Καθρέφτης

Κάθε φορά που κοιτώ στον καθρέφτη κάποιος άλλος μου κλείνει το μάτι από κει μέσα. Ένας από τους πολλούς μου εαυτούς. Καθένας κι άλλο χρώμα. Ο μαύρος, ο μπλε, ο κόκκινος.. Καμιά φορά τα χρώματα μπερδεύονται κι είναι δύσκολο να τους αναγνωρίσω. Μπαίνει ο ένας μες στον άλλον, γίνονται ένα, φτιάχνουν συνδυασμούς περίεργους. Άλλοτε όμορφους, άλλοτε τελείως απωθητικούς που ούτε κι εγώ δεν τους αντέχω.
Να, αυτός που βλέπεις είναι ο ασπρόμαυρος. Λίγος από τον μαύρο που ήρθε και μπλέχτηκε μες στον άσπρο μου. Ή λίγος από τον άσπρο που πήγε και χώθηκε μες στον μαύρο μου..δεν ξέρω.. Είναι αυτός που βλέπει το ποτήρι πότε μισοάδειο, πότε μισογεμάτο. Αυτός που ταλαντεύεται πάντα πάνω στη λεπτή γραμμή που χωρίζει την αισιοδοξία από την απαισιοδοξία. Αυτή που κάποιοι τη βαφτισαν ρεαλισμό ίσως..? Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Κι ας θέλω να πιστεύω ώρες ώρες πως ζω μέσα του. Είναι ο κίτρινος ψεύτης εαυτός μου τότε που μου το λέει και προσπαθεί να με πείσει. Συνήθως τα καταφέρνει. Όσο κι αν μισώ το ψέμα του, δε μπορώ να μη θαυμάσω την ικανοτητά του να πείθει όχι μόνο εμένα μα και τους άλλους γύρω μου.
Να, αυτός που βλέπεις είναι ο ασπρόμαυρος εαυτός μου. Είναι λίγο από μένα, λίγο από την αντανάκλαση όλων αυτών που είναι δίπλα μου, όλων αυτών που είναι μέσα μου, ίσως και λίγο από σένα. Λίγο μάυρο, λίγο άσπρο και λίγο περισσότερο γκρι. Μια δόση χαράς, μια δόση λύπης και λίγη μελαγχολία εννίοτε αν βάλει το χεράκι του κι ο μπλε εαυτός μου.
Αυτό που βλέπεις είναι το ασπρόμαυρο εγώ μου που σου χαμογελά. Ή μήπως όχι..?

Φοίβος Δεληβοριάς - Ο Καθρέφτης