_

Away and still here..
No one before has ever reached this heart
To make it open, like a flower
In spring
Coming into bloom
In its most intense and beautiful color
Past and future collided
After a kiss
Trembling like a leaf
In the wind
Over and over again
No tomorrow, for today is endless..

wild words..

..found hunging from a tree branch..
..getting wilder as the wind blows through the leaves..

Blog Action Day

Photo by Ann Elliot for Time

One Issue, Our Issue

Together we can make the difference

20 Simple Things to Start with Today

1. Turn off lights when not needed.
2. Turn off other electric things, like TVs, stereos, and radios when not in use.
3. Use rechargable batteries.
4. Do things manually instead of electrically, like open cans by hand.
5. Use fans instead of air conditioners.
6. In winter, wear a sweater instead of turning up your thermostat.
7. Insulate your home so you won't be cold in winter.
8. Use less water.
9. Whenever possible, use public transport, or ride your bike or walk.
10. Don't waste products made from forest materials.
11. Use recycled paper and/or recycle it. Reuse old papers.
12. Support products that are harvested from the rainforest but have not cut down trees to get it.
13. Plant trees, espessially if you have cut one down.
14. Avoid products that are used once, then thrown away.
15. Buy products with little or no packaging.
16. Encourage your grocery store sell environmentally friendly cloth bags for people to use when they shop, or bring your own.
17. REDUCE, REUSE, & RECYCLE.
18. Compost.
19. Buy recycled products.
20. Don't buy products if animals were killed to make it.

Let's Prove That We Can Do It

light my fire

"..να ΄μαι η πρώτη ρουφηξιά απ' το τσιγάρο σου.."

never written postcard

Θα συναντιόμαστε πάντα εκεί. Εκεί που το όνειρο γίνεται η πιο μεγάλη αλήθεια, εκεί που γίνεται ένα με την πραγματικότητα.

Εκεί σε βρήκα και πάλι. Μια αγκαλιά ανοιχτή να περιμένει, για να χωθώ και να χαθώ. Για να τα ξεχάσω και πάλι όλα και τίποτα άλλο να μη μου χρειάζεται πια παρά να σ' ακούω ν' ανασαίνεις δίπλα μου, να ξέρω πως είσαι εκεί. Ποτέ δε θα καταλάβω πως καταφέρνεις με μια ανάσα να τα κάνεις όλα να μοιάζουν μαγικά, παραμυθένια..

Μα φοβάμαι.., στο χω πεί? Φοβαμαι μη μια μέρα ξυπνήσω κι όλα μοιάζουν αλλιώς.. Φοβάμαι πως παντα σε ένα όνειρο μέσα μόνο θα σε βρίσκω..

Φοβάμαι, κι όσο καλά κι αν το κρύβω, το βλέπεις κάθε που τα μάτια μου σ' αποφεύγουν στην αίθουσα αναμονής κάποιου αεροδρομίου. Δεν είναι πως δε θέλουν να κρατήσουν την τελευταία σου εικόνα. Είναι που τότε ξεχύνονται οι φόβοι και κυλούν, ποτάμια αλμυρά πριν ακόμη βγουν στη θάλασσα. Και προσπαθώ να τα κρατήσω μακριά σου γιατί φοβάμαι μη μου πνιγείς. Να, κι άλλος φόβος, ειδες? Μη χωρίς να το θέλω σε πνίξω. Μην απο λάθος μου σε χάσω..

Longing for..

Waiting for you by ~jjap

Περιμένω. Εικόνες από κόσμους παράξενα όμορφους, γράμματα, λόγια και σκιτσάκια της στιγμής στα περιθώρια σκισμένων σελίδων, σκέψεις κι αγάπη να ξεχειλίζει απο φακέλους ταξιδεμένους. 'Απο' εκεί 'Προς' τα εδώ πάντοτε. Έτσι, για να μη βάζω ποτέ μπροστά από αυτό το 'μένω' το 'από' , μα πάντοτε το 'προς'.. και να προσμένω. Στιγμές που θα ρθουν για να μείνουν και ταξίδια δίχως προορισμό.

Radiohead - Arpeggi.mp3

''..I'd be crazy not to follow..''

spooky, but..

note to myself

'Oι αποστάσεις δεν μπαίνουν ανάμεσά μας για να μας χωρίζουν..

αλλά για να τις διανύουμε ώστε να ερχόμαστε πιο κοντά.'

Travis - Closer.mp3

nobody said it was easy..

interlude

Τράβηξα το χρόνο απ’ τα μανίκια, μπας και καταφέρω να γεμίσω τις τσέπες μου με στιγμές. Κι όσο τραβούσα, γέμιζα τη βαλίτσα μου με όλα τα μικρά πράγματα που με κάνουν και χαμογελώ σαν τα φέρνω στο νου μου. Και συνέχισα να τραβάω, προσπαθώντας να χωρέσω στις δικές σου βαλίτσες εικόνες και λέξεις να θυμάσαι, στιγμές κομμένες στα δυο, μοιρασμένες, φιλιά και υποσχέσεις για το τότε, και μερικά χαμόγελα που σα να μη θέλαν να χωρέσουν πουθενά.
Τράβηξα το χρόνο απ’ τα μανίκια μπας και ξεχειλώσει, μπας και οι στιγμές γίνουν ώρες, μέρες, εβδομάδες, μήνες.. Κι όσο τραβούσα τόσο ένιωθα πως και μια αιωνιότητα ολόκληρη να μου χάριζες ακόμη δε θα μου ήταν αρκετή..

Somewhere only we know

Στη γωνιά του καθρέφτη μου θα σε βρίσκω κάθε πρωί. Κάθε που ξυπνώ και κοιτάζω αν είσαι ακόμη εδώ. Και θα μου χαμογελάς και θα φωτίζεται η μέρα μου. Και θα κάθομαι να σε κοιτώ και πάλι, θα χάνομαι στα μάτια σου, χωρίς να λέω κουβέντα.. Γιατί ξέχασα πώς να μιλώ τη στιγμή που με φίλησες. Γιατί όσα είχα να πω τα ξέρεις ήδη. Και θα κάθομαι να σε κοιτώ χωρίς να με νοιάζει τι ώρα είναι, αν έχω αργήσει. Γιατί τα ρολόγια σταματούν σαν είμαι μαζί σου.

Στη γωνιά του καθρέφτη μου θα σε βρίσκω κάθε πρωί. Όπου και να ‘σαι. Γιατί το είδωλό μου πια δεν υφίσταται χωρίς εσένα δίπλα του. Και κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο θα σου σκάω φιλί, εκεί, στη γωνιά του καθρέφτη μου, και θα σου αφήνω υπόσχεση πως θα με βρεις και πάλι εκεί το πρωί. Στη γωνιά του καθρέφτη μου.

ain't no sunshine..

..when you're gone.

follow your bliss

5 days.

But can time be measured in days..?

How long I've been here and for how long am I going to stay..?

1711,4 miles.

But can distance be measured in miles..?

How far am I..? Or how far do I keep myself..?

364 photos.

But can a camera capture what our eyes see..?

How many clicks in my heart..?

''..Still rolling and feeling oblivion..''

turning into dust

Τούνελ μπροστά μου. Σκοτεινό και με τρομάζει. Δε βλέπω τίποτα. Δεν ακούω τίποτα. Μα κάτι με τραβά σαν μαγνήτης μέσα του. Αισθάνομαι πως δεν έχω άλλη επιλογή. Κάτι με κάνει να θέλω να το περπατήσω. Δεν ξέρω τι, μα όσο κι αν φοβάμαι για το τι θα βρω μπροστά μου, φοβάμαι περισσότερο να μείνω απ’ έξω.

Αν κάνω ένα βήμα εμπρός, θα είσαι εκεί να μου κρατήσεις το χέρι..? Θα είσαι εκεί να με βοηθήσεις να ξορκίσω τους φόβους μου..?

Mazzy Star - Into Dust.mp3

ακόμη να συνέλθω...

Είναι μερικές ταινίες που απλά σε πάνε σε άλλο επίπεδο. Που για μια, μιάμιση, δυο ώρες σε κάνουν να τα αφήσεις όλα πίσω σου. Κι απλά ταξιδεύεις. Χάνεις επαφή με τον κόσμο που σε περιβάλει. Ανακαλύπτεις νέες διαστάσεις. Αιωρείσαι στο άπειρο. Είσαι εκεί και δεν είσαι.

Eίναι μερικές ταινίες που σε μιάμιση ώρα μέσα δίνουν τόσα ερεθίσματα στον εγκέφαλό σου που δε σταματάς να σκέφτεσαι, να αναλύεις, να ταξιδεύεις για ώρες, για μέρες, για καιρό..

Είναι ταινίες σαν κι αυτή..

Clint Mansell - Together We Will Live Forever.mp3

lost in translation

Φτιάξαμε λέξεις για να ορίσουμε συναισθήματα. Και πώς να ορίσεις κάτι που δεν ξέρεις πως το βιώνει κάποιος άλλος? Αυτό που λέω εγώ 'χαρά', για σένα πώς να μοιάζει? Και πόσο διαφέρει από την 'ευτυχία' σου? Πόσες μεζούρες δάκρυα χωρίζουν τη 'λύπη' από τη ΄θλίψη' σου? Κι αν σου πω πως 'σ' αγαπάω' τι θα καταλάβεις?

Φτιάξαμε λέξεις για να ορίσουμε συναισθήματα. Έτσι αυθαίρετα. Τις βάλαμε σε λεξικά και τις πετάξαμε εκεί έξω. Και για δες που καταντήσαμε.. Αντί να ψάχνουμε μέσα μας να βρούμε συναισθήματα να ντύσουν και να ζεστάνουν τις λέξεις μας, ψάχνουμε συνεχώς τις κατάλληλες λέξεις για να ντύσουμε τα συναισθήματά μας..

Πέντε ξανά

Περνούσαν οι εικόνες έξω από το παράθυρο, τρέχαν. Αυτός με τη μούρη κολλημένη στο τζάμι προσπαθούσε ακόμη να καταλάβει αν ήταν τα σπίτια, τα βουνά, τα δέντρα που τρέχουν μακριά του ή ο ίδιος που απομακρύνεται χωρίς καν να κάνει βήμα. Αυτή χαμένη στις σελίδες του βιβλίου της. Χαμένη. Έκανε πως διάβαζε. Στην πραγματικότητα οι σκέψεις της ήταν μίλια μακριά, τρέχαν κι αυτές όπως οι εικόνες έξω από το παράθυρο.
Γυρνώντας το κεφάλι, το βλέμμα του έπεσε πάνω στο βιβλίο της. ‘Ντομάτα με γεύση μπανάνας’ . Το μάζεψε βιαστικά, δεν ήθελε να ενοχλήσει. Μα πριν προλάβει να το μαζέψει, το δικό της είχε πέσει ήδη στη μικρή καφέ κλωστή που κρεμόταν από τη φόδρα του σακακιού του. Ξεφεύγουν οι κλωστές καμιά φορά, μόνο και μόνο για να βρεθεί κάποιος να τις τραβήξει. Κάποιος που δε θα φοβηθεί να δει να ξηλώνεται μπροστά του όλο το περιτύλιγμα, κάποιος που δε θα φοβηθεί να δει την ξεγυμνωμένη αλήθεια εμπρός του.

Έτσι κι έγινε. Τραβώντας την κλωστή σιγά σιγά, λέξη στη λέξη, κόμπο στον κόμπο, η αλήθεια ξεπρόβαλε δειλά. Λες κι ομορφαίνουν οι αλήθειες σαν τις μοιράζεσαι. Λες κι ομορφαίνουν οι άνθρωποι σαν γίνονται αληθινοί. Λες και κοιτώντας τον κόσμο τόσο καιρό από το μικρό παράθυρο του μπάνιου που βλέπει στον φωταγωγό ξάφνου ανοίγεις τις μπαλκονόπορτες και βγαίνεις στη βεράντα και σε λούζει ο ήλιος. Και δε φοβάσαι μη σε κάψει. Δε φοβάσαι γιατί κατά βάθος θέλεις να καείς. Περιμένεις μοναχά να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος. Όχι αυτός που θα σε κάψει. Αυτός που δε χρειάζεται να πεις πολλά γιατί τα ξέρει όλα. Όχι γιατί είναι ξερόλας, μα γιατί ξέρει να διαβάζει τις αλήθειες στα μάτια, γιατί ξέρει να τραβά κλωστές, να τραβά σιγά σιγά, όσο χρειάζεται για να βγεις στο φως. Και μπορεί να είναι οπουδήποτε. Να περπατά στο απέναντι πεζοδρόμιο, να τρέχει να προλάβει το λεωφορείο, να στέκεται μπροστά από μια εκκλησία, να μένει στο διπλανό διαμέρισμα, να κάθεται απέναντί σου στο βαγόνι ενός τρένου και να κοιτά τις ίδιες εικόνες να περνούν έξω από το παράθυρο.

*Το ποστ μετά από πρόσκληση της Γιουτζίν

** Δε θα κάνω πάσα. Θα αφήσω 5 λέξεις εδώ κι όποιος θέλει ας φτιάξει μια ιστορία.

Αστερίας, αερόστατο, μοιρογνωμόνιο, κλειδαριά και πάπλωμα.

A road to walk alone

"Ένας πολεμιστής του φωτός ξέρει πως μερικές στιγμές επαναλαμβάνονται. Συχνά βρίσκεται μπροστά σε προβλήματα και καταστάσεις που έχει ήδη αντιμετωπίσει. Τότε νιώθει στενοχώρια και σκέφτεται πως είναι ανίκανος να κάνει προόδους στη ζωή του, αφού οι δύσκολες στιγμές παρουσιάζονται ξανά.

‘Αυτό το έχω ήδη περάσει’ παραπονιέται στην καρδιά του.

‘Αλήθεια είναι, το έχεις ζήσει’ απαντάει η καρδιά του. ‘Αλλά δεν το ξεπέρασες ποτέ’

Τότε ο πολεμιστής κατανοεί πως η επανάληψη των εμπειριών έχει έναν και μοναδικό στόχο: Να τον διδάξει αυτό που δεν εννοεί να μάθει.." *

Αισθάνομαι πως κάνω κύκλους. Εγώ, όχι η ζωή μου. Ας πούμε πως κατά κάποιο τρόπο προκαλώ την κυκλική ροή των πραγμάτων. Κάπως έτσι. Πως χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι και πάλι στο ίδιο σημείο, όχι όμως γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα, αλλά γιατί μάλλον εγώ τα έφερα έτσι. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται. Το γιατί δεν το ξέρω. Το ψάχνω όμως. Βγήκα στο δρόμο και ψάχνω. Και κάνει σκοτάδι εκεί έξω, κι είναι οι λάμπες λιγοστές. Και κάνει κι ανασφάλεια και φόβο κι άλλα πολλά. Και σε κάθε στροφή ξεφυτρώνει κι ένα ακόμη ερωτηματικό για να κάνει τον δρόμο ακόμη πιο δύσκολο. Δίχως χάρτες και πυξίδα, δίχως κανέναν για οδηγό. Ξέρω πως τον δρόμο αυτό μόνη μου πρέπει να τον περπατήσω, μόνη μου να βρω την άκρη. Για να βγω από τον κύκλο πρέπει πρώτα να μάθω. Ό,τι χρειάζεται να μάθω. Ό,τι είναι αυτό που με φέρνει πάντα πίσω στο ίδιο σημείο..

*Απόσπασμα από τον Πολεμιστή του Φωτός του Paulo Coelho

** Η φώτο από χθες το βράδυ, λίγες ώρες πριν την ολική έκλειψη της σελήνης.

Αποσκευές

Λίγα από αυτά που κατάφερα να σώσω και μπορώ να μοιραστώ..

Εικόνες..

Και μουσικές..

Uyan ey gozlerim.wma

Volor Molor.wma

Τα υπόλοιπα μέσα μου..

δώρο-έκπληξη

Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται πάντοτε εκεί που δεν τα περιμένεις. Σωστά? Σαν δώρο έκπληξη. Έτσι έρχονται κι οι άνθρωποι στη ζωή σου. Ανοίγεις ένα πρωί τα μάτια σου κι είναι εκεί. Και σ’ αγαπάνε. Κι είναι ωραίο να σ’ αγαπάνε. Αλλά πιο ωραίο να στο δείχνουν.

Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Κι έτσι το βράδυ είσαι σπίτι σου, μα το ξημέρωμα σε βρίσκει σ’ άλλον κόσμο. Χωρίς καν να καταλάβεις πως. Κι είναι κόσμος όμορφος, γεμάτος εκπλήξεις κι αυτός. Κάθε γωνιά που στρίβεις και μια πρόκληση, δεν ξέρεις τι θα αντικρίσεις.

Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις. Και προσπαθείς να τα κρατήσεις εκεί. Να ρουφήξεις μέσα σου όσο περισσότερα γίνεται. Να κρατήσεις εικόνες, ήχους , μυρωδιές, γεύσεις. Να ζήσεις στιγμές, την κάθε μια χωριστά, την κάθε μια όσο πιο έντονα γίνεται. Να ποτίσουν μέσα σου και να μείνουν εκεί, στο κουτάκι με τις χαρούμενες στιγμές, τις μοιρασμένες με ανθρώπους αγαπημένους.

Τα πιο όμορφα γενέθλια ήρθαν εκεί που δεν τα περίμενα.. Και κράτησαν 4 ολόκληρες μέρες. Δύσκολη η προσγείωση ξανά στην πραγματικότητα..

Πάσες

Δυο μεγάλα Ν, η Νεφέλη και η Ναταλία, μου κάναν πάσα. Δε νομίζω πως έχω άλλη επιλογή παρά να παίξω μπάλα, ε? Πάμε λοιπόν…

Να 5 άχρηστες πληροφορίες για μένα..

1. Μ’ αρέσει να κοιτάζω τους άλλους ενώ κοιμούνται. Μπορώ να κάθομαι και να τους παρατηρώ με τις ώρες.

2. Όταν μιλάω στο τηλέφωνο έχω συνήθως ένα χαρτάκι δίπλα για να μουτζουρώνω.

3. Κάποτε συνήθιζα να κάνω συλλογές από οτιδήποτε ήταν δυνατόν. Από τηλεκάρτες και εισιτήρια μέχρι γραμματόσημα και νομίσματα ξένα ή παλιά. Τώρα πια τίποτα απολύτως.

4. Aγαπημένο μου πρωινό: κρύα πίτσα (από το προηγούμενο βράδυ) και γάλα κακάο (ναι ναι μπλιάχ, ξέρω..:p )

5. Απεχθάνομαι τις φωτογραφίες και τις αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι.

Κάνοντας μια γύρα στο μπλογκοχωριό είδα πως λίγο πολύ οι περισσότεροι έχουν παίξει μπάλα ήδη. Κάνω πάσα λοιπόν σε 5 από τη λίστα δεξιά που νομίζαν πως θα τη γλίτωναν έτσι.
Η μπάλα φεύγει για Αυτή , Αυτόν , loveisadog , Μικρή Ολλανδέζα και Γιουτζίν.

.

Είναι σαν να κατέβηκα σε λάθος στάση και δε μου μένει τίποτε άλλο να κάνω παρά να περιμένω το επόμενο λεωφορείο. Κι είναι σαν να έχω κολλήσει εδώ. Μακριά απ όλους. Μα πιο πολύ μακριά από αυτούς που δε θα ‘πρεπε, αυτούς που αγαπάω. Μια στάση που με κρατά σε απόσταση. Και στέκομαι χωρίς να μπορώ να κάνω βήμα. Και δεν είναι πως όλα τρέχουν μπροστά μου κι απομακρύνονται. Είναι που εγώ δε μπορώ να τ’ ακολουθήσω, να τρέξω πίσω τους. Και δεν είναι πως δεν το θέλω. Είναι που τα πόδια μου έχουν παραλύσει και δεν τα ελέγχω πια. Κι όσο στέκομαι εδώ τόσο βλέπω να ξεμακραίνουν όλα. Και δεν είναι πως μου αρέσει. Είναι που ψάχνω τρόπο να το αλλάξω μα δε βρίσκω. Και δεν είναι πως δε θέλω να μιλήσω. Είναι που όσο λιγότερο μιλάω τόσο λιγότερα έχω να πω. Και δεν είναι πως δεν καταλαβαίνω ότι πληγώνω, ούτε πως δε με νοιάζει. Είναι που δεν ξέρω τι να κάνω.
Είναι σαν να κατέβηκα σε λάθος στάση και δε μου μένει τίποτε άλλο να κάνω παρά να περιμένω το επόμενο λεωφορείο. Κι αν είναι το σωστό, θα είναι όλοι εκεί μέσα.. Μα μέχρι τότε.. στη στάση. Και στη γαμημένη αυτή απόσταση..

(συμ)πτώσεις

Να, συμβαίνει κάτι και λες ‘κοίτα να δεις.. Αν είναι δυνατόν!’ Και λες θα ‘ναι σημάδι, δε μπορεί. Μια από αυτές τις απίστευτες συμπτώσεις. Σαν κι αυτές που συμβαίνουν στις ταινίες καμιά φορά. Και μοιάζει η ζωή σου για λίγο σαν μια ταινία κι αυτή. Γλυκιά. Σαν την Amelie ένα πράμα. Κάπως έτσι. Όχι για πολύ όμως. Γιατί ξινό σου βγαίνει το σημάδι. Και λες μετά ‘μα τι μαλακίες.. σημάδια κι αηδίες’. Και το ξεχνάς. Σαν να μην έγινε ποτέ. Εντάξει, υπερβολή. Σχεδόν ποτέ. Σαν να μην έγινε σχεδόν ποτέ.

Αλλά να, χρόνια μετά, το ίδιο σημάδι. Μπροστά σου πάλι. Κι αυτή τη φορά πιο καθαρό από ποτέ. Ε και τότε πόσο δύσκολο είναι να μην το πεις το ‘αν είναι δυνατόν!!’.. Κι αρχίζεις κι αναθεωρείς. Κι αρχίζουν τα ‘βρε λες..?’ να κουδουνίζουν στο κεφάλι σου. Μπας κι ήρθε η ώρα να αποζημιωθείς? Για την απογοήτευση κι όλη την ξινίλα του πρώτου, όχι τίποτε άλλο. Μπας κι ήρθε η ώρα που η ζωή σου δίνει πίσω ότι θα ‘πρεπε να σου χε δώσει εκείνη την πρώτη φορά αλλά για κάποιο λόγο παρέλειψε? Κάτι σαν θεια δίκη ένα πράμα. Και πείθεις και πάλι τον εαυτό σου πως δεν είναι τυχαίο. Γιατί δε μπορεί να είναι τυχαίο. Και μη με ρωτάς γιατί δε μπορεί. Δεν έχω απαντήσεις σε κανένα γιατί.

Αλλά να που και πάλι την ξινίλα δεν τη γλιτώνεις. Να που και πάλι στη μούρη σου σκάνε όλα. Σαν τις σαπουνόφουσκες εκείνες που κάναμε παιδιά. Σαν κι αυτές που πετούσαν στον αέρα στην προχθεσινή συναυλία και αλλάζαν χρώματα καθώς τα φώτα παίζαν πάνω τους. Κάθε σύμπτωση και μια χούφτα σαπουνόφουσκες.

Όχι πως με πειράζει. Αλλά να, ώρες ώρες σκέφτομαι πως αν υπάρχει κάτι ή κάποιος εκεί πάνω τότε σίγουρα σπάει πλάκα μαζί μου. .

My Funny Valentine - Matt Damon

Να μια άσπρη μέρα

Να περπατάς χωρίς να σκύβεις το κεφάλι. Για να σε χτυπούν στο πρόσωπο οι κατάλευκες νιφάδες. Να κάθονται για λίγο στα βλέφαρα σου, και πριν προλάβεις να τα ανοιγοκλείσεις να έχουν ήδη διαλυθεί.

Να περπατάς και να κοιτάς ψηλά. Και να χεις τα χέρια ανοιχτά λες και θα τις αγκαλιάσεις όλες. Και να ανοίγεις το στόμα να γευτείς όσες μπορείς πιο πολλές.

Να περπατάς και να χει τόση ησυχία που να ακούς το χρατς χρατς που κάνουν τα παπούτσια σου πάνω στο χιόνι. Και να μετράς τα βήματά σου και να κοιτάς πίσω τις πατημασιές που άφησες. Και στο γυρισμό να βλέπεις πως είναι ακόμη εκεί και να προσπαθείς να περπατήσεις πάνω τους.

Κουτάκια

Αδειάζω το κεφάλι μου σε τετράδιο με κουτάκια. Θυμάσαι στο σχολείο, στο μάθημα της αριθμητικής? Ένας αριθμός σε κάθε κουτάκι. Ένας μονάχα, ποτέ παραπάνω. Έτσι μας μάθανε. Στη συνέχεια βέβαια μας μάθαν πώς να βάζουμε και τους ανθρώπους σε κουτάκια. Κι αυτό δε σταμάτησε ποτέ.
Κοιτάζω τα κουτάκια και προσπαθώ να μετρήσω τι μπορώ να χωρέσω μέσα τους. Και μοιάζει τη μια στιγμή ο κόσμος όλος και την άλλη το μεγάλο τίποτα. Τα ξανακοιτάζω και προσπαθώ να μετρήσω τι από μένα μπορώ να χωρέσω εκεί μέσα. Και τότε μου φαίνομαι τόσο μικρή που θα μπορούσα να χαθώ μέσα σε ένα κουτάκι. Αν ζωγράφιζα άραγε μια πόρτα κι ένα παράθυρο θα μπορούσα να τα ανοίξω από εκεί μέσα? Αν χτυπούσα τον τοίχο, αν φώναζα, θα μ΄ άκουγε κανείς από δίπλα? Αν έβρισκα τη δύναμη να γκρεμίσω τον τοίχο, θα έβγαινα στο φως ή απλά σε ένα άλλο κουτάκι? Κι εκεί μέσα, μήπως έβρισκα πάλι εμένα? Ο καθένας εξάλλου με βάζει και σ' αλλο κουτάκι. Σε πόσα απ'αυτά να είμαι ήδη? Τόσα πολλά, και μοιάζουν όλα ίδια.. Αν είχα επιλογή, ποιό να διάλεγα για να χωθώ? Σε ποιο απ’ όλα να χωρέσω?

Egg and Cress

Lunch break με πράσινες μικρές καρδιές στο στόμα.

Κάθε μπουκιά κι ένα μικρό κρατς.

Η δική σου καρδιά τι ήχο ν'αφήνει πίσω όταν σπάει..?

(ανα)λαμπες ΙΙ

*Η λάμπα της δεύτερης φωτογραφίας ήταν η αφορμή για το προηγούμενο ποστ. Τη συναντώ κάθε πρωί στο δρόμο για τη σχολή. Χθες τελικά σταμάτησα για να τη βγάλω φωτογραφία. Φωτίζει γέρνοντας ένα παγκακι στη μέση του πουθενά μέρα νύχτα..

Η πρώτη λάμπα, σήμερα το πρωί στην πόλη.

(ανα)λαμπες

Κάποια φώτα δε σβήνουν ποτέ. Λες και κάτι περιμένουν. Μένουν πάντα αναμμένα.

Μέχρι να καούν..

Τα φώτα που σβήνουν.mp3

Καλημέρα, καλή μέρα

Μακάρι κάθε μέρα να ξεκινούσε έτσι..
Διάθεση στα ύψη, ηχεία τέρμα και βουυυρ ! :)

Razorlight - America

Placebo - Infrared

The Killers - Smile Like You Mean It

Χαρά είναι..

Χαρά είναι να βλέπεις αυτούς που αγαπάς.

Χαρά είναι να βλέπεις αυτούς που αγαπάς χαρούμενους.

Χαρά είναι να βλέπεις αυτούς που αγαπάς χαρούμενους και να ξέρεις πως έχεις κι εσύ ένα μικρό μερίδιο στη χαρά τους.

Μη με πας απ' το σπίτι, τ'ακούς..στο Θεο να με πας

Μπορεί καινούριο να μην είναι, να τα χει τα χρονάκια του. Μπορεί να κουβαλά τα σημάδια κάποιων άλλων πάνω του. Το αγάπησαν, το μίσησαν, ποιός ξέρει.. Όπως και να χει πάντως ήταν για λίγο μέρος της ζωής τους. Μπορεί να μη μοιάζει και πολύ με την εικόνα που είχα για το πρώτο μου αμάξι. Αλλά είναι εδώ. Το βρήκα, με βρήκε, δεν ξέρω.. μάλλον βρεθήκαμε. Κι από χθες παίρνουμε τους δρόμους παρέα. :))

Adorable - Road Movie

Κάνει χαρά από δω μεριά!!!

Let's talk..

What about..?

You..

No, thank you..

Nood - Bumblebee

Sometimes I feel like a bumblebee.. Νομίζω πως μπορώ να πετάξω.. Μα με την κλωστή δεμένη στο πόδι πόσο μακριά μπορώ να φτάσω..?