To do anything consider well

Δεν ήρθες χθες βράδυ κι ας σε περίμενα. Το έχεις καταλάβει φαντάζομαι πως σε περιμένω να ρθεις μέρες τώρα... Όπως εκείνο το βράδυ, θυμάσαι? Τότε που μαζεμένη σε μια γωνιά του κρεβατιού μου, σαν κουβάρι μπλεγμένο, ασήμαντο κι αδύναμο, έκλαιγα. Για όλα και για τίποτα. Τότε που ήρθες από το πουθενά και ξάπλωσες δίπλα μου. Τα χέρια σου με τύλιξαν, με αγκάλιασαν σφιχτά. Με ξάφνιασες, μα δε με τρόμαξες. Και ως δια μαγείας τα πάντα φτιάξανε. Εκεί, στη ζεστή σου αγκαλιά, δεν έκλαιγα πια, δε φοβόμουν για τίποτα. Ένιωθα ασφαλής. Κι ένιωθα την αγάπη σου να με διαποτίζει, να φτάνει σιγα σιγά ως την καρδιά μου. Σαν το μωρό στης μάνας την αγκαλιά. Ήξερα πως δεν μπορούσε τιποτα κακό να μου συμβεί. Κούρνιασα εκεί στην ασφάλεια των χεριών σου κι έκανα τον πιο γλυκό ύπνο. Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμήθηκα έτσι. Δε γύρισα στιγμή να δω το πρόσωπό σου. Περίμενα πως θα είσαι εκεί όταν ξυπνήσω. Πως θα δω τα μάτια σου να λάμπουν στο πρώτο φως της μέρας. Μα πόσο βλάκας ήμουν!! Οι άγγελοι δεν εμφανίζονται τη μέρα, έτσι δεν είναι? Όταν άνοιξα τα μάτια μου είχες κιόλας χαθεί. Άνοιξες τα φτερά σου και πέταξες από το ανοιχτό μου παράθυρο. Εβλεπα την κουρτίνα να λικνίζεται στο άγγιγμα του πρωινού αέρα. Ή μήπως ήταν από το τίναγμα των φτερών σου? Έφυγες, μα πριν φύγεις μου άφησες κάτι. Το άγγιγμά σου να το φοράω όλη μέρα και να σε αισθάνομαι πάνω μου, να με ζεσταίνει ώς την καρδιά και να με γαληνεύει, και μια φράση σκαλισμένη στον ξύλινο τοίχο πάνω από το κρεβάτι μου. ‘To do anything, consider well. IK’
Ok, I promise I will..
Αλλά..θα ξανάρθεις, έτσι δεν είναι? Θα περιμένω, να το ξέρεις...Πρέπει να δω το πρόσωπό σου, κι ας ειναι στο σκοτάδι.