Άλλο ένα ποστ αεροδρομίου

Δε θα γράψω πάλι για τον κόσμο που φεύγει, για τον κόσμο που έρχεται. Δε θα γράψω πάλι για τα πρόσωπα τα γελαστα, για τα πρόσωπα τα δακρυσμένα. Ούτε για τις αναμονές, τις προσμονές, τα ατέλειωτα αντίο. Δε θα γράψω πάλι για όλη αυτή την ενέργεια που κουβαλά αυτός ο χώρος. Δε θα γράψω για τίποτα απ' όλα αυτά...

Μα θα κάτσω και θα κοιτώ. Θα κοιτώ μέχρι να φύγει όλο το βάρος απο πάνω μου, να περάσει τον έλεγχο των αποσκευών, τον έλεγχο των διαβατηρίων και να πετάξει. Να πετάξει από πάνω μου, να φύγει μακριά.

Ανάσα. Μεγάλη.
Θέλω να κάτσω κι άλλο. Δε χορταίνω. Ρουφώ λαίμαργα τον αέρα που μου έλειπε. Καθαρό δροσερό αέρα που φέρανε από μέρη ξένα όλοι αυτοί. Κλέβω μια ανάσα από τον καθένα χωρίς να το πάρουνε χαμπάρι. Μια ανάσα μοναχά, δε θα τους λείψει..

Ανάσα. Άλλη μια.
Από που να έχει έρθει αυτή? Μυρίζει καρύδα. Με έχει πάει ήδη αλλού. Στον φοίνικα από κάτω έχω ξαπλώσει και πίνω το κοκτέιλ μου. Δε με νοιάζει τίποτα.

Ανάσα. Άλλη μια.
Μέχρι να βρω και πάλι τις αισθήσεις μου, να βρω τον εαυτό μου. Δε θα μου πάρει πολύ, κάπου εδώ γύρω είναι. Λίγο ακόμη θα κάτσω. Μετά θα φύγω. Θα μπορέσω και πάλι να ανοίξω τα μουδιασμένα μου φτερά, κι ας μην είμαι εγώ που πετάω σήμερα.

Θα θελα να είχα παρέα τώρα. Να μοιραστώ μια ανάσα. Κι άλλη μια. Και μετά να μοιραστούμε μαζί ένα φλυτζάνι ελευθερία. Έχει ωραία γεύση. Κάτι από καφέ μόκα με λίγη κανέλα από πάνω. Θες να δοκιμάσεις?



- Σε κούρασα...?
-......



I hate goodbyes... But I was longing for that one!