Κι είναι πολύς ο χρόνος να τον μετράς, μ'ενα ρολόι στη θέση της καρδιάς..

Τρέχει ο χρόνος. Και πίσω του τρέχουμε κι εμείς. Να προλάβουμε ο,τι μπορούμε, να αγγίξουμε ό,τι φτάνουμε, να ζήσουμε ό,τι προλάβουμε. Ο χρόνος τρέχει. Πότε γρήγορα, πότε γρηγορότερα. Και φεύγει πάντα νωρίς. Πριν προλάβεις να το πάρεις πρέφα την έχει ήδη κάνει. Και μένεις να κοιτάς με απορία. Κι αναλογίζεσαι τι πρόλαβες αυτή τη φορά. Και πάντα βγαίνεις μείον. Πάντα. Μείον σ'αυτά που ήθελες, μείον σ'αυτά που περίμενες.
Τα βάζω όλα κάτω και μετρώ. Μείον σ'αυτό..και σε εκείνο..και στο άλλο...Μα κοίτα να δεις που πάλι έχω κερδίσει!

And so this is Christmas..

Πέφτει νωρίς ο ήλιος. Και σαν πέφτει ανάβουν τα φώτα. Πολλά και πολύχρωμα. Φωτισμένα δέντρα, φωτισμέμες κολώνες, φωτισμένες βιτρίνες, φωτεινά παιδικά χαμόγελα. Τα μαγαζιά γεμάτα , οι δρόμοι γεμάτοι, οι σακούλες στα χέρια γεμάτες κι αυτές. Δώρα, πολλά δώρα. Δώρα διαλεγμένα με προσοχή για πρόσωπα αγαπημένα, δώρα διαλεγμένα στο φτερό για τις υποχρεώσεις. (Υποχρέωση.. Τι απαίσια λέξη..! Υπό – χρέωση.. Περίοδος εκπτώσεων και για τις ανθρώπινες σχέσεις..)
Μουσική ξεπηδάει από παντού. Σε κάθε πόρτα που ανοίγεις, σε κάθε κτίριο που θα μπεις. Χριστουγεννιάτικα τραγούδια και κάλαντα και καμπανάκια που χτυπούν. Χαρούμενα όλα. Λες κι ήρθε η χαρά και θρονιάστηκε, βρήκε τη θέση της ανάμεσα στα γυαλιστερά περιτυλίγματα και τα πολύχρωμα φωτάκια, και βάλθηκε να κάτσει εκεί μέχρι να περάσουν οι γιορτές. Και μετά? Μετά θα το σκάσει πάλι, όπως κάθε φορά, από την πίσω πόρτα, σαν τον κλέφτη, και μην την είδατε.. Ας είναι όμως. Το ‘για λίγο’ ήταν πάντα καλύτερο από το ‘ποτέ’. (Ποτέ όμως όσο καλό όσο το ‘ για όσο’..)

Εκεί έξω κάνει Χριστούγεννα ρε γαμώτο, το είδες? Ε και? θα μου πεις..

Μα εγώ ούτε που πρόλαβα να το καταλάβω..

Damien Rice - Happy Christmas (War Is Over)

It all fits inside a little boys pocket

I squeezed my universe between my fingers και να... βλέπεις το φεγγάρι μου?

Marlango - Shake the moon

Τυπικά

Στο κεφάλι μου στατιστική, και συχνότητες και μέσοι όροι και τυπικές αποκλίσεις. Και μαζί με τις αποκλίσεις, και αποκλεισμοί. Τυπικοί κι αυτοί. Τυπικές προσπάθειες λήξης και τυπικές καταλήξεις. Τυπικές κουβέντες. Τυπικές καλημέρες και τυπικές ερωτήσεις. Τυπικό ενδιαφέρον και τυπικές μαλακίες που τυπικά δε θα τις καταλάβω ποτέ. Αλλά δεν βαριέσαι.. μέσα σε τόσους τύπους, δε μπορεί, κι εγώ τυπικά καλά θα είμαι.

Τυπικά λοιπόν, καλησπέρα σας.

It's all locked up

Kathryn Williams - Room in my head

Rodrigo y Gabriela

Δεν έχω λόγια να περιγράψω το αποψινό. Έμεινα μαλάκας. Έτσι απλά. Πώς γίνεται δυο μοναχά κιθάρες να βγάζουν τον ήχο ολοκληρης μπάντας..? Δάχτυλα να κινουνται τόσο γρήγορα που να μην τα βλέπεις. Διασκευές που δε θα φανταζόσουν ποτέ πως θα ακούσεις. Το μέταλ να μπλέκεται με το φλαμέγκο κι εσύ να καθεσαι σαν χάνος και να κοιτάς με το στόμα ανοιχτό. Viva Mexico!

Για περισσότερα στο www.rodgab.com

Aναρωτιέσαι ποτέ..

..αν μπορεί άραγε ένα παραμύθι να μοιάζει τόσο αληθινό όσο παραμυθένια μοιάζει ώρες ώρες η πραγματικότητα..?

Σσσσσςςςςς....

Κάνει ησυχία απόψε. Και δε θέλω να ακούω τίποτα. Ούτε μουσική, τίποτα. Ησυχία περίεργη. Λες και κάποιος πάτησε το mute κι όλα συνεχίζουν να παίζουν στα μάτια μου μπροστά, μα δεν ακούω τίποτα. Βλέπω χείλη να κινούνται, μα δεν καταλαβαίνω τι λένε. Μαντεύω, φτιάχνω ιστορίες δικές μου. Μα μήπως κι όταν ακούω πάλι δικές μου δε φτιάχνω..?
Σσσσςςςς…Τίποτα απόψε, τίποτα. Ησυχία..

all MY beautiful trees

How many times will you keep..



..hitting your head against the wall..



..till you realize..



..it just makes you fall..


Devics - All Your Beautiful Trees

.

Το ταμείο έκλεισε. Το Λουνα Παρκ άδειασε. Τα αεροπλανάκια μαζεύτηκαν. Τέρμα οι ψευδαισθήσεις.

JJ72 - Wicked Game

What a wicked game to play to make me feel this way..

What a wicked thing to do to make me dream of you..

Mar adentro

Μια θάλασσα μέσα μου. Φουρτουνιασμένη, βαθιά και μπλε. Μπλε σκούρο που σαν πέφτει ο ήλιος μοιάζει με μαύρο. Μια θάλασσα βουνό. Βουνό που αλλάζει χρώματα. Κίτρινο σαν πράσινο που ξεθώριασε. Πως ξεβάφουν έτσι τα χρώματα, ε? Σαν να τα έλουσες με χλωρίνη. Χλωρίνη που ασπρίζει. Χλωρίνη που απολυμαίνει τα πάντα, σκοτώνοντας τα. Και δέρμα που ξηραίνεται και σκάει. Λακκούβες, χαραματιές που τσούζουν. Χαράδρες ολόκληρες. Προσοχή, γκρεμός μπροστά. (Να προτιμήσω το ρέμα?) Κρέμα στα χέρια. Να μαλακώσουν. Μα η θάλασσα αυτή πώς να μερέψει, πες μου..

Bonfire Night

Πυροτεχνήματα. Κάθομαι και κοιτώ από το παράθυρό μου. Σε κάθε μπαμ ο ουρανός φωτίζεται. Το σκοτάδι γεμίζει με χρώματα για μερικές στιγμές. Μικρές σπίθες που προσπαθούν να τρέξουν όσο πιο μακριά γίνεται η μία από την άλλη, ώσπου σβήνουν και χάνονται. Για πάντα. Όσο κι αν με τρομάζει ο κρότος, τα μάτια μου δε χορταίνουν να βλέπουν τους μικρούς εντυπωσιακούς τους θανάτους.

Λόγια σαν πυροτεχνήματα. Κάθομαι στο παράθυρό μου και σκέφτομαι. Στο μπαμ τους φωτίστηκα. Το σκοτάδι μου γέμισε με χρώματα για μερικές στιγμές. Μικρές λέξεις που προσπαθούσαν να τρέξουν, να διανύσουν αποστάσεις, να φτάσουν όσο πιο κοντά μπορούσαν. Αυτές δε θα σβήσουν…είναι νωρίς ακόμη. Έχουν μπροστά τους δρόμο πολύ. Όσο κι αν ο κρότος τους με τρόμαξε , η καρδιά μου δε χόρταινε να γεύεται τη γλύκα τους, να αισθάνεται τη ζεστασιά τους.

Πυροτεχνήματα που καίγονται και καινε. Μα αν δεν καουν δε θα φωτίσουνε ποτε..

The Earth Turned to Bring Us Closer

The Earth has turned to bring us closer

it spun on itself and within us

and finally joined us together in this dream

as written in the Symposium

Nights passed by, snowfalls and salstices

time passed in minutes and millenia

An ox-cart that was on its way to Nineveh

arived in Nebraska

A rooster was singing some distance from the world

in one of the thousands pre-lives of our fathers

The Earth was spinning with its music

carrying us on board

It didn't stop turning a single moment

as if so much love, so much that's miraculous,

was only an adagio written long ago

in the Symposium's core

(by Eugenio Montejo)

Γιατί τίποτα δεν είναι τύχαιο..ναι?

Bang Bang

Nancy Sinatra - Bang Bang (My Baby Shot Me Down)

Κοκκινο σαν αγαπη

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Τα ματια μου πέσανε πάνω του κι ήταν αδύνατο να δούνε οτιδήποτε άλλο γύρω. Ξεχώριζε. Ξεχώριζε από μακριά. Μαγνήτιζε το βλέμμα μου. Ήταν το κόκκινο που ίσως έλλειπε από τη ζωή μου. Δε μιλούσε, μα χόρευε στους ρυθμούς του ανεμου. Και όσο πλησίαζα το άρωμα του όλο και πιο δυνατό. Κατάλαβε πως μου άρεσε. Μ' άφησε να κάθομαι και να κοιτάω καθώς συνέχιζε το χορό του σχεδόν αυτάρεσκα. Κι ήταν λες και το χε βάλει σκοπό όχι μόνο να με εντυπωσιάσει, μα να κερδίσει και την αγάπη μου μαζί. Κι ένα χαμόγελο ήρθε κι έκατσε στα χειλη μου. Φύτρωσε ετσι από το πουθενά κι αυτό.

Δε μου ζήτησε τίποτα. Άνθισε στον κήπο μου από μόνο του. Δεν το πότισα ούτε το φρόντισα ποτέ. Δεν είχα προσέξει καν πως υπάρχει, μέχρι τη μέρα που αποφάσισε να μου χαρίζει το πιο όμορφο κόκκινο κάθε που ανοίγω την πόρτα μου. Έτσι, δίχως αντάλλαγμα, διχως να μου ζητά τίποτα. Έτσι..

Έγινε το λουλούδι μου. Κι εγώ είπα να παίξω για λίγο τον Μικρό Πρίγκηπα..

Όλα είναι δρόμος..

Θα φεύγω. Πάντα θα φεύγω. Από τόπους που δε με χωράνε πια, από δουλειές που δε με ευχαριστούν πια, από ανθρώπους που δε με γεμίζουν πια. Θα φεύγω, και θα είμαι στο δρόμο συνέχεια. Σε μια βαλίτσα όλα θα τα έχω. Ρούχα, εμπειρίες κι αναμνήσεις. Άλλοτε γλυκές, άλλοτε πικρές, δεν έχει σημασία. Δικές μου θα είναι όλες και θα τις αγαπάω το ίδιο. Θα φεύγω. Κι αν θέλεις να με βρεις να ξέρεις πως θα έχω πάρει το πρώτο τρένο που πέρασε από μπροστά μου στον πιο κοντινό σταθμό. Παράθυρο θα κάθομαι πάντα και θα κοιτάω έξω. Να βλέπω ό,τι αφήνω πίσω μου, να βλέπω ό,τι έρχεται να με βρει. Θα φεύγω για να είμαι καλά. Θα φεύγω για να μπορώ πάντοτε να είμαι εγώ.

Wake Up In New York - Craig Armstrong & Evan Dando

Ένα λαμπάκι πάνω απ΄την Υδρόγειο

Θα φέρω γύρες την υδρόγειο σήμερα, όπως δε μπόρεσα χθες βράδυ. Θα σε πάρω απ' το χέρι να πάμε να δούμε πώς είναι η θάλασσα στο Πράσινο Ακρωτήρι. Από κει θα πάμε ως την Κορέα, να χορέψουμε το τελευταίο βαλς. Κι όταν η πίστα αδειάσει, ίσα με την Ιταλία θα σε πάω για το τελευταίο φιλί. Στη Σουηδία θα βρεθούμε να αναρωτιόμαστε τι είναι αληθινό και τι όχι. Και λίγο πριν ξημερώσει και πάλι, το ταξίδι θα τελειώσει κάπου στη Γαλλία.

Κι από αύριο, θα αρχίσω να σκαρώνω το επόμενο.

(κλικ στα μπλε γράμματα)

Πρωινή Διαδρομή

Λεωφορείο διπλό κάθε πρωί για το πανεπιστήμιο. Η θέση μου πάντοτε πάνω, μπροστα μπροστά, στο τζάμι. Το ‘μπαλκόνι’ μου. Αυτή η μισάωρη διαδρομή από κει πάνω κάθε πρωί έχει κάτι το ιδιαίτερο. Είναι η ώρα που μπορώ να κοιτάω τα σύννεφα, να βρίσκομαι λίγο πιο κοντά τους και να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά όταν το μυαλό μου δεν έχει προλάβει ακόμη να ξυπνήσει. Είναι η ώρα που μαζεύονται οι σκέψεις και μπαίνουν στη σειρά όταν το μυαλό χτυπά υπερωρίες. Μαζεύονται, παίρνουν μορφή και γίνονται λέξεις στο μικρό τετραδιάκι. Να, όπως τώρα.
Μα κουνάει αρκετά εδώ πάνω. Και τα γράμματα μου δύσκολο να τα διαβάσεις. Γραμμές τραβιούνται δεξιά κι αριστερά απότομα. Γραμμές που δεν τις διάλεξα, έρχονται και με βρίσκουν από μόνες τους. Διεκδικούν με θράσσος μια θέση ανάμεσα στις λέξεις μου.
Βρέχει σήμερα. Το τζάμι έχει θολώσει. Κοιτώντας έξω την ελαφρώς παραποιημένη πραγματικότητα, σκέφτομαι πόσο αληθινή είναι άραγε η δική μου. Απλώνω το χέρι και σκουπίζω λίγο με την παλάμη μου ένα μικρό κομματάκι τζάμι εμπρός μου. Για να δω λίγο καλύτερα, λίγο πιο καθαρά. Το τζάμι καθαρίζει λίγο από μέσα, μα οι σταγόνες της βροχής είναι ακομη εκεί, στην έξω πλευρά του, συνεχιζοντας να αλλοιώνουν την εικόνα που φτάνει στα μάτια μου. Το μόνο που άλλαξε είναι η παλάμη μου, που έμεινε υγρή και παγωμένη. Πόσες σταγόνες θα πρέπει να σκουπίσω για να βρω την αλήθεια μου? Τα χέρια μου θα αντέξουνε στο κρύο?
Που και που ο ήλιος που καταφέρνει να ξεφύγει από τα σύννεφα παίζει για λίγο με τα μάτια μου. Τα κλείνω. Είναι πρωί και δεν μπορώ το τόσο φως. Με τυφλώνει και δε βλέπω τιποτα. Τουλάχιστον όταν κλείνω τα μάτια βλέπω οτι θέλω εγώ..
Παρόλη τη φασαρία, το πράσινο της διαδρομής καταφέρνει συνήθως να με ηρεμίσει. Έχω μάθει να κλείνω τα αυτιά μου και να απομονώνομαι. Αν σε κάτι είμαι καλή, είναι σ’αυτό. Στο να χτίζω τοίχους γύρω μου και να μένω με τον εαυτό μου.
Φτάσαμε κιόλας.. Φρένο. Η πόρτα ανοίγει. Στη σειρά για την έξοδο. Το απόγευμα πάλι..

Μπλουμ

Πότε πάνω, πότε κάτω. Πότε στην επιφάνεια, πότε στο βυθό, καμιά φορά και στα σύννεφα.

Καιρός για μια βουτιά στα βαθιά. Όσο πιο μέσα μου μπορώ. Μήπως και καταφέρω να βρω τι μου φταίει.
Μη φύγεις. Μείνε να με τραβήξεις πάνω αν δεις πως αργώ εκεί κάτω.
Αν ξεμείνω από αέρα, θα μου δώσεις λίγο από τον δικό σου..?

Immortal Story

I have heard it before..

..long ago..

..but Where..?

Παύλος Παυλίδης - Immortal Story

Η νύχτα που ρχεται..

..μοιάζει να είναι jazz..

Matt Damon - My Funny Valentine

Nina Simone - Don't Explain

Chet Baker - You Don't Know What Love Is

Billie Holiday - I'm a Fool to Want You

Ella Fitzgerald - Misty

What a day!

So glad it's finally over..! :)

Δωράκι για τα αυτιά: Sometree - Hands and Arrows

.

Φαντάσματα. Κι απουσίες. Κι ανούσιες παρουσίες.
Και τι κάνω εδώ? Και γιατί είμαι μ΄ όλους αυτούς?
Αφού αλλού θα ήθελα να ήμουν…
Πες μου..
πώς γίνεται κανείς αόρατος?
πώς ταξιδεύει κόντρα στο χρόνο?
Ξέρεις..?

Marianne Faithfull - There is a Ghost

Σταγόνες μέλι στην άκρη της γλώσσας

Θυμάσαι που όταν ήμασταν μικρά κι άνθιζε το αγιόκλημα στην αυλη, πηγαίναμε και μαζεύαμε τα άσπρα και πορτοκαλί ανθάκια του? Θυμάσαι που κόβαμε το κάτω μέρος τους και τραβώντας προσεκτικά τον ανθήρα γευόμασταν το νέκταρ που μαζευόταν στην άκρη του? Μια τόση δα σταγόνα στην άκρη της γλώσσας μας. Κι όμως, τόση γλύκα! Και θέλαμε συνέχεια κι άλλα, κι άλλα, μα ήταν ψηλά και δεν τα φτάναμε. Ή μάλλον, εμείς ήμασταν μικροί..
Και τώρα? Τώρα το αγιόκλημα δεν υπάρχει. Τη γεύση απ΄το νεκταρ του όμως ακόμη την έχω στο στόμα. Μου τη θυμίζουν λέξεις εδώ κι εκεί γραμμένες. Πώς γίνεται οι λέξεις να ‘χουν γεύση? Πώς μπορεί να βγάζουν τόση γλύκα μερικά γράμματα ζωγραφισμένα στη σειρά?
Κόβεις ανθάκι και τραβάς. Το ακουμπάς στη γλώσσα μου. Γίνεται λέξη και στάζει μέλι. Κόβω άλλο ένα και στο δίνω. Έτσι, να σε γλυκάνω.
Και να γινόταν να μπορούσαμε να φτάσουμε και τ’αλλα, τα ψηλά..! Γιατί από τότε ξέραμε πως είναι πιο γλυκά εκείνα. Τα λούζει ο ήλιος και γελούν και η χαρά τους τα γλυκαίνει. Μα ξέρουμε καλά πως κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει. Όχι γιατί είναι ψηλά πολύ, μα ίσως γιατί ακόμη δεν καταφέραμε να μεγαλώσουμε αρκετα..

Αν

Αν αν και αν.. Κι αν όχι? Κι αν ίσως έτσι..? Κι αν αλλιως..?
Αν και αν και ίσως και μπορεί..
Αν κι αφέλεια.
Αν κι ασφάλεια..?
Ανασφάλεια Ανασφάλεια Ανασφάλεια..
Σφαλιάρα! Ξύπνα!
Εδώ, χωρίς αν.
Χωρίς καν ενα αν..
Χωρίς κανένα αν..
Χωρίς κανέναν..

While waiting..

..something broke

Βράδυ Σαββάτου, κι εσύ 'σαι κάπου..

Ποτέ δε μου άρεσαν τα Σαββατόβραδα. Ποιοι είναι όλοι αυτοί? Που ήταν τόσες μέρες? Με ένα ποτό στο χέρι κουνιούνται στο ρυθμό της μουσικής, κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Ποτά που χύνονται, διαθέσεις που ξεχύνονται, καταπιεσμένες λες όλη τη βδομάδα που πέρασε. Ξεχύνονται σε πίστες, σε μπάρες, στους δρόμους. Βλέμματα, που σαν κρυμμένα τόσες μέρες, ξεθαρρεύουν, φλερτάρουν. Άλλοτε έξυπνα, όμορφα, άλλοτε πρόστυχα. One night stands, καινούριοι έρωτες, καινούριες αγάπες, καινούριες απάτες, καινούριες αυταπάτες, καινούριοι χωρισμοί. Ποτά νοθευμένα, κατεβαίνουν σε στομάχια ήδη πειραγμένα το ένα μετά το άλλο. Κεφάλια φτιαγμένα, ίλιγγοι, ανακάτεμα, ξερατά σε γωνιές. Μουσικές στη διαπασών, ηχεία που τρίζουν, αυτιά που δεν ακούν τίποτα πια, μάτια θολά που τα βλέπουν όλα ωραία. Μιζέρια φτιασιδωμένη με όμορφα χρώματα, κάτω από φώτα που αναβοσβήνουν ρυθμικά. Μιζέρια καλά καμουφλαρισμένη. Μιζέρια που κανείς δεν την παραδέχεται.
Θέλω αέρα. Θέλω χώρο. Το χώρο μου. Να μπορώ να ανασαίνω. Θέλω να μπορώ να ακούω. Θέλω να μπορείς να με ακούς. Θέλω η μιζέρια του Σαββατόβραδού μου να μην είναι μακιγιαρισμένη , να μην είναι χωμένη κάτω από αστραφτερά υφάσματα, να μη μυρίζει πατσουλί.. Θέλω να μπορείς να τη δεις με μάτια καθαρά. Θα είναι εκεί κι αύριο το πρωί εξάλλου. Η ίδια πάλι. Άσε με να μείνω σπίτι λοιπόν. Τηλεόραση, τηλέφωνο και νετ. Δικαίωμα στη μιζέρια του Σαββατόβραδου!

The Orchids - Another Saturday Night

Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς..

...θα ρθει?

Παύλος Παυλίδης - Ο Κηπουρός

Does this fight have a winner..?

Παλεύω να κρατήσω τη γρίπη μακριά
Παλεύω να κρατήσω τον εαυτό μου μακριά
Παλεύω από χθες να ανεβάσω ενα ποστ αλλα δεν...
Παλεύω να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη
(μα δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο..το βλέπεις άλλωστε)
Παλεύω με μένα
(και δεν ξέρω κι από που θα μου ρθει..)
Εχω λαλήσει τελείως..παει..
Κρατήσου μακριά μη σε πάρει κι εσένα καμια αδέσποτη κατα λάθος..

p.s.

Η μπόρα έπιασε. Η μπάρα έπεσε. Περιμένω να ανέβει ξανά. Περιμένω, και περιμένω, και περιμένω...

Μπα..δε γαμιέται? Βαρέθηκα να περιμένω. Ανοίγω πόρτα και βγαίνω. Πάω και με τα πόδια. Κι όποιος με ψάξει ξέρει που θα με βρει.

Πάμε ξανά στα θαύματα όπως μια φορά

Βήματα χιλιάδες και ρόδες που κυλούν..

Μα αυτός ο δρόμος που με πάει..?

Σκόνη, λακούβες και στροφές..

Περάσματα επικίνδυνα, με ταχύτητες τρελές..

Μα αυτός ο δρόμος που με πάει..?

Αυτός ο δρόμος που με πάει..?

...

Τελεία. Τελεία. Κι άλλη μια, να γίνουν τρεις. Για όσα δεν είπα. Πάρε το μολύβι σου και ζωγράφισε γραμμούλες από πάνω. Να γίνουνε θαυμαστικά. Για όσα κατάλαβες.

Τελεία. Τέλος? Για κουνησέ την λίγο, πήγαινε την λιγο πιο πάνω. Άνω τελεία. Καλύτερα έτσι τελικά. Μη βάλεις κι άλλη, θα γίνουν άνω κάτω, και ποιος να τις μαζεύει μετα!

Τελεία κι άλλη μια κι άλλη παραπέρα. Θυμάσαι το παιχνίδι, ε? Ελα, ξεκίνα να τις ενώνεις. Με τη σειρά. Ξεκίνα, να δούμε τι θα βγεί.

Τελεία. Πιάσε τον τόνο και κάντον λιγο πιο κεί. Πάνω από το έψιλον άστον, μια χαρά είναι. Τέλεια. Τέλεια.

Oceans never listen to us anyway

He says your name out loud

At miniature rooms where no one’s found

It’s a desperate sound.

Yo ho! The distant shore!

He stands his feet down

You hear his knuckles on your door.

He wants to send you drawings

Drawings of men with faithful hands

They will make such good boyfriends

He wants to tell you stories

Stories of boys who stomped their feet saying,

“Shut – shut up I am dreaming of places Where lovers have wings.”

Sunset Rubdown - Shut Up, I'm Dreaming of Places Where Lovers Have Wings

We'll stumble on our words..?

Πιάνω μια λέξη από σένα. Βάζω το χέρι στην τσέπη μου και βρίσκω αλλη μια. Τις βάζω δίπλα-δίπλα και τις κολλάω μετά στον τοίχο. Να τις βλέπεις. Παίρνεις και βάζεις κι άλλη μια από κάτω. Χαίρομαι που βρηκες τη σωστή, αυτή που ψαχνα. Είχα ξεχάσει σε ποιο συρτάρι ήταν καταχωνιασμένη!
Λέξη στη λέξη, κοιτα, ο τοίχος γέμισε! Στέκομαι απέναντι και τον κοιτώ. Το μάτι πέφτει σε μερικές γωνιές συνέχεια. Διαβάζω ξανα.
Και χαμογελάω, κοιτα! :)

Again and again and again..

Με αφορμή το προηγούμενο ποστ σκέφτηκα πως πρέπει να γράψω ένα ποστ για τις αγαπημένες μου ταινίες. Τα βαλα κάτω, έψαξα από δω, έψαξα από κει, δύσκολο να διαλέξω. Εξάλλου όπως κι οι μουσικές, έτσι κι οι ταινίες. Σου κάνουν κλικ πάντα αναλογα με τη διάθεση και τη φάση στην οποία βρίσκεσαι κάθε εποχή. Υπάρχουν βέβαια πάντα και κάποιες ταινίες που όσες φορές και να τις δεις δεν τις βαριέσαι ποτέ. Ζορίστηκα να περιοριστώ στη δεκάδα, κι έχω αφήσει απ’ έξω ταινίες εκπληκτικές σίγουρα, μα να μερικές από αυτές που αγαπώ (με χρονολογική σειρά).
Σε κάποιες έχω ανεβάσει και κάποιο κομμάτι από το σαουντρακ τους.

1. Metropolis (1927) – Fritz Lang
‘There can be no understanding between the hand and the brain unless the heart acts as mediator’

2. Casablanca (1942) – Michael Curtiz
***As time goes by (από Bryan Ferry κι όχι το κανονικό της ταινίας)

3. Time of the Gypsies (1988) – Emir Kusturitsa

4. Les Amantes del Circulo Polar (1998) – Julio Medem
‘I could tell my life story as a train of coincidences’

5. Requiem for a Dream (2000) – Darren Aronofsky
***Summer Overture

6. High Fidelity (2000) – Stephen Frears
‘What came first, the music or the misery? People worry about kids playing with guns or watching violent videos, that some sort of culture of violence will take them over. Nobody worries about kids listening to thousands, literally thousands of songs about heartbreak, rejection, pain, misery and loss. Did I listen to pop music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to pop music?’
***Always see your face

7. Le Fabuleux Destin d’ Amelie Poulain (2001) – Jean-Pierre Jennet
‘Time’s funny. When you’re a kid it passes slowly and next thing you’re fifty and your childhood fits into a rusty little box’

***La Valse des Monstres

8. Shrek (2001) – Andrew Adamson, Vicky Jenson
No comments.. :p

9. Hable con ella (2002) – Pedro Almodovar
‘Love is the saddest thing when it goes away, as a song by Jobim goes.’
***El Amante Menguante

10. Oldboy (2003) - Chan-wook Park

'Laugh and the world laughs with you. Weep and you weep alone..'
***The Searchers

So far so good

Ε, ξημέρωσε και το αύριο. Εντάξει, φτηνά τη γλιτώσαμε. Οι απώλειες ασήμαντες. Μέχρι εδώ καλά. Στο μυαλό μου έρχεται το Μίσος του Κασοβιτς κι ο τύπος που καθώς πέφτει από τον ουρανοξύστη επαναλαμβάνει ΄Μέχρι εδώ καλα...Μέχρι εδώ καλά..’ Και συνεχίζει λέγοντας πως δεν έχει σημασία το πως πέφτεις. Σημασία έχει το πως θα προσγειωθείς.

Μέχρι εδώ καλά λοιπόν.

Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα.. ο Όλυμπος μας τελείωσε

Βέροια..




Θεσσαλονίκη..




Αθήνα..

Στον Όλυμπο ίσως να ήταν πιο εύκολο να φτάσω αλλά το Nottingham μου 'λαχε, τι να 'κανα? Μετά από ένα επικό ταξίδι ο Οδυσσέας κατάφερε τελικά να γυρίσει στην Ιθάκη του. Από χθες το απόγευμα έχει περάσει απο Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, τη σκαπούλαρε απο τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, έδωσε και μια μούντζα στην Κίρκη και έφτασε μετά πολλών κόπων και βασάνων σπίτι του. Έχει πιει απίστευτες ποσότητες καφέ αεροδρομίου, έχει εντρυφίσει στο sudoku κι έχει μαζέψει το κρύο της αρκούδας. Θα ήθελε πολύ να αρχίσει να καταριέται την τύχη(?) του, μα δε θα το κάνει. Απλά και μόνο γιατί η μέρα δεν τελείωσε ακόμη και φοβαται για το τι μπορεί ακόμη να τον περιμένει. Επιλέγει να ξορκίσει το κακό πέφτοντας για ύπνο και να μην κουνηθεί από το κρεβάτι μέχρι να ξημερώσει το αύριο. Όνειρα δε θέλει. Ύπνο μόνο. Καληνύχτα σας.