Ήχος δόνησης κινητού δίπλα από το κεφάλι μου. Ανοίγω μετα βίας το ένα μάτι (το αριστερό ηταν). Η μπλέ οθόνη αναβοσβήνει... 'Giagia Sofia is calling'. Κοιτάω την ώρα. 8:35. Α ρε γιαγιά...
Me : Ναι.. (με το ζόρι, ίσα που βγαίνει κι αυτό)
Giagia Sofia: Καλημέρα πούλιμ'!! (με μια χαρά άλλο πράγμα!) Ντε φτας? (ποντία η γιαγιά Σοφία βλέπεις. Συνεχίζω να τα γράφω κανονικά για να μην κάνω μετάφραση). Είσαι καλά? Σε πεθύμησα.
Me: Καλά είμαι γιαγιά... (η φωνή αρχίζει να βγαίνει σιγά σιγά)
Giagia Sofia: Τι? κοιμάσαι ακόμη?
Me: ...φαινεται ε?
Giagia Sofia: Καλά , τι ώρα είναι εκεί και κοιμάσαι ακόμη? 11 κοντεύει εδώ.
Me: 8:30 όμως εδώ ρε γιαγιά...
Giagia Sofia: Ααα..8:30..Δήλαδή πόσες ώρες έχουμε διαφορα? (Σε κάθε τηλεφωνημα, μα σε καθε ένα όμως, η ίδια συζήτηση. Σχεδόν 3 χρόνια Αγγλία, ακόμη να συνειδητοποιήσει πως είμαι 2 ώρες πίσω...)
Me: Δυο ώρες γιαγιά..
Giagia Sofia: Α, δυο ώρες. Δηλαδή τωρα εδώ είναι 11 παρά.. εκεί πόσο είναι? 9 παρά? ε? (Όχι πως είναι και κανένα ξεφτέρι στην αριθμητική η γιαγιά μου, αλλα βελτιώνεται κάθε φορά, δε μπορώ να πω..)
Me: Ναι γιαγιά..
Giagia Sofia: Και κοιμάσαι ε?
Me: Ε..να μην κοιμάμαι..? Κυριακή είναι..
Giagia Sofia: Α ναι, δεν έχεις να πας στη δουλειά σου ε?
Me: Όχι γιαγιά...
Giagia Sofia: Σαββατοκύριακα δεν πας ε? (Άλλη μια συζήτηση που δε λείπει από κάθε τηλεφώνημα)
Me: Όχι γιαγιά, δεν πάω. Και να σου πω ρε γιαγιά, να σε πάρω σε λίγο που θα έχω ξυπνήσει?ε?
Giagia Sofia: Όχι πούλιμ' να μη με πάρεις. Έτσι, να δω αν εισαι καλά πήρα, σ' αποθυμήσαμε, πότε θα ρθεις?
Me: Καλά είμαι ρε γιαγιά. Αλλά...κοιμάμαι! Στις 6 θα έρθω, αφου σου είπε η μαμα.
Giagia Sofia: Στις 6 του άλλου μηνα, ε?
Me: Ναι βρε γιαγιά...
Giagia Sofia: Αααχχ μαύρισαν τα μάτια μας. Και πόσο θα κάτσεις?
Me: Μέχρι τις 19 γιαγια. Αντε σ'αφήνω τώρα , θα σε πάρω μετά.
Giagia Sofia: Άντε αν είσαι εσύ καλά είμαστε κι εμείς καλά. Άντε να ΄ρθείς να σε δούμε.
Me: Ναι βρε γιαγιά, θα με δείτε. Άντε, κλείνω τώρα, θα τα πούμε μετά.
Αγκαλιά το μαξιλάρι μου, αλλάζω πλευρό και προσπαθώ να ξανακοιμηθώ. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο βέβαια. Αλλά…που να ξερα η κακομοίρα! Ο εφιάλτης επαναλαμβάνεται. Ήχος δόνησης κινητού και πάλι. Ανοίγω το ένα μάτι (δε θυμάμαι ποιο ήταν αυτή τη φορά). Η μπλε οθόνη αναβοσβήνει… ‘Mama is calling’ Κοιτάω την ώρα. 9:44. Όχι που θα τη γλίτωνα! Σιγά μην κοιμόμουν μια Κυριακή με την ησυχία μου! Γιατί τις Κυριακές πρέπει πάντα να σου τηλεφωνούν πρωι πρωί? Όλη τη μέρα έχουν μπροστά τους! Δηλαδή γιατι πρωί πρωί? Και γιατί δεν μπορουν να καταλάβουν πως είμαι 2 ώρες πισω?
Mama Maria: Καλημέεεεερα! (με έναν τόνο στη φωνή που μου θύμισε κάτι από Μενεγάκη στον πρωινό καφέ. Αυτή τουλάχιστον το λέει σε αυτούς που έχουν ήδη ξυπνήσει και της τηλεφωνούνε. )
Me: Καλημέρα… (σαν να ρχεται η φωνή από τον τάφο)
Mama Maria: Τιιι? Ακόμη κοιμάσαι?? Καλέ, τι ώρα είναι? 10 δεν κοντεύει? (Λες και είχα ραντεβού σημαντικό, λες και θα έχανα το τρένο, λες και ερχόταν το τέλος του κόσμου και εγώ κοιμόμουν ακόμη τον ύπνο του δικαίου.)
Me:….
Mama Maria: Γιατί κοιμάσαι τέτοια ώρα? Τι ώρα πήγες για ύπνο το βράδυ?
Me: κατά τις 4…
Mama Maria: Απαπααα! Πάλι στο σ’αυτό το internet ξημερώθηκες? (Και εκεί κάπου αρχίζει η κασέτα με τίτλο ‘εθισμός’. Ότι και το Internet είναι σαν το αλκοόλ, το τσιγάρο κτλ κτλ. Μιας και την κασέτα την έχω ακούσει πολλάκις, δε θεώρησα απαραίτητο να προσπαθήσω να κρατήσω τον εαυτό μου ξύπνιο. Άφησα τον μισό μου εγκέφαλο να ξαναπέσει σε λήθαργο –κάτι σαν τα δελφίνια ένα πράγμα- και άφησα τη Μαμά Μαρία να συνεχίσει να βγάζει τον λόγο της. Ως μάνα έχει κι αυτή υποχρεώσεις βλέπεις!)
Me:….
Mama Maria: Τι κάνεις? Είσαι καλά? (Λες και κάτι θα είχα πάθει από την προηγούμενη μέρα που είχαμε ξαναμιλήσει)
Me:…ναι… μια χαρά…
Mama Maria: Καλά, άντε σ’αφήνω να κοιμηθείς.
Me: Να ΄σαι καλα! Αντε τα λέμε. Γεια!
Ξαναπήρα και πάλι αγκαλιά το μαξιλάρι μου, ξανάλλαξα πλευρό, αλλά… Μετά από όλα αυτά πώς να ξανακοιμηθώ? Το μισοκοιμησμένο μου μυαλό περίμενε πότε θα ξαναχτυπήσει και πάλι το τηλέφωνο. Το κακό πάντα πρέπει να τριτώσει, έτσι δε λένε? Έλα όμως που ούτε το κακό τρίτωσε, ούτε και κοιμηθηκα. Γκρρρρρρ
Κυριακή πρωί. Πρωί πρωί. Πόσο μεγάλη φαίνεται η μέρα όταν η νύχτα έχει κρατήσει τόσο λίγο!
10 comments:
"μισοκοιμησμένο" me giwta Sofaki.
Em ase ta internetia.
Opws elege ki o V. (nai pantou ton kollaw tis teleutaiaes meres) "diaolou koutia" (tote gelousame vlepeis).
A kai to kinhto exei ksereis auto to koumpaki pou einai kokkino kai kleinei.
Gia na mhn eisai available prwina Kuriakhs.As afhnoun mhnuma ston thlefwnhth.
Η επέλαση του σοϊού. Ο διάλογος με τη μαμά πάντως είναι ολ τάιμ κλάσικ. Καλά λέει η Νεφέλη να το κλείνεις!
'ΜισοκοιμΗσμένο' μ'αρεσει περισσότερο! :p
Ναι, του 'διαολου τα κουτια' φταινε για ολα! Θα συμφωνούσε και η Μαμά Μαρία με τον V. Τον είχε συμπαθήσει εξάλλου. Κακό σημάδι αυτό...έπρεπε να το είχαμε προσέξει.
εεεεε....γιά κάτσε!!! κι εμένα με είχε συμπαθήσει η μαμά!!!!
Μην γενικεύουμε!
Την καλημέρα μου από τους παγετώνες
Καλησπέτα Λυκάκι!
Για τη δική μου μαμα βρε λέω, δε γενικεύω!
Που τη βρήκες τη μύγα εκεί στους παγετώνες? φέρτην γρήγορα πίσω! :p
Δεν ξέρεις πως όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι; :P
Ε, κλείσε το κινητό και βάλε στον τηλεφωνητή κάποιο μήνυμα, όπως: Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο εργαστήριο. Τα χρυσάνθεμα δεν κοιμούνται την Κυριακή κι εγώ πρέπει να είμαι εκεί...
;-)
A.A.
Κορυφαίο το ποστ!! Πολύ γέλιο. Μα καλά φωτοτυπία τις βγάζουν όλες τις (ελληνίδες) μάνες και γιαγιές;
Ήθελα να σε πάρω το ΣΚ αλλά στο ήθελα έμεινα. Όλα καλά;
Take care
'Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο εργαστήριο. Τα χρυσάνθεμα δεν κοιμούνται την Κυριακή κι εγώ πρέπει να είμαι εκεί...'
χαχαχαχα ΑΑ, Θεός!!
Αν δε σιχαινόμουνα τους τηλεφωνητές μπορεί και να το έκανα. χαχαχα
Κωστή, μάλλον έτσι έιναι. Αν δεν είσαι έτσι δεν κάνεις για ελληνίδα μάνα, πάει και τελείωσε. Έχεις αποτύχει στον ρόλο σου.
Καλά όλα εδώ. Εκεί μεριά δεν ξερω..Να ανησυχώ? Next σουκου ετοιμάσου. Δε θα τη γλιτώσεις έτσι! ;p
No comment. ;-)))
Post a Comment