A few more pixels

Κάθομαι τα βράδια και ζωγραφίζω λέξεις πάνω στο χαρτί. Κάθομαι και τις κοιτώ για λίγο. Δε μ’αρεσουν. Τις αλλάζω θέση, τις σβήνω, τις ξαναζωγραφίζω. Τις στολίζω με όμορφα επίθετα, τις φοράω άλλα χρώματα, ένας τόνος εδώ, δυο τελείες παραπέρα, να κι ένα θαυμαστικό. Ερωτηματικά πολλά. Όπως και ερωτήματα. Κάθομαι και ζωγραφίζω λέξεις πάνω στο χαρτί και είναι σαν να λαξεύω σε πέτρα την ψυχή μου. Το πρωί οι λέξεις μου θα γίνουν από ζωγραφιές στο χαρτί pixels μιας οθόνης. Εδώ δεν μπορείς να δεις πόσο όμορφες τις έχω κάνει. Αλλά πάλι δεν μπορείς να δεις και την ασχήμια τους, τις μουτζούρες μου, τα σχεδιάκια στο πλάι της σελίδας, τις σκόρπιες λέξεις που πετάχτηκαν σε μια γωνιά του χαρτιού και δε γίναν ποτέ όμορφα pixels. Δε μπορείς να δεις την αλλαγή του γραφικού μου χαρακτήρα κάθε φορά που κάποια από αυτές με ταράζει. Δε μπορείς να δεις πόσο ζωντανές είναι. Δε μπορείς όμως να δεις και πως τις σκοτώνω κάθε φορά που το χαρτί γίνεται μπαλάκι και πετάει προς τον κάδο. Ελεύθερη πτώση στο κενό. Θάνατος ακαριαίος. Αυτά τα pixels τουλάχιστον ζούνε περισσότερο...