Φυσαλίδες

''...σωριάζομαι και βλέπω τις φυσαλίδες απ' την ανάσα μου ν' ανεβαίνουν, ν' ανεβαίνουν

και προσπαθώ να διασκεδάσω κοιτάζοντές τες

κι αναρωτιέμαι τι θα λέει αν κάποιος βρίσκεται

από πάνω και βλέπει αυτές τις φυσαλίδες,

τάχα πως πνίγεται κάποιος ή πως ένας δύτης ανιχνεύει τους βυθούς;

Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί,

στο βάθος του πνιγμού, κοράλλια και μαργαριτάρια

και θυσαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,

απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά μελλούμενα,

μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,

κάποιο ξανάσαμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε,

μιαν ευτυχία, μια μέθη, κι ενθουσιασμόν ακόμη,

κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια,

μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω, όχι τα δίνω,

μονάχα που δεν ξέρω αν μπορούν να τα πάρουν

πάντως εγώ τα δίνω...''

Από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος , του Γ. Ρίτσου

Για τη Roxanne αυτό.

Έτσι, γιατί είναι όμορφη η στιγμή που ανακαλύπτεις πως κάτι σε ενώνει με κάποιον ''άγνωστο''.