Θέλεις να παίξουμε?

Ένα παιδί χορεύει μέσα μου. Ένα παιδί χορεύει γύρω μου. Μου πιάνει το χέρι και με τραβάει.

- Άσε με, δεν μπορώ… είμαι πτώμα…
- Έλααα!
- Δε μπορώ σου λέω..
- Θέλεις να γίνουμε φίλοι?
- Θέλω...
- Θα σου χαρίσω τα Lego μου. Τι θα μου χαρίσεις?
- Την αγάπη μου.
- Τι να την κάνω? Δε μπορώ να παίξω μ’ αυτήν...
- …..
- Έλα να παίξουμε!
- Οκ, έρχομαι. Τι θα φτιάξουμε?
- Ένα κάστρο!! Θέλεις?
- Ναι, αμέ! Και θα κλειστούμε εκεί μέσα?
- Ναι! Και θα πολεμάμε τους κακούς!
- Τους κακούς? Ποιους κακούς?
- Αυτούς που έρχονται να κατακτήσουν το βασίλειό μας.
- Μπορεί να μην είναι κακοί. Ίσως απλά να τους αρέσει και να θέλουν να ζήσουν κι αυτοί εδώ.
- Μα τι λες? Όλο βλακείες είσαι… Αρχίζω να το μετανιώνω που έγινες φίλη μου.
- …..
- Λοιπόν? Θα κάνεις καμιά δουλειά? Θα αρχίσεις να χτίζεις ή να πάω να βρω άλλους φίλους?
- Καλά καλά, αρχίζω. Τι χρώμα θα την κάνουμε τη βάση?
- Κόκκινη.
- Γιατί κόκκινη?
- Γιατί έτσι. Κόκκινη. Τίποτα δεν ξέρεις πια? Ουυυυφ!
- Οκ…
- Αμάν αυτοί οι μεγάλοι… σκέτος μπελάς…
- …..


(*σήμερα μετακόμισα στο καινούριο μου σπίτι. Στο δωμάτιο μου βρήκα ένα μεγάλο κουτί με Lego. Ακόμη χαμογελάω. :-) Μαζί με τα puzzles ήταν τα αγαπημένα μου παιχνίδια όταν ήμουν πιτσιρίκι.)