Saturday, May 27, 2006

Τελικά...


Μια είναι η αγάπη. Μπορεί να ποτίζεται στη συνέχεια και με άλλα στοιχεία και να γίνεται ερωτική, φιλική, μητρική κτλ, αλλά στη βάση της είναι η ίδια. Στο ίδιο μέρος φωλιάζει, βαθιά στην καρδιά σου μέσα. Το ίδιο χρώμα έχει, κατακόκκινη πάντα. Την ίδια μυρωδιά, ανθισμένου γιασεμιού και βρεγμένης από ανοιξιάτικη μπόρα γης. Την ίδια γεύση, γλυκιά, σοκολατένια. Την ίδια υφή, σαν χάδι τρυφερό, σαν άγγιγμα κατάλευκου πούπουλου. Την ίδια ασφάλεια και ηρεμία σου χαρίζει. Την ίδια ευφορία. Τον ίδιο πόνο σαν την χάνεις..

8 comments:

Serenity said...

Υπέροχο post!

άρχοντας Κώστας said...

πραγματικά πολύ όμορφο.

Σοφία έγραψες!

Ο Καλος Λυκος said...

Η αγάπη μία είναι...κι' όμως πρέπει να ξέρουμε να την ξεχωρίζουμε...αλλιώς μόνο πόνος μας περιμένει...

Anonymous said...

Γράφεις υπέροχα ,
εύχομαι γρήγορα να σταματήσεις να μας δίνεις τόσο όμορφες γραφές.

Anonymous said...

..εννοώ να μη πονάς

Anonymous said...

ωραια ηταν,η αγαπη.

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

Ο παρατατικός της είναι λίγος όμως. Είναι και όχι ήταν.

mortaki said...

τι να γράψω?
τα γράφεις τόσο όμορφα εσύ...που καλύτερα να μην γράψω τίποτα.