεται πολύ ακριβά ανθρωπάκι! Πολύ ακριβά! Μόνο με τη ζωή σου μπορείς να την ξεπληρώσεις’
Πουτάνα ζωή! Πότε θα σταματήσεις να γελάς μαζί μας? ε?

Πριν 2 μήνες μου τηλεφώνησε όλο χαρά να μου πει πως αραβωνιάστηκε και πως θα γυρίσει τον Σεπτέμβρη στην πατρίδα του να παντρευτεί. Δεν έχουμε και τόσο στενή σχέση, μα ήταν τέτοια η χαρά του που είχε πάρει σβάρνα τα τηλέφωνα όλων των γνωστών και φίλων για να το πει! Πρώτη φορά τον άκουγα τόσο χαρούμενο!! Σαν μικρό παιδί! Ήταν πραγματικά ευτυχισμένος! Επιτέλους!
Τόσες μέρες που είμαι εδώ δεν τον είδα, φαντάστηκα πως ίσως έχει παει διακοπές. Σήμερα που ρώτησα, έμαθα πως δεν είναι καθόλου καλά και παράτησε τη σχολή μέχρι να μπορέσει να ξαναγυρίσει.Πριν ένα μήνα οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο..
Πουτάνα ζωή!
Πουτάνα ζωή!
Πουτάνα ζωή!