Βράδυ Σαββάτου, κι εσύ 'σαι κάπου..

Ποτέ δε μου άρεσαν τα Σαββατόβραδα. Ποιοι είναι όλοι αυτοί? Που ήταν τόσες μέρες? Με ένα ποτό στο χέρι κουνιούνται στο ρυθμό της μουσικής, κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Ποτά που χύνονται, διαθέσεις που ξεχύνονται, καταπιεσμένες λες όλη τη βδομάδα που πέρασε. Ξεχύνονται σε πίστες, σε μπάρες, στους δρόμους. Βλέμματα, που σαν κρυμμένα τόσες μέρες, ξεθαρρεύουν, φλερτάρουν. Άλλοτε έξυπνα, όμορφα, άλλοτε πρόστυχα. One night stands, καινούριοι έρωτες, καινούριες αγάπες, καινούριες απάτες, καινούριες αυταπάτες, καινούριοι χωρισμοί. Ποτά νοθευμένα, κατεβαίνουν σε στομάχια ήδη πειραγμένα το ένα μετά το άλλο. Κεφάλια φτιαγμένα, ίλιγγοι, ανακάτεμα, ξερατά σε γωνιές. Μουσικές στη διαπασών, ηχεία που τρίζουν, αυτιά που δεν ακούν τίποτα πια, μάτια θολά που τα βλέπουν όλα ωραία. Μιζέρια φτιασιδωμένη με όμορφα χρώματα, κάτω από φώτα που αναβοσβήνουν ρυθμικά. Μιζέρια καλά καμουφλαρισμένη. Μιζέρια που κανείς δεν την παραδέχεται.
Θέλω αέρα. Θέλω χώρο. Το χώρο μου. Να μπορώ να ανασαίνω. Θέλω να μπορώ να ακούω. Θέλω να μπορείς να με ακούς. Θέλω η μιζέρια του Σαββατόβραδού μου να μην είναι μακιγιαρισμένη , να μην είναι χωμένη κάτω από αστραφτερά υφάσματα, να μη μυρίζει πατσουλί.. Θέλω να μπορείς να τη δεις με μάτια καθαρά. Θα είναι εκεί κι αύριο το πρωί εξάλλου. Η ίδια πάλι. Άσε με να μείνω σπίτι λοιπόν. Τηλεόραση, τηλέφωνο και νετ. Δικαίωμα στη μιζέρια του Σαββατόβραδου!

The Orchids - Another Saturday Night