Τίποτα

Τρένο. Οι εικόνες τρέχουν έξω από το παράθυρο. Τρέχουν τα δέντρα , τα σύννεφα... Αλλοτε με ταχύτητα ιλλιγιώδη που να μην προλαβαίνεις να δεις το ακριβές περίγραμμά τους, κι άλλοτε πιο σιγά. Μαζί με τις εικόνες τρέχουν κι οι σκέψεις μου. Με την ίδια ταχύτητα. Εναλλαγή φόντου, προσώπων, ρόλων στο μυαλό μου. Πότε πραγματικών, πότε φανταστικών. Περνούν μπροστά από τα μάτια μου σαν ταινία. Κι όμως, αν με ρωτήσεις τι σκέφτομαι τώρα δε θα βρω τι να σου πω... Τι απ’ όλα? Ολά? Πώς? Πώς να τα χωρέσω σε λέξεις μέσα? Και τι να διαλέξω?
Η εύκολη λύση...Με ένα ‘Τιποτα’ θα προσπαθήσω να τη γλιτώσω και πάλι...Όπως πάντα. ‘Τίποτα’. Πως γίνεται ένα τίποτα να χωράει τα πάντα μέσα του?! Πόσο γεμάτο μπορεί να είναι ένα κενό?!

Στα ‘τίποτα’ μου μέσα χάνομαι..Δεν τη γλιτώνω πραγματικά, το ξέρω. Πιο πολύ με ρουφάνε, με τραβάνε στο κενό, σαν μαύρες τρύπες που όλα χάνονται στη δύνη τους. Όσο κι αν προσπάθησα να βγω από εκεί μέσα δεν τα κατάφερα... Ένα μου μένει. Να τα κάνω σπίτι μου και να ζω εκεί μέσα. Και μη μου θυμώνεις γι’αυτο...
Στα ‘τίποτα’ μου μέσα υπάρχουν πολλά, υπάρχουν όλα. Κι αυτά ακόμη που νόμιζα πως είχα πια ξορκίσει. Κι αυτά ακόμη που αγάπησα, και τ’ άλλα που ισως κάποτε αγαπήσω. Υπάρχουν λογια, πρόσωπα, εικόνες..Μα είναι τόσα πολλά...
Θα ήθελα κάθε 'τίποτα' μου να το το κάνω μια ταινία. Να μπορείς να δεις τις εικόνες να περνούν μπροστά από τα μάτια σου όπως περνούν μπροστά απ΄τα δικά μου. Έτσι, δίχως λόγια. Μόνο εικόνες και μουσική. Άλλωστε τι να τα κάνεις τα λόγια? Ποτέ δεν καταφέρνουν να πουν όλα όσα αντικρίζουνε τα μάτια και όλα όσα φτάνουνε στ' αυτιά σου.