Emptiness

Δεν ξέρω τι να γράψω. Ψάχνω να βρω τι έχω στο κεφάλι μου μέσα, να το αδειάσω εδώ μπροστά, μα δε βρίσκω τίποτα.

Έχω μια χαρά. Χαρά μεγάλη. Μα δεν είναι δική μου. Όχι πως αυτό την κάνει μικρότερη... Μα δε μου ανήκει και δε μπορώ να γράψω γι’αυτήν.

Έχω και μια στενοχώρια. Μεγάλη κι αυτή. Μα ούτε αυτή είναι δική μου. Όχι πως αυτό την κάνει μικρότερη... Μα δε μου ανήκει και δε μπορώ να γράψω ούτε γι’αυτήν.

Έχω κι άλλα πολλά. Άλλα χαρούμενα, άλλα πιο στενάχωρα και μερικά αδιάφορα. Τελικά διαπιστώνω πως έχω πολλά που δε μου ανήκουν... Όχι πως τα έχω κλέψει. Βρέθηκαν στο δρόμο μου. Τα πήρα στην αγκαλιά μου, τα ζέστανα λίγο γιατί κρύωναν, έζησα μέσα από αυτά και για αυτά σαν να ήτανε δικά μου. Θεε μου, πόσο μίζερο ακούγεται αυτό!! Σαν να ζεις μια ζωή μέσα από τις ζωές των άλλων... Με τις χαρές και τις στενοχώριες της, μα των άλλων όχι τις δικές σου..

Μα που πήγαν οι δικές μου? Προσπαθώ να τα βάλω όλα στην άκρη, να δω τι μένει από εμένα εκεί μέσα. Και ξαφνικά νοιώθω τόσο άδεια...Λες και γεννήθηκα σήμερα το πρωί, λες και δεν έχω ζήσει τίποτα.. Τίποτα ολόδικό μου.

Και για κάποιο λόγο στ’ αυτιά μου έχω τον Tim Booth να μου φωνάζει ‘you’re so small, they could step on you..’ Σκάσε κι εσύ! Είσαι το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι τώρα.

Άλλο ένα ποστ αεροδρομίου

Δε θα γράψω πάλι για τον κόσμο που φεύγει, για τον κόσμο που έρχεται. Δε θα γράψω πάλι για τα πρόσωπα τα γελαστα, για τα πρόσωπα τα δακρυσμένα. Ούτε για τις αναμονές, τις προσμονές, τα ατέλειωτα αντίο. Δε θα γράψω πάλι για όλη αυτή την ενέργεια που κουβαλά αυτός ο χώρος. Δε θα γράψω για τίποτα απ' όλα αυτά...

Μα θα κάτσω και θα κοιτώ. Θα κοιτώ μέχρι να φύγει όλο το βάρος απο πάνω μου, να περάσει τον έλεγχο των αποσκευών, τον έλεγχο των διαβατηρίων και να πετάξει. Να πετάξει από πάνω μου, να φύγει μακριά.

Ανάσα. Μεγάλη.
Θέλω να κάτσω κι άλλο. Δε χορταίνω. Ρουφώ λαίμαργα τον αέρα που μου έλειπε. Καθαρό δροσερό αέρα που φέρανε από μέρη ξένα όλοι αυτοί. Κλέβω μια ανάσα από τον καθένα χωρίς να το πάρουνε χαμπάρι. Μια ανάσα μοναχά, δε θα τους λείψει..

Ανάσα. Άλλη μια.
Από που να έχει έρθει αυτή? Μυρίζει καρύδα. Με έχει πάει ήδη αλλού. Στον φοίνικα από κάτω έχω ξαπλώσει και πίνω το κοκτέιλ μου. Δε με νοιάζει τίποτα.

Ανάσα. Άλλη μια.
Μέχρι να βρω και πάλι τις αισθήσεις μου, να βρω τον εαυτό μου. Δε θα μου πάρει πολύ, κάπου εδώ γύρω είναι. Λίγο ακόμη θα κάτσω. Μετά θα φύγω. Θα μπορέσω και πάλι να ανοίξω τα μουδιασμένα μου φτερά, κι ας μην είμαι εγώ που πετάω σήμερα.

Θα θελα να είχα παρέα τώρα. Να μοιραστώ μια ανάσα. Κι άλλη μια. Και μετά να μοιραστούμε μαζί ένα φλυτζάνι ελευθερία. Έχει ωραία γεύση. Κάτι από καφέ μόκα με λίγη κανέλα από πάνω. Θες να δοκιμάσεις?



- Σε κούρασα...?
-......



I hate goodbyes... But I was longing for that one!

Άσπρο -Μαύρο

Άσπρο και Μαύρο. Πάντα πίστευα στα γκρι. Τίποτα από τα δύο, και τα δύο μαζί. Πάντα προσπαθούσα να κινούμαι στα γκρι. Η σκακιέρα αυτή όμως έχει μόνο άσπρα και μαύρα. Δε μπόρεσα να βρω μια με γκρι και γκρι. Κι εγώ αλογάκι. Δυο βήματα μπρος, μετά ένα στο πλάι για να περάσεις. Δύο βήματα μπρος, ένα στο πλάι. Μερικά μαύρα, μερικά άσπρα. Εσύ σαν τον τρελό, από τη μια γωνία στην άλλη. Στα μαύρα πάντα, ποτέ στα άσπρα. Από γωνία σε γωνία και να σαρώνεις τα πάντα στο πέρασμά σου. Αλωνίζεις λες και είναι όλη η σκακιέρα δική σου. Ξέχασα να σου πω… δική μου είναι! Α, ψέματα, στο έχω πει χιλιάδες φορές… Ξεχνάω γρήγορα. Μα δεν ακούς έτσι κι αλλιώς. Κουμάντο σε ξένες σκακιέρες θα κάνεις? Οκ, όχι και τόσο ξένες, έχεις δίκιο. Αλλά σίγουρα όχι δικές σου. Δυο βήματα μπρος, ένα στο πλάι να μη βρεθώ στο διάβα σου πάλι. Όχι άλλες συγκρούσεις, όχι άλλες αντιπαραθέσεις. Έλα, πέρνα. Τη γλιτώσαμε κι αυτή τη φορά.

Ματ σε πόσες κινήσεις?

Trust

Will you catch me if I fall?

Ασκήσεις Υπομονής

Δε θα μιλάς.
Θα ακούς και δε θα μιλάς.
Θα ακους και δε θα αντιδράς.
Θα ακούς..
Θα ακούς..
Θα ακούς..

ΜΠΟΥΥΥΥΥΥΥΥΜ!!

Πάμε πάλι.

Δε θα μιλάς.
Θα ακούς και δε θα μιλάς.
Θα ακούς και δε θα αντιδράς.
Θα ακούς..
Θα ακούς..

Too much to carry?

Όλα θα ήταν ωραία. Όλα θα ήταν πιο καλά. Αν γινόταν μια μέρα να ξυπνήσεις και να έχουν φύγει από πάνω σου όλα όσα σε βαραίνουν. Κι έτσι, χωρίς φορτίο να κουβαλάς που ματώνει τους ώμους σου, να μπορούσες να συνεχίσεις να περπατάς, να περπατάς, να περπατάς... Χωρίς να βογκάς, χωρίς να δακρύζεις. Χωρίς να χρειάζεται κάθε λίγο να σταματάς για να σκουπίσεις τα αίματα που έχουν γίνει ένα με τον ιδρώτα σου. Όλα θα ήταν ωραία. Μόνο χρώματα θα κουβαλούσες. Αυτά είναι ανάλαφρα, σαν πούπουλα. Σε χαϊδεύουν, σε ζεσταίνουν, σε γαργαλάνε που και που και γελάς, μα δε σε πονάνε. Όλα θα ήταν πιο καλά. Ένας ύπνος. Όσο κρατά μια νύχτα, τόσο θα παιρνε να αλλάξουν όλα. Να σβηστούν όλα τα λάθη, τα δικά σου και των άλλων, όλες οι λάθος πινελιές, όλες οι πιτσιλιές που βρέθηκαν από τύχη κακή εκεί που δεν έπρεπε.

Μη νομίζεις πως δεν ξέρω ότι τέτοια πράγματα δε γίνονται. Κι αν λέω βλακείες και χαζά καμιά φορά μη με παρεξηγείς. Να μωρέ, είναι που πιστεύω αλήθεια πως όλα θα ήταν πιο ωραία αν όλα αυτά που δε γίνονται θα μπορούσα να τα κάνω, να τα κάνεις, να τα κάνει...Το ξέρω πως ό,τι σε πονάει, ό,τι έχεις περάσει είναι κομμάτι του εαυτού σου, είναι μέρος αυτού που έχεις γίνει, αυτού που είσαι. Αλλά πάλι… όλα θα ήταν ωραία, και αυτό δε μου το βγάζεις από το μυαλό.

Καληνύχτα. Και αύριο, όταν ξυπνήσεις όλα θα είναι ωραία, όλα θα είναι πιο καλά, ναι?

Χαμηλές Πτήσεις

Αεροδρόμιο. Κόσμος έρχεται, κόσμος φεύγει. Εγώ? Απλά περιμένω. Γύρω μου στιγμές φορτισμένες. Στιγμές αποχωρισμού, στιγμές επανένωσης. Κάθε μια έχει τη δική της ένταση. Κάπου κάπου βλέπεις και κάποιο δάκρυ να κυλά σε κάποιο πρόσωπο. Άλλοτε χαράς, άλλοτε λύπης. Μερικά χαμόγελα φωτεινά, μερικά πρόσωπα συννεφιασμένα. Σε κάποιους βλέπεις την ανυπομονησία στο βλέμμα, στις κινήσεις, τη νευρικότητα, την προσμονή. Βιάζονται, προσδοκούν κάτι. Άλλους πάλι τους βλέπεις να προσπαθούν να παρατείνουν όσο γίνεται το φευγιό τους. Δεν το θέλουν. Ίσως να μην το έχουν επιλέξει καν. Είναι λες και προσπαθούν να τραβήξουν το χρόνο από τα μανίκια, να τον τεντώσουν τόσο ώστε κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο να γίνει ένας μικρός αιώνας.

Αεροδρόμιο. Κόσμος έρχεται, κόσμος φεύγει. Εγώ? Απλά περιμένω. Μα θα θελα να έφευγα. Να με έπαιρνε μαζί του ένα από αυτά τα αεροπλάνα, να με πήγαινε ψηλά εκεί. Κοιτάζω τον πίνακα αναχωρήσεων. Barcelona? Venice? Paris? … Όπου να ‘ναι. Δεν έχει σημασία. Μόνο να πετάξω. Έχω καιρό να δω τον κόσμο από εκεί ψηλά. Ίσως μου χρειάζεται για να ξαναθυμηθώ πόσο μικροί είμαστε και πως δεν αξίζει να σκάμε για τίποτα. Ναι, ίσως αυτό να χρειάζομαι…

Αεροδρόμιο. Κόσμος έρχεται, κόσμος φεύγει. Εγώ? Απλά περιμένω. Περιμένω τη στιγμή για να πετάξω. Να πετάξω ψηλά και να πετάξω από πάνω μου αυτό το γκρίζο παλτό που κουβαλάω καιρό τώρα. Καλοκαίριασε. Λέω πως δε θα μου χρειαστεί άλλο. Θα πάρω ένα κίτρινο αδιάβροχο. Ναι, αυτό θα κάνω. Ένα κίτρινο αδιάβροχο να φωτίζει τις σταγόνες τις βροχής πάνω μου. Να τις φωτίζει μα να μην τις αφήνει να με μουσκεύουν. Να γλιστράνε και να πέφτουν στο χώμα, να το νοτίζουν και να φτάνει στη μύτη μου η μυρωδιά του. Ναι, ίσως ένα κίτρινο αδιάβροχο μου χρειάζεται...

Αεροδρόμιο. Κόσμος έρχεται, κόσμος φεύγει. Εγώ? Δεν περιμένω πια. Έχω φύγει. Πετάω τώρα. Στα σύννεφα είμαι, και πιο πάνω ακόμη. Σε βλέπω εκεί κάτω! Υπάρχει μια άδεια θέση εδώ δίπλα μου. Τι λες? Έρχεσαι? Στο λέω όμως να το ξέρεις. Αν θες να ‘ρθείς θα πρέπει να βρεις τρόπο για να ανέβεις εδώ πάνω. Εγώ δεν προσγειώνομαι για να σε πάρω. Οι προσγειώσεις δεν είναι πάντα ομαλές… Κι εγώ είπα πως δε θα ξαναπέσω..


(19/06/06)

Benabar - L'itinéraire

Ιf I leave right now, would you come with me?

Εκεί έξω μια υπέρχοχη μέρα! Εγώ εγκλωβισμένη εδώ μέσα...γκρρρρρ
Κατάφερα όμως να ξεκλέψω ενα δίωρο το μεσημεράκι και να τη χαρώ για λίγο!





Πέταξα τα παπούτσια και περπάτησα ξυπόλυτη στο γρασίδι. Τι υπέροχη αίσθηση!!






Ξάπλωσα μετα στη σκιά ενός πελώριου δέντρου και χάζευα από εκεί κάτω τον ήλιο που προσπαθούσε να περάσει μέσα από τα κλαδιά του μα δεν τα κατέφερνε.





Γύρω μου πράσινο, πράσινο και πράσινο. Να γεμίζει το μάτι, να αδειάζει το κεφάλι.




Είναι ωραίο τελικά να βλέπεις τον κόσμο από διαφορετική οπτική γωνία που και που!


Απαραίτητο το σαουντρακ της ημέρας : The Elected - Would you come with me

Something new every day

Σήμερα αντίκρυσα για πρώτη φορά από κοντά ανθισμένα νούφαρα! Η ομορφιά τους με μάγεψε. Τα χρώματα τους γέμισαν τη μέρα μου. Τα χρυσόψαρα που κολυμπούσαν από κάτω τους (τα μεγαλύτερα που έχω δει ποτέ, αλήθεια!) μου φέραν στο μυαλό το προηγούμενο ποστ. Μια τόση δα λιμνούλα μόλις μερικές δεκάδες μέτρα από το γραφείο κι ούτε που της είχα δώσει ποτέ σημασία. Πήγα λοιπόν πίσω στο γραφείο, έφτιαξα καφέ, πήρα τη φωτογραφική μηχανή, τετραδιάκι και μολύβι και επέστρεψα για να τα απολαύσω.

Είναι μεσημέρι και ο ήλιος ζεσταίνει γλυκά χωρίς να γίνεται αφόρητος. Τα μάτια μου έχουν γεμίσει με χρώματα, τα αυτιά μου με τους ήχους της ησυχίας και το μυαλό μου με σκέψεις. Σήμερα είδα κάτι καινούριο, κάτι που δεν το είχα ξαναδεί. Κάτι όμορφο πολύ, μα που μόνο στην τηλεόραση, σε περιοδικά, σε φωτογραφίες είχα την ευκαιρία να δω μέχρι τώρα. Πόσο πιο όμορφη και γεμάτη θα ήταν η ζωή μου αν κάθε μέρα έβλεπα, άκουγα, γευόμουν, ζούσα κάτι καινούριο. Κάτι μικρό έστω, αλλά διαφορετικό, πρωτόγνωρο. Κάθε μέρα θα ήταν διαφορετική, θα ήταν ιδιαίτερη. Σήμερα είναι η νουφαρομέρα. Χθες? Προχθές? Παραπροχθές? Όλες ίδιες..Ούτε καν μπορώ να ξεχωρίσω τι μέρα ήταν. Καμία διαφορά. Τίποτα δεν έχει μείνει που να μπορώ να πω μετά από καιρό ‘ξέρεις, εκείνη ήταν η μέρα που...’ Αύριο? Μια από τα ίδια πάλι? Γιατί έτσι?

Η λιμνούλα ήταν εκεί τόσο καιρό..εγώ όμως δεν την έβλεπα. Όπως και τόσα άλλα πράγματα που σίγουρα περνούν απο δίπλα μου απαρατήρητα. Συνειδητοποιώ πως κρατώ τα μάτια μου κλειστά. Πως αν τύχει και τα ανοίξω που και που βλέπω γύρω μου την ομορφιά του κόσμου, την ομορφιά των ανθρώπων. Μα τον περισσότερο καιρό τα κρατώ κλειστά. Ξέρω πως μέσα στα απλά ειν’ τα ωραία. Το λέω και το ξαναλέω συνέχεια. Το έχω πιστέψει, ναι. Ξέρω πως όλα τα ωραία, τα διαφορετικά, τα καινούρια, όλα είναι δίπλα μου, περνούν από μπροστά μου. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να απλώσω τα χέρια μου. Τα ξέρω όλα αυτά, αλλά γιατί δεν το κάνω?

Κάθομαι στο παγκάκι, απλώνω τα χερια δεξιά κι αριστερά, γέρνω το κεφάλι μου πίσω και κλείνω ξανά τα μάτια. Οχι για να μη δω, αυτή τη φορά τα κλείνω για να δω καλύτερα. Να τα δω όλα από τη μέσα μεριά Αφήνω τον ήλιο να με λούσει. Ουπς! Μου σκασε φιλί! Aν βλέπεις που κοκκίνησα είναι που ντράπηκα... ;)

Υπάρχουν χρυσόψαρα εδω?

Σαν τα χρυσόψαρα που η μνήμη τους διαρκεί μερικά μόλις δευτερόλεπτα, γυρνάω γύρω γύρω στη μικρή μου γυάλα ξεχνώντας πως έχω ξαναπεράσει από το ίδιο σημείο. Γύρω γύρω και πάλι.. και πάλι.. Κι όλα μοιάζουν καινούρια ξανά, πρωτόγνωρα. Αλλά δεν είναι, τα έχω ξαναζήσει. Τα ξέχασα όμως, δεν τα αναγνωρίζω. Κι ας μου γνέφουν σαν να με ξέρουν. Κι ας με φωνάζουν με το όνομά μου. Για μένα είναι ξένα πια.

Σαν τα χρυσόψαρα η ανάσες μου γίνονται μπουρμπουλήθρες και ανεβαίνουν πάντα προς τα πάνω. Τις κοιτάζω και βλέπω το είδωλο μου καθώς καθρεφτίζεται πάνω τους, αλλά... είμαι εγώ? Δε θυμάμαι πια πως φαίνομαι.. Πάει καιρός που τον έχω σπάσει τον καθρέφτη. Επτά χρόνια αναποδιάς...Φτου! Πόσα ακόμη μου μένουν? Πόσα έχουν περάσει? Δε θυμάμαι γαμώτο...

Σαν τα χρυσόψαρα όσα φυλλαράκια τροφής κι αν μου πετάξεις θα τρέξω να τα αρπάξω με λαιμαργια. Και μετά...? Μετά θα έχω ξεχάσει πως έφαγα..Κι εσύ θα πετάς, θα πετάς κι εγώ θα συνεχίσω να τρέχω πάνω τους. Μέχρι στο τέλος να με δεις να επιπλέω στην επιφάνεια..Θα με κουνάς με το δάχτυλο σου αλλά δε θα ανταποκρίνομαι στο άγγιγμά σου. Θα σκεφτείς πως το κάνω ψέμματα, πως το κάνω για να τραβήξω την προσοχή σου, για να σε κάνω να ανησυχήσεις. Πως είμαι καλά, αλλά λίγο κουράστηκα και ξάπλωσα να ξεκουραστώ. Πως πως πως...
Όταν καταλάβεις τι έκανες θα στεναχωρηθείς. Ισως να κυλήσει κι ένα δάκρυ στο πρόσωπό σου. Ίσως το τελευταίο πράγμα που θα ακούσω να είναι ο ήχος που θα κάνει καθώς βουτά στο νερό της γυάλας μου. Μπλουμ! Λίγη αλμύρα. Τώρα που φεύγω έκανες θάλασσα ανοιχτή τη μικρή μου λίμνη?

Σαν τα χρυσόψαρα θα λυπηθείς κι εσύ για λίγο αλλά μερικά δευτερόλεπτα μετά θα με έχεις ξεχάσει. Μετά από λίγο δε θα θυμάσαι πια πως υπήρξα καν. Θα κοιτάς την άδεια γυάλα και θα προσπαθείς να βρεις τι σου θυμίζει.
Εϊ ψιτ! Σου έχω αφήσει κάτι κάτω από το ψεύτικο βραχάκι με την πλαστική πρασινάδα. Μια σκέψη τόση δα. Μπορείς να τα ξεχάσεις όλα. Θυμήσου μόνο να τη βρεις και να τη φυλάξεις.

Εγώ θα σου δείξω τι είδα..

..Εσύ θα μου πεις τι βλέπεις?

..and the whole world smiles with you :-)

Δυο τελείες, μια παύλα και μια παρένθεση. Καμιά φορά ακόμη και χωρίς την παύλα. Δύο τελείες και μια παρένθεση. Τόσα χρειάζεται ένα χαμόγελο. Πρόσεχε την παρένθεση ε! Να βάζεις τη σωστή πάντα! Ποτέ αυτή που ανοίγει. Πάντα αυτή που κλείνει. Για να κλείνει μέσα της όλη την ευτυχία της στιγμής.

Jane Birkin & Brian Molko - Smile

To do anything consider well

Δεν ήρθες χθες βράδυ κι ας σε περίμενα. Το έχεις καταλάβει φαντάζομαι πως σε περιμένω να ρθεις μέρες τώρα... Όπως εκείνο το βράδυ, θυμάσαι? Τότε που μαζεμένη σε μια γωνιά του κρεβατιού μου, σαν κουβάρι μπλεγμένο, ασήμαντο κι αδύναμο, έκλαιγα. Για όλα και για τίποτα. Τότε που ήρθες από το πουθενά και ξάπλωσες δίπλα μου. Τα χέρια σου με τύλιξαν, με αγκάλιασαν σφιχτά. Με ξάφνιασες, μα δε με τρόμαξες. Και ως δια μαγείας τα πάντα φτιάξανε. Εκεί, στη ζεστή σου αγκαλιά, δεν έκλαιγα πια, δε φοβόμουν για τίποτα. Ένιωθα ασφαλής. Κι ένιωθα την αγάπη σου να με διαποτίζει, να φτάνει σιγα σιγά ως την καρδιά μου. Σαν το μωρό στης μάνας την αγκαλιά. Ήξερα πως δεν μπορούσε τιποτα κακό να μου συμβεί. Κούρνιασα εκεί στην ασφάλεια των χεριών σου κι έκανα τον πιο γλυκό ύπνο. Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμήθηκα έτσι. Δε γύρισα στιγμή να δω το πρόσωπό σου. Περίμενα πως θα είσαι εκεί όταν ξυπνήσω. Πως θα δω τα μάτια σου να λάμπουν στο πρώτο φως της μέρας. Μα πόσο βλάκας ήμουν!! Οι άγγελοι δεν εμφανίζονται τη μέρα, έτσι δεν είναι? Όταν άνοιξα τα μάτια μου είχες κιόλας χαθεί. Άνοιξες τα φτερά σου και πέταξες από το ανοιχτό μου παράθυρο. Εβλεπα την κουρτίνα να λικνίζεται στο άγγιγμα του πρωινού αέρα. Ή μήπως ήταν από το τίναγμα των φτερών σου? Έφυγες, μα πριν φύγεις μου άφησες κάτι. Το άγγιγμά σου να το φοράω όλη μέρα και να σε αισθάνομαι πάνω μου, να με ζεσταίνει ώς την καρδιά και να με γαληνεύει, και μια φράση σκαλισμένη στον ξύλινο τοίχο πάνω από το κρεβάτι μου. ‘To do anything, consider well. IK’
Ok, I promise I will..
Αλλά..θα ξανάρθεις, έτσι δεν είναι? Θα περιμένω, να το ξέρεις...Πρέπει να δω το πρόσωπό σου, κι ας ειναι στο σκοτάδι.

Καληνύχτα

The Veils - Under the folding branches

Θέλεις να παίξουμε?

Ένα παιδί χορεύει μέσα μου. Ένα παιδί χορεύει γύρω μου. Μου πιάνει το χέρι και με τραβάει.

- Άσε με, δεν μπορώ… είμαι πτώμα…
- Έλααα!
- Δε μπορώ σου λέω..
- Θέλεις να γίνουμε φίλοι?
- Θέλω...
- Θα σου χαρίσω τα Lego μου. Τι θα μου χαρίσεις?
- Την αγάπη μου.
- Τι να την κάνω? Δε μπορώ να παίξω μ’ αυτήν...
- …..
- Έλα να παίξουμε!
- Οκ, έρχομαι. Τι θα φτιάξουμε?
- Ένα κάστρο!! Θέλεις?
- Ναι, αμέ! Και θα κλειστούμε εκεί μέσα?
- Ναι! Και θα πολεμάμε τους κακούς!
- Τους κακούς? Ποιους κακούς?
- Αυτούς που έρχονται να κατακτήσουν το βασίλειό μας.
- Μπορεί να μην είναι κακοί. Ίσως απλά να τους αρέσει και να θέλουν να ζήσουν κι αυτοί εδώ.
- Μα τι λες? Όλο βλακείες είσαι… Αρχίζω να το μετανιώνω που έγινες φίλη μου.
- …..
- Λοιπόν? Θα κάνεις καμιά δουλειά? Θα αρχίσεις να χτίζεις ή να πάω να βρω άλλους φίλους?
- Καλά καλά, αρχίζω. Τι χρώμα θα την κάνουμε τη βάση?
- Κόκκινη.
- Γιατί κόκκινη?
- Γιατί έτσι. Κόκκινη. Τίποτα δεν ξέρεις πια? Ουυυυφ!
- Οκ…
- Αμάν αυτοί οι μεγάλοι… σκέτος μπελάς…
- …..


(*σήμερα μετακόμισα στο καινούριο μου σπίτι. Στο δωμάτιο μου βρήκα ένα μεγάλο κουτί με Lego. Ακόμη χαμογελάω. :-) Μαζί με τα puzzles ήταν τα αγαπημένα μου παιχνίδια όταν ήμουν πιτσιρίκι.)

???

Ερωτηματικά. Πολλά ερωτηματικά. Παντού γύρω μου. Έχουν καταλάβει το άδειο μου δωμάτιο. Ένα πλησιάζει απειλητικά και πάει να μου βγάλει το μάτι. Ένα άλλο έρχεται και με πιάνει από τον λαιμό. Ένα τρίτο μου βάζει τρικλοποδιά και σωριάζομαι στο πάτωμα. Ένα τεράστιο μέσα στο κεφάλι μου χτυπά δυνατά τα τοιχώματα του κρανίου μου, θέλει να το σπάσει. Ένα πάνω από το κεφάλι μου, κρέμεται από το ταβάνι και ταλαντεύεται. Έτοιμο είναι να μου ‘ρθει κατακούτελα και να με αποτελειώσει.

Να πεθάνεις από ένα ερωτηματικό! Πολύ σουρεάλ θάνατος! Θα έκανε αίσθηση πάντως, δε μπορείς να πεις... Θα το ‘γράφαν οι εφημερίδες, θα το ‘λεγε η τηλεόραση, το ραδιόφωνο… Θα είχα κι εγώ τα 10 λεπτά δημοσιότητας που μου αναλογούνε! Θα συλλαμβάνανε μετά το ματωμένο ερωτηματικό και θα το πηγαίνανε για ανάκριση. Θα του κάνανε ερωτήσεις. Πώς? Γιατί? κτλ. Χα! Ερωτήσεις στο ερωτηματικό? Σιγά μην πάρετε απάντηση. Δεν είναι συνηθισμένα ερωτηματικά αυτά. Τα ερωτηματικά – δολοφόνοι δεν έχουν ποτέ απαντήσεις!

The Smiths - Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me.wma

Στο Βυθό

Βυθίστηκες. Έπιασες πάτο. Τόσο πάτο που το φως δε φτάνει εκεί κάτω. Τα μάτια σου δε μπορούν να δουν τίποτα. Τα κλείνεις τελείως γιατί σε ενοχλούν. Δεν ακούς τίποτα. Οι ήχοι όλοι φτάνουν παραμορφωμένοι στα αυτιά σου. Ενοχλητικά βουητά μοιάζουν, δεν καταλαβαίνεις τι σου λένε. Το αλάτι κάνει τις πληγές σου να τσούζουν. Τσούζουν πολύ, υποφέρεις. Αισθάνεσαι την πίεση του νερού σε όλο σου το σώμα. Το κεφάλι σου νομίζεις πως πάει να σπάσει. Δε μπορείς να ανασάνεις. Πνίγεσαι σιγά σιγα...

Ξέρεις κάτι? ‘Δεν πνίγεται κανείς γιατί βυθίζεται. Πνίγεται γιατί μένει καιρό βυθισμένος’

Κανείς δε μπορεί να σε τραβήξει από τα μαλλιά και να σε ανεβάσει στην επιφάνεια. Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις. Φτάνει τόσο, δε νομίζεις? Ανέβα και πάρε ανάσα όσο είναι ακόμη καιρός. Όσο μένεις εκεί κάτω το νερό σιγα σιγά σε καταστρέφει. Αν δεν καταφέρει να σε πνίξει, η πίεση του σίγουρα θα σου αφήσει κουσούρι.
Αντε, δώσε μια με τα πόδια σου όσο ειναι ακόμη γερά. Ανέβα πάνω, πάρε ανάσα. Αφού μπορείς! Το ξέρω πως μπορείς.

(Πάρτε κι αυτό γιατί το τραγουδάω από το πρωι: James - Tomorrow

'Gotta keep faith that your path will change

Gotta keep faith that your luck will change tomorrow..' )

Τίποτα

Τρένο. Οι εικόνες τρέχουν έξω από το παράθυρο. Τρέχουν τα δέντρα , τα σύννεφα... Αλλοτε με ταχύτητα ιλλιγιώδη που να μην προλαβαίνεις να δεις το ακριβές περίγραμμά τους, κι άλλοτε πιο σιγά. Μαζί με τις εικόνες τρέχουν κι οι σκέψεις μου. Με την ίδια ταχύτητα. Εναλλαγή φόντου, προσώπων, ρόλων στο μυαλό μου. Πότε πραγματικών, πότε φανταστικών. Περνούν μπροστά από τα μάτια μου σαν ταινία. Κι όμως, αν με ρωτήσεις τι σκέφτομαι τώρα δε θα βρω τι να σου πω... Τι απ’ όλα? Ολά? Πώς? Πώς να τα χωρέσω σε λέξεις μέσα? Και τι να διαλέξω?
Η εύκολη λύση...Με ένα ‘Τιποτα’ θα προσπαθήσω να τη γλιτώσω και πάλι...Όπως πάντα. ‘Τίποτα’. Πως γίνεται ένα τίποτα να χωράει τα πάντα μέσα του?! Πόσο γεμάτο μπορεί να είναι ένα κενό?!

Στα ‘τίποτα’ μου μέσα χάνομαι..Δεν τη γλιτώνω πραγματικά, το ξέρω. Πιο πολύ με ρουφάνε, με τραβάνε στο κενό, σαν μαύρες τρύπες που όλα χάνονται στη δύνη τους. Όσο κι αν προσπάθησα να βγω από εκεί μέσα δεν τα κατάφερα... Ένα μου μένει. Να τα κάνω σπίτι μου και να ζω εκεί μέσα. Και μη μου θυμώνεις γι’αυτο...
Στα ‘τίποτα’ μου μέσα υπάρχουν πολλά, υπάρχουν όλα. Κι αυτά ακόμη που νόμιζα πως είχα πια ξορκίσει. Κι αυτά ακόμη που αγάπησα, και τ’ άλλα που ισως κάποτε αγαπήσω. Υπάρχουν λογια, πρόσωπα, εικόνες..Μα είναι τόσα πολλά...
Θα ήθελα κάθε 'τίποτα' μου να το το κάνω μια ταινία. Να μπορείς να δεις τις εικόνες να περνούν μπροστά από τα μάτια σου όπως περνούν μπροστά απ΄τα δικά μου. Έτσι, δίχως λόγια. Μόνο εικόνες και μουσική. Άλλωστε τι να τα κάνεις τα λόγια? Ποτέ δεν καταφέρνουν να πουν όλα όσα αντικρίζουνε τα μάτια και όλα όσα φτάνουνε στ' αυτιά σου.

One more shot :)

Two Shots of Happy, One Shot of Sad

Άδειοι Τοίχοι

Άρχίσα να μαζεύω τα πράγματα μου και να αδειάζω σιγά σιγά το δωμάτιο μου. Είπα να ξεκινήσω από τους τοίχους. Κατέβασα αφίσες, καρτποστάλ και φωτογραφίες, ξεκόλλησα τα αστεράκια μου από το ταβάνι…

Το δωμάτιο αυτό ήταν για 2 ολόκληρα χρόνια το βασίλειό μου, ο κόσμος μου. Ένα μεγάλο μέρος του τουλάχιστον. Οι 4 αυτοί τοίχοι ήταν το κάστρο μου. Καλώς ή κακώς, τα είχα κλείσει όλα εδώ μέσα. Και τον εαυτό μου μαζί. Τώρα είναι άδειοι και μοιάζει σαν να αδειάζει κι ο κόσμος μου μαζί τους. Το μόνο που έχει μείνει πάνω τους είναι τα περιγράμματα αυτών που κουβαλούσαν τόσο καιρό. Πόσο περίεργο! Αφήνουμε το σημάδι μας παντού, ακόμη και μέσα από τις φωτογραφίες μας! Λες και ποτίζουν οι τοίχοι με λίγη από την ουσία μας. Κάθε ζωή που περνάει, καινούρια ταπετσαρία στον τοίχο. Πόσες στρώσεις να έχει άραγε αυτός εδώ μπροστά μου? Με πόσες ζωές έχει ποτιστεί?

Λες γι’ αυτό τελικά να μην μη σου επιτρέπουν οι σπιτονοικοκύρηδες να βάζεις καρφιά στους τοίχους? Φοβούνται μήπως και σκοτώσεις κανέναν κατά λάθος..?

Φυσαλίδες

''...σωριάζομαι και βλέπω τις φυσαλίδες απ' την ανάσα μου ν' ανεβαίνουν, ν' ανεβαίνουν

και προσπαθώ να διασκεδάσω κοιτάζοντές τες

κι αναρωτιέμαι τι θα λέει αν κάποιος βρίσκεται

από πάνω και βλέπει αυτές τις φυσαλίδες,

τάχα πως πνίγεται κάποιος ή πως ένας δύτης ανιχνεύει τους βυθούς;

Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί,

στο βάθος του πνιγμού, κοράλλια και μαργαριτάρια

και θυσαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,

απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά μελλούμενα,

μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,

κάποιο ξανάσαμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε,

μιαν ευτυχία, μια μέθη, κι ενθουσιασμόν ακόμη,

κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια,

μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω, όχι τα δίνω,

μονάχα που δεν ξέρω αν μπορούν να τα πάρουν

πάντως εγώ τα δίνω...''

Από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος , του Γ. Ρίτσου

Για τη Roxanne αυτό.

Έτσι, γιατί είναι όμορφη η στιγμή που ανακαλύπτεις πως κάτι σε ενώνει με κάποιον ''άγνωστο''.

A few more pixels

Κάθομαι τα βράδια και ζωγραφίζω λέξεις πάνω στο χαρτί. Κάθομαι και τις κοιτώ για λίγο. Δε μ’αρεσουν. Τις αλλάζω θέση, τις σβήνω, τις ξαναζωγραφίζω. Τις στολίζω με όμορφα επίθετα, τις φοράω άλλα χρώματα, ένας τόνος εδώ, δυο τελείες παραπέρα, να κι ένα θαυμαστικό. Ερωτηματικά πολλά. Όπως και ερωτήματα. Κάθομαι και ζωγραφίζω λέξεις πάνω στο χαρτί και είναι σαν να λαξεύω σε πέτρα την ψυχή μου. Το πρωί οι λέξεις μου θα γίνουν από ζωγραφιές στο χαρτί pixels μιας οθόνης. Εδώ δεν μπορείς να δεις πόσο όμορφες τις έχω κάνει. Αλλά πάλι δεν μπορείς να δεις και την ασχήμια τους, τις μουτζούρες μου, τα σχεδιάκια στο πλάι της σελίδας, τις σκόρπιες λέξεις που πετάχτηκαν σε μια γωνιά του χαρτιού και δε γίναν ποτέ όμορφα pixels. Δε μπορείς να δεις την αλλαγή του γραφικού μου χαρακτήρα κάθε φορά που κάποια από αυτές με ταράζει. Δε μπορείς να δεις πόσο ζωντανές είναι. Δε μπορείς όμως να δεις και πως τις σκοτώνω κάθε φορά που το χαρτί γίνεται μπαλάκι και πετάει προς τον κάδο. Ελεύθερη πτώση στο κενό. Θάνατος ακαριαίος. Αυτά τα pixels τουλάχιστον ζούνε περισσότερο...

Μερικές φορές.. (άλλες πάλι όχι)

Μερικές φορές πονάει να είσαι ο εαυτός σου. Δεν τον αντέχεις. Μερικές φορές θέλεις να τον βγάλεις, να τον ξεσκίσεις, να τον κάνεις κομμάτια, να πετάξεις από πάνω σου όλο αυτό που το λες ‘εγω’. Να μην αφήσεις τίποτα. Κανένα σημαδι να μη μαρτυρά πως κάποτε υπήρξε εκεί. Κι έτσι ανάλαφρος και ελεύθερος πια να πορευτείς. Και μόνο μπροστά θα μπορείς να πηγαίνεις. Αφού δε θα έχει μείνει τίποτα μέσα σου να σε τραβάει πίσω. Μόνο μπροστά.

Μερικές φορές πονάει να μην μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Δεν το αντέχεις. Μερικές φορές θέλεις να τον βγάλεις, να τον δούνε όλοι. Να μην αφήσεις τίποτα εκεί μέσα. Κανένα σημάδι που να μαρτυρά πως κάτι έχεις κρύψει, κάτι έχεις κρατήσει εκεί πίσω για σένα μόνο. Κι έτσι καθαρός και διάφανος πια να πορευτείς. Και μόνο μπροστά θα μπορείς να πηγαίνεις. Αφού δε θα έχεις σκελετούς στη ντουλάπα σου που θα σε τραβάνε πίσω. Μόνο μπροστά.

Μερικές φορές δε σε χωρά ο τόπος και θέλεις να φύγεις. Από όλα κι από όλους. Να χαθείς, να μην ξαναγυρίσεις. Ποτέ πια.

Μερικές φορές δε σε χωρά η ερημιά σου και θέλεις να επιστρέψεις. Σε όλα αυτά και σε όλους αυτούς που σ’ αγαπήσαν. Να γυρίσεις και να μην ξαναφύγεις ποτε. Εκεί να μείνεις, για πάντα.

Μερικές φορές κάθομαι και διαβάζω τι μαλακίες γράφω και απορώ κι εγώ η ιδια..!!