Κόκκινο

Αυτό το ποστ είναι κόκκινο. Κόκκινο όπως η ταπετσαρία του δωματίου μου που κοιτώ ώρα τώρα. Χάνομαι στα νερά που κάνει το κόκκινο στους τοίχους μου. Κολυμπώ σε κόκκινες θάλασσες, πιάνω κόκκινα κοχύλια και φτιάχνω με το νου μου σχήματα. Κόκκινα πάντα. Καράβια κόκκινα στον ορίζοντα μου με ανοιχτά πανιά. Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό μου. Ένα κόκκινος δράκος βγάζει κόκκινες φλόγες πάνω από την πόρτα μου. Ένα πουλί με κόκκινα φτερά είναι έτοιμο να πετάξει από το παράθυρό μου. Κόκκινο και το αστέρι εκεί πάνω στη γωνία. Κόκκινη κι η μαργαρίτα που φύτρωσε δίπλα στο κομοδίνο μου.
Αυτό το ποστ είναι κόκκινο. Ακουμπώ τα δάχτυλά μου στον τοίχο και νομίζω πως ξεβάφει σιγά σιγά. Κι είναι σαν να ρουφά το δέρμα μου όλο του το κόκκινο. Και το νιώθω να μπαίνει σιγα σιγά μέσα μου, και να κυλά στις φλέβες μου. Κουβαλά μια περίεργη ζεστασιά μαζί του. Κόκκινη ζεστασιά.
Αυτό το ποστ είναι κόκκινο. Γιατί αντί για αίμα, δες, έχω τώρα μια κόκκινη θάλασσα μέσα μου! Κι αν δεν πνιγώ, θα κάνω ταξίδια μακρινά. Κόκκινα πάντα!

Delete

Υποσχέθηκα χθες βράδυ στον Α. πως σήμερα θα ανεβάσω ένα χαρούμενο ποστ. Απο το πρωί σκέφτομαι, σκέφτομαι, ψάχνω κάτι χαρούμενο να γράψω. Δε βρήκα. Γράφω, σβήνω, ξαναγράφω, τα σβήνω όλα πάλι γιατί δε μ’ αρέσουν, πολύ μίζερα μου κάνουν. Από το να γράψω κάτι μίζερο πάλι, καλύτερα να μη γράψω τίποτα. Συγνώμη Α. μου..τουλάχιστον κρατώ τη μισή υπόσχεση..

Αύριο ίσως να είναι μια καλύτερη μέρα, ίσως να έχω κάτι λιγότερο μίζερο να γράψω.

Ordinary Life Comes Easy

'I can't breathe or be still

Neither feel cold nor the thrill..'

The Prayer Boat - Dead Flowers

Ασκήσεις Φυσικής για το σπίτι

Τζάμι. Αντανάκλαση. Δυο ματιές συναντιούνται. Αμέσως μετά τη σύγκρουση αλλάζουνε πορεία και κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση με την ίδια ταχύτητα.

Να υπολογιστεί ο χρόνος επιστροφής στο σημείο συνάντησης και το διάστημα που θα έχει διανύσει η καθεμία.

Φοβίες Ι : Ύψη

Υπέρβαση. Αδρεναλίνη στο σώμα. Όση του έλειπε καιρό τώρα. Τα μάτια την περισσότερη ώρα κλειστά. Μα δειλά δειλά ανοίγουν.. για να ξανακλείσουν και πάλι. Τα χείλη σφαλιστά, κραυγή δε βγαίνει. Τα χέρια πιάνονται σφιχτά απ’ όπου μπορούν, ψάχνοντας απεγνωσμένα για μια ψευδαίσθηση ασφάλειας.

Είδα σήμερα για πρώτη φορά πως είναι να πετάς, πώς είναι να λούζεσαι τον αέρα. Αν αλλάζουμε ζωές, δε θα θελα να ήμουνα πουλί.. Δε θα θελα κάθε φτερούγισμά μου να μου υπενθυμίζει το πόσο ασήμαντο είναι το σώμα μου, πόσο ευάλωτο, πόσο πιστά υπακούει πάντοτε στους νόμους της φύσης, στον νόμο της βαρύτητας.

Υπέρβαση. Η στιγμή που το μόνο που υπάρχει στο μυαλό σου είναι δυο μεγάλα ερωτηματικά. Πόσο ακόμη? Θα το αντέξεις? Υπέρβαση στον χρόνο. Τα δευτερόλεπτα μοιάζουνε ώρες, τα λεπτά αγγίζουν τον αιώνα. Τα πόδια κομμένα, δεν τα αισθάνεσαι πια, δεν υπάρχουν. Δεν τα χρειάζεσαι εξάλλου, τα πόδια φτιάχτηκαν για να πατάνε στη γη. Η καρδιά έχει μετακομίσει. Έχει φτάσει στο στομάχι, και πιέζει από εκεί μέσα, θέλει να βγει κι από αυτό. Κι αυτή για κάτι άλλο θα φτιάχτηκε, μα μη με ρωτάς τώρα γιατί..

Υπέρβαση. Χαμογελάς? Μετά από όλο αυτό? Αυτό είναι το χαμόγελο της ικανοποίησης. Τα κατάφερα, ναι. Ας μην μπόρεσα να νικήσω τον φόβο μου. Τόλμησα έστω και τον πάλεψα για μια ολόκληρη μέρα. Κι από αύριο θα φοβάμαι νομίζω μια στάλα λιγότερο.

Κρυφτό

Πιάνω ώρες ώρες τον εαυτό μου να κρύβεται...Να, όπως τώρα. Έτσι, δίχως λόγο. Να κρύβεται από τον έξω κόσμο, μα ακόμη περισσότερο να κρύβεται από μένα. Κάνω πέρα το δάχτυλο που μας χωρίζει και τον βλέπω να βάζει τα κλάματα σαν το παιδί που του πήραν το παγωτό από τα χέρια. Κι όταν τον ρωτώ γιατί, ποτέ δεν ξέρει να μου απαντήσει... Γαμώτο!

.

Μπορεί να μην ξέρω σχεδόν ποτέ τι ακριβώς θέλω...




Μα ξέρω πάντοτε τι δεν θέλω...

Home Sweet Home

Επιστροφή. Επί (κίνδυνη) –στροφή. Πρόσεχε!! Εδώ, σταμάτα εδώ πριν τα βγάλω. Φτάσαμε. 5,40. Όχι δεν έχω 10ρικο. Όχι δεν έχω ούτε 40. Ο σάκος ασήκωτος. Απορώ που τα είχα τόσα πράγματα.. Το πουρμπουάρ το τσάκωσες μια χαρά, βγες βρε χαμένε να δώσεις κι ένα χεράκι! Αν και φοβάμαι πως δε θα είδες καν πως κουβαλάω σάκο. Εδώ δεν έβλεπες τα φανάρια μπροστά σου, το σάκο μου θα έβλεπες?

Διαδρομή 5 λεπτών, από το σταθμό στο σπίτι, την έζησα σαν ώρα ολόκληρη, κι ας την έκανα σε 3.. Τρία εφιαλτικά λεπτά. Σε αποτυχημένο οδηγό της Φόρμουλα 1 μάλλον έπεσα.. (Κι εδώ νομίζω πως είναι η κατάλληλη ώρα για να καταραστώ την τύχη μου) Και δεν είναι πως θα τον φάγαν τα κυκλώματα.. Ούτε έβλεπε ούτε άκουγε ο άνθρωπος. Αλλά το γκάζι γκάζι, όλα κι όλα! Όλοι ένα όνειρο έχουν σ’ αυτή τη ζωή, αυτός δηλαδή τι? στο πηγάδι κατούρησε? Για να συνεννοηθούμε, να καταλάβει που θα με πάει, λίγο ακόμη και θα ‘κλεινε η φωνή μου.. Άσε που σε όλη τη διαδρομή είχε τη μούρη του κολλημένη στο τζάμι κι εμένα από πίσω να αναρωτιέμαι ‘Θα το δει το κόκκινο φανάρι άραγε..? Μα γιατί δεν τα κάνουν πιο μεγάλα..! Φρένοοο! Ουφ! Ας μου γύρισαν τα πάνω κάτω, τουλάχιστον το είδε.. Τώρα βρήκες άνθρωπε μου κι εσύ να περάσεις το δρόμο? Τα θέλει κι εσένα ο κώλος σου..’
Τρία λεπτά. Μπορεί να περάσει η ζωή σου όλη μπροστά από τα μάτια σου σε 3 λεπτά? Εμ δε μπορεί! Που να προλάβει? Τόσα που περνάνε από τα μάτια σου έτσι πως πάει ο Σουμάχερ, που να προλάβει να χωθεί και η δική σου η κακομοίρα η ζωή κάπου. Σπρώχνει από δω, στριμώχνεται από εκεί, τίποτα.. Μηδέν εις το πηλίκο.
Εγώ όμως για άλλο πράγμα ξεκίνησα να γράφω αλλά μάλλον το σοκ ήταν αρκετά δυνατό κι αδυνατώ να συγκεντρωθώ. (Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού, κι αλλού η ζωή μας πάει – κάπως έτσι). Απόψε είμαι στο σπιτάκι μου και πάλι. Μετά από τόσο καιρό σαν τσιγγάνος στους πέντε δρόμους, επιστροφή στη βάση. Στο χώρο μου, στο δωμάτιο μου, στην ησυχία μου, στους δικούς μου ρυθμούς που τους κοντρολάρω εγώ και δε χρειάζεται να τους προσαρμόσω σε κανενός άλλου τους ρυθμούς. And it feels really good!! :)))

Turn the lights off

Όταν βλέπεις το πράσινο κίτρινο, δε σημαίνει πως είναι κιόλας.. Τα πάντα είναι θέμα φωτισμού.
Κι οι λέξεις μου καταπράσινες είναι. Μην κοιτάς που φαίνονται κιτρινισμένες που και που. Είναι που όταν συννεφιάζει ανάβουνε τα φώτα.

Για Φαντάσου..

..να άνοιγες μια μέρα το παράθυρό σου κι αντί για πουλιά να πετούσαν χρυσόψαρα εκεί έξω..!

Είμαι απ' αυτούς..

..που προσπερνάς στο δρόμο χωρίς να ρίξεις δεύτερη ματιά, που μόλις στρίψεις στη γωνία τους έχεις ξεχάσει ήδη

..που δε μιλούν πολύ, μα που δεν τσιγκουνεύονται τα χαμόγελα

..που σπάνια νευριάζουν, σπάνια υψώνουνε φωνή

..που δε θα τους δεις ποτέ να κλαίνε μπροστά σου

..που προσέχουνε πάντα τους στίχους των τραγουδιών

..που κάθονται σε μια γωνιά και πίνουν όταν οι υπόλοιποι χορεύουν

..που τραβούν τις κουρτίνες και κλείνονται στον εαυτό τους με την πρώτη ευκαιρία

..που δεν έχουν συμβουλές ούτε λόγια παρηγοριάς να σου δώσουν, μα που μπορούν να κάτσουν να σε ακούσουν με τις ώρες και να σου δώσουν μετά μια αγκαλιά κι ένα φιλί

..που δεν ξέρουν πολλά, μα δε ντρέπονται να πουν ‘Δεν ξέρω’

..που δεν ενθουσιάζονται εύκολα και είναι πάντα συγκρατημένοι

..που δεν ερωτεύονται εύκολα

..που δεν ξέρουν να αγαπούνε λίγο

..που αν τους κερδίσεις θα γίνουνε χαλί να τους πατήσεις

..που έχουν ελάχιστους φίλους μα που θα μπορούσαν να κάνουν τα πάντα γι’ αυτούς

..που ταξιδεύουν μόνοι, πάνε διακοπές μόνοι, πίνουν καφέ μόνοι χωρίς να νιώθουν άβολα

..που δε φοβούνται τη μοναξιά

..που προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους πως δεν έχουν ανάγκη κανέναν και συχνά τα καταφέρνουν

..που η υπερηφάνεια τους καμιά φορά τους κάνει να φαίνονται τελείως βλάκες

..που πιστεύουν πως δεν είναι όλα άσπρα και μαύρα και ψάχνουν πάντα να βρουν κάτι καλό σε ό,τι συμβαίνει

..που πιστεύουν πως τίποτα δεν είναι τυχαίο


Από αυτούς είμαι..
Και τώρα που το ξέρεις μπορείς να μείνεις ή να φύγεις. Μην πεις μετά πως δε σου το πα.. Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο.

Καλημέρα

Ήτανε κάποτε μια Kαλημέρα. Μια όμορφη, ανάλαφρη καλημέρα που χαιρόσουν να τη βλέπεις. Δεν την ένοιαζε αν η μέρα ήταν ηλιόλουστη, αν ήταν βροχερή, αν ήταν παγωμένη. Αυτή φορούσε κάθε πρωί τα καλά της κι έβγαινε στο δρόμο. Κουβαλούσε πάντοτε μαζί της μια μεγάλη τσάντα. Όποιον συναντούσε στο δρόμο της τον σταματούσε, έβαζε το χέρι στη μεγάλη τσάντα, έβγαζε από εκεί μέσα ένα χαμόγελο και του το φορούσε.

Έχω μέρες να τη συναντήσω αυτή την Kαλημέρα. Δεν ξέρω τι απέγινε. Ίσως άλλαξε δρόμο και κάνει αλλού τις πρωινές της βόλτες. Ισως πάλι μόλις με βλέπει κρύβεται, δεν ξέρω. Ίσως να της τελειώσαν τα χαμόγελα και ντρέπεται να βγαίνει έξω με την τσάντα άδεια. Μπορεί πάλι να μην της είπε κανείς πως στην πραγματικότητα τα χαμόγελα δεν τους τα φορούσε αυτή. Μόνοι τους χαμογελούσαν και μόνο που την έβλεπαν.

Εφιάλτης..

Ξύπνησα μες στη νύχτα με ανάσα κομμένη και την καρδιά να χτυπάει τρελά. Μου πήρε ώρα να συνέλθω. Μα δεν ξέρω αν αυτό που με τρόμαξε ήταν το όνειρο το ίδιο ή το ότι ήταν αληθινό τελικά...

Μην κοιτάς μονάχα, Δες.
Μη φοβάσαι. Μη με φοβάσαι.
Φοβαται κανείς αυτό που δε γνωρίζει, κι αυτό που δε μπορεί να δει.
Τίποτα κρυφό, όλα στο φως. Όλα .
Διαφάνεια θα γίνω να μη βρίσκει χώρο πουθενά να σταθεί η αμφιβολία.
Ανοιξε τα μάτια σου - μια στιγμή αρκεί.
Να περάσει μια λωρίδα φως από την κόρη τους.
Και μαζί της κι εγώ.
Να φτάσω εκεί, πίσω από τα μάτια, στο κέντρο του εγκεφάλου σου.
Και μετά δείξε μου σε ποιά γωνιά να πάω να ακουμπήσω.
Δε θα κάνω φασαρία εκεί μέσα, έχει ήδη αρκετή.
Δε θα μιλώ καθόλου, δε θα σ’ενοχλώ, το υπόσχομαι.
Μου αρκεί μοναχα που θα στέκω σε μια γωνιά του μυαλού σου.
Στα σκοτεινά, κι ας με τρομάζει αυτό.
Θα τους παλέψω τους φόβους μου.
Οι ανασφάλειες μου δε θα με νικήσουν.
Εκεί στα σκοτεινά θα περιμένω.
Όσο χρειάζεται.
Μέχρι να καταλαγιάσει όλος αυτός ο θόρυβος, μέχρι η καταιγίδα να κοπάσει.
Μέχρι να σωπάσουν όλα εκεί μέσα και να μπορείς και πάλι να ακούσεις τη σκέψη μου
Χωρίς να πω κουβέντα...

5 for £1

Να βάζεις στόχους. Να τους στήνεις απέναντι και να προσπαθείς να τους φτάσεις. Και μετά? Μετά άλλους στόχους και άντε πάλι με τα μούτρα στον αγώνα. Και μετά? Μετά πάλι από την αρχή. Γιατί το εργοστάσιο στόχων δε πρέπει να κλείσει, τόσοι άνθρωποι περιμενουν να βγάλουν το ψωμί τους απο εκεί. Αν κλείσει θα μείνουνε στο δρόμο. Και δε θα θελες να κουβαλάς το βάρος τέτοιων τύψεων πάνω σου, έτσι δεν είναι? Συνέχισε να βάζεις τους στόχους σου. Και οι προσπάθειες είναι 1 λίρα οι 5. Ευκαιρία σου λέω! Γρήγορα, πριν σε προλάβει κανείς άλλος! Σκληρός ο ανταγωνισμός. Ξέρεις πόσοι άλλοι έχουν βάλει στο μάτι τους στόχους σου? Γι’΄αυτό βάλε τα δυνατά σου, προσπάθησε κι αλλο, κι άλλο, πιο σκληρά, με όλο σου το είναι...
Μέχρι να κλατάρεις..Μέχρι από την κούραση τα μάτια σου να έχουνε θολώσει τόσο που να μην μπορείς να τους δεις πια τους στόχους σου. Μέχρι τα πόδια σου να μη σε κρατάνε πια, να σωριαστείς χάμω και να σε τσαλαπατήσουν όλοι αυτοί που τρέχουν πίσω σου και ψάχνουν για την πρώτη ευκαιρία να κάνουν ό,τι έχεις στήσει δικό τους.

Μα δε θέλω να φτάσω εκεί.. Να, τα γκρεμίζω όλα, χαλάλι σας. Τρέχτε και πάρτε ότι προλάβετε. Εγώ έναν στόχο θέλω μόνο να στήσω απέναντί μου, μπορώ? Να πάρω έναν χοντρό μαρκαδόρο και μια λέξη μόνο να γράψω πάνω του. ‘ΤΩΡΑ’ Κι αλίμονο σε όποιον τολμήσει να κάνει κίνηση να μου τον αρπάξει..Αλίμονο σε όποιον τολμήσει να πετάξει τα βελάκια του στο ΤΩΡΑ μου..

Τι χρώματα, τι μουσικές μες στο χαμογελό σου..

Το αυτί μου έπιασε τον γλυκό του ήχο μες στη βαβούρα της λαϊκής. Προσπάθησα να εντοπίσω από που έρχεται. Σαν τα ποντίκια που ακολούθησαν τον μαγικό αυλό, υπνωτισμένα βρέθηκα μπροστά του. Στάθηκα και τον χάζεψα για λίγο. Πόσο φως σε ένα πρόσωπο! Πόσο καθαρό βλέμμα στα θολά αυτά μάτια! Κι ένα χαμόγελο πλατύ να αστράφτει στον μεσημεριανό ήλιο. Άδειασα τα ψιλά από τις τσέπες μου στη θήκη του ακκορντεόν του. Όχι τόσο για τη μουσική που έπαιζε, μα για τη μουσική έβγαζε το πρόσωπό του, για το φως του, για όλη αυτή την ενέργεια που απλόχερα χάριζε γύρω του. Ενέργεια καθάρια, παιδική, που σπάνια συναντάς πια, ειδικά σε πρόσωπα αυτής της ηλικίας. Αν φτάσω ποτέ τα χρόνια του, θα θελα να έχω ένα χαμόγελο σαν το δικό του!

Του ζήτησα αν μπορώ να του κλέψω μια στιγμή, μια φωτογραφία μονο. Δέχτηκε με χαρά και πιάσαμε κουβέντα. Το όνομα του είναι Ian, είναι Ουαλός, και σε όλη του τη ζωή το μόνο που έχει μάθει είναι να κάνει τους ανθρώπους να χορεύουν και να τραγουδούν. Του είπα πως θα θελα πολύ να είχα εναν παππού σαν κι αυτόν. Γελασε κι άρχισε να μου παίζει τα Παιδιά του Πειραιά , ήταν το μόνο ελληνικό κομμάτι που ήξερε. Του είπα πόσο αγαπάω το όργανο που παίζει και πόσο μου λείπει εδώ που είμαι. Με μια κίνηση το έβγαλε από τους ώμους του και με παρακίνησε να το πάρω για λίγο. Με ξάφνιασε, δεν ήξερα τι να κάνω... αρνήθηκα, ντράπηκα. Μα δε μ’άφηνε να φύγω αν δεν του έπαιζα κάτι. Τελικά ντροπές, ανασφάλειες και δευτερες σκέψεις μπήκαν στην άκρη. Πώς να πεις όχι σε αυτόν τον άνθρωπο! Κουτσόπαιξα όπως θυμόμουν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό εκείνη την ώρα. Βαλσάκι υποτείθεται πως ήταν, μα η αμηχανία μεγάλη, τα χέρια μουδιασμένα και τα λάθη σωρός. Έφερε μερικές σβούρες μόνος του και κοιτώντας γύρω, ζήτησε από την πρώτη περαστική κυρία που βρέθηκε μπροστά του, να τον συνοδεύσει να χορέψουν. Αυτή όμως του αρνήθηκε ευγενικά και συνέχισε το δρόμο της. Ανασήκωσε τους ώμους του και συνέχισε να χορεύει μόνος, μα δε σταμάτησε στιγμή να χαμογελά.

Πώς 10 μοναχα λεπτά με έναν άγνωστο ανθρωπο μπορούν να σου φτιάξουν τη διάθεση? Πόσο μεταδοτικό μπορεί να είναι ένα αληθινό χαμόγελο? Με πόση θετική ενέργεια μπορεί να είναι φορτισμένος ένας τέτοιος άνθρωπος?

Κύριε Ian ένα μεγάλο ευχαριστώ απ' την καρδιά μου μέσα. Γιατί φωτίσατε τη μέρα μου. Γιατι καταφέρατε να με κάνετε έστω και για μερικά λεπτά να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Να, σας βάζω εδώ για να μη σας ξεχάσω ποτέ. Να είστε καλά!

Το Κόλλημα της Ημέρας

Stuart A. Staples - Goodbye to Old Friends

Μιλα.
Πες κάτι, οτιδηποτε.
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφυχτά
με την αοριστία.
Πες:
''άδικα'',
''δέντρο'',
''γυμνό''.
Πες :
''θα δούμε'',
''αστάθμητο'',
''βάρος''.
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη, άδετη, ζωη με τη φωνή σου.

Μίλα.
Εχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
αρχίζει η θάλασσα.
Πες κάτι.
Πες ''κύμα'', που δε στέκεται.
Πες ''βάρκα'', που βουλιάζει
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.
Πες ''στιγμή'',
που φωνάζει βοήθεια οτι πνίγεται,
μην την σωζεις,
Πες
''δεν άκουσα''.

Μίλα.
Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,
έχουν τους ανταγωνισμούς:
αν κάποια απ' αυτές σ'αιχμαλωτίσει,
σ' ελευθερώνει άλλη.
Τράβα μια λέξη απ' τη νύχτα
στην τύχη.
Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.
Μη λες ''ολόκληρη'',
πες ''ελάχιστη'',
που σ'αφήνει να φύγεις.
Ελάχιστη
αίσθηση,
λυπη
ολόκληρη
δική μου.
Ολόκληρη νύχτα.

Μίλα.
Πες ''αστέρι'', που σβήνει.
Δε λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.
Πες ''πέτρα'',
που είναι άσπαστη λέξη.
Έτσι, ίσα - ίσα,
να βάλω έναν τίτλο
σ' αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.

Κ. Δημουλά - Η Περιφραστική Πέτρα

Η Φλέβα σου

Εκεί, στο πίσω μέρος του ποδιού σου. Ξεκινά κάπου μετά τη γάμπα σου, κυλά προς τα κάτω και χάνεται δίπλα στον αστράγαλό σου. Τη βλέπω που πετάγεται με θράσσος λες και θέλει να ξεκολλήσει από το πόδι σου, λες και δε θελει να είναι πια κομμάτι δικό σου. Σαν να τη νιώθω που χτυπά.. Μοιάζει τόσο αυτόνομη όμως που δεν ξέρω αν χτυπά στον ίδιο ρυθμό με την καρδιά σου. Κάθε άνθρωπος έχει κάτι το ξεχωριστό πάνω του. Εσύ έχεις μια πανέμορφη φλέβα στο αριστερό σου πόδι. Θα θελα να σου το πω, να το ξέρεις. Να σου πω πως εχεις την ωραιότερη φλέβα που εχω δει ποτε μου. Μα θα γελάσεις και θα με περάσεις για τρελή. Την εχω απέναντι μου ώρες τώρα. Δε μπορώ να μην την κοιτάω κάθε λίγο. Θα θελα να την αγγίξω, να δω αν μπορώ να ακούσω το αίμα να κυλάει μέσα της. Θα μ’αφήσεις όμως?

Goodbye Prague

Πότε αλήθεια καταλαβαίνεις πως έχεις βγάλει ρίζες κάπου και όσο κι αν τραβας τα πόδια σου δε μπορεις να τα ξεκολλήσεις απο το εδαφος? Μετά από πόσα χαμένα ταξίδια? Μετά από πόσα ακυρωμένα εισιτήρια?
Πάει κι η Πράγα... Βαρέθηκα να βλέπω αεροπλάνα να φεύγουν και εγώ να μην είμαι στη λίστα επιβατών. Βαρέθηκα να τα κοιτάω από κάτω. Βαρέθηκα να πίνω καφέδες σε αεροδρόμια και να μην είμαι εγώ που ταξιδεύω. Βαρέθηκα να ακυρώνω εισιτήρια.

Είναι σαν να έχει βαλτώσει ο τόπος γύρω μου. Βαριά μαύρη λάσπη στα πόδια μου. Με ρουφάει αργά αργά. Κάθε φορά λέω λίγο ακόμη. Σχεδόν έφτασα. Λίγο ακόμη και βγήκα, λίγο μου μένει και θα φύγω. 5 μήνες το λέω αυτό το 'λίγο ακόμη'. 5 μήνες και 6 μέρες για την ακρίβεια. 5 μήνες που υποτείθεται πως δε θα κρατούσαν πάνω από 2..
And time is still laughing at me..!

*Για την Πράγα που δε θα τη δω στα καλοκαιρινά της

Summertime in Prague - Έλλη Πασπαλά

Χρονομηχανή

Το παγκάκι στα δεξιά μου...




Και το παγκάκι στα αριστερά μου...

Λες κι ο χρόνος έκανε σάλτο και πέρασε απέναντι. Λες και μισός αιώνας πάει πέρα δώθε και παίζει με τα μάτια μου καθώς το βλέμμα μου γυρνά δεξιά - αριστερά..

Does size matter?

Of course it does! When it comes to people, it certainly does! I wish I could get rid of small people. Just make them disappear. At least from my universe. Flush them down the toilet. Never have to deal with them again. As long as they are not around me, I don’t give a damn of where they’re gonna be. I just couldn't care less. Don’t you have anything better to do? What’s the point of being here, messing with my life, when you haven’t got one? When your mind is smaller than your eyes, when your soul -it’s still debatable if you have one- is already rotting underneath your smelly T-shirt? When your only point of view is not even yours? You make me sick, you know... You’re so disgusting I can’t even look at you. And that nasty smell… Bloody hell, I can smell you from miles away. You’re the worst kind of existence – I wouldn’t dare to say of human kind...
All you tiny stinky people, just get lost and leave me alone! And don’t even dare to say a word!

H Serenity δραπετεύει. Εγώ πάλι όχι. Δεν μπορώ. Μάλλον γιατί δεν τα πάω καλά με την αντίστροφη μέτρηση. 10, 9, 8.... μετά? 6, 5, 4....Πάμε πάλι...10, 9, 8... Κι αν πλησιάζουν απειλητικά, ας έρθουν. Δε μπορούν να μου κάνουν τίποτα.
Η Roxanne μου είπε να ψάξω να βρω το κουμπάκι. Αυτό λέει, στο μυαλό εκεί μέσα, που όταν το πατάς να, ανοίγει μια τάφρος βαθειά γύρω από σένα και κανείς δε μπορεί να σε φτάσει και να σε πειράξει. Μένουν όλοι και όλα μακριά σου, αποστασιοποιείσαι και έτσι έχεις ήσυχο το κεφάλι σου.
Έψαξα, έψαξα, κουμπί δε βρήκα. Που διάολο τους βάζουν τους διακόπτες? Ενα κορδονάκι βρήκα μόνο να κρέμεται. Είπα να το τραβήξω. Τελικά το φως ήταν...

Σήμερα

Δυό αστεράκια πιασμένα χέρι-χέρι...





..ένα ζουζούνι που χόρευε σε ρυθμούς swing...





...μερικοί μικροί αέρηδες που φυσούσαν για να φύγουν τα σύννεφα...




...και μια ηλιαχτίδα που μόλις άρχισε να ξεθαρρεύει...




...ΞΥΠΝΗΣΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ! :)

Moz rules!

To Me You Are a Work of Art

You Have Killed Me

Νιώθω λίγο σαν παιδάκι που του πήρανε καινούριο παιχνίδι! :) Στο repeat λοιπόν!

Μισό

Μισό το φεγγάρι χθες βράδυ. Στο μισοφεγγαρόφωτο μισό και το εγώ μου. Το άλλο μισό καπου το άφησα, δε θυμάμαι που. Μισό λεπτό να ψάξω. Μισοσκόταδο και δε βλέπω και καλά. Μισώ τον εαυτό μου ώρες ώρες. Μισώ που ξεχνάει. Μισώ που θυμάται. Μισώ που ξεχνά όσα θα έπρεπε να μισοθυμάται και που θυμάται όσα θα έπρεπε να έχει ήδη μισοξεχάσει. Μισό χάπι πρωι βράδυ είπαμε γιατρέ μου? Ναι, μισό να το σημειώσω.

"Though i try to be good i still fail"

Το λέει ο Γούγλης... Αν τον βάλεις να ψάξει γι'αυτό, εδώ ειναι το μόνο μέρος που θα σε στείλει. Ε όχι, δεν έκατσα να το ψάξω, μου το είπε ο ρουφιάνος του Statcounter.

"Though i try to be good i still fail"... χμμ...Μας πήρε πρέφα και ο Γούγλης τώρα, κατάλαβες?

Switch it off

Είναι τα λόγια που μένουν. Αυτά που γυρνάνε ξανά και ξανά στο κεφάλι σου μέσα. Θα τα ξεχάσεις είπες, μα γίνεται? Τα βάζεις στην άκρη μόνο για λίγο και σβήνεις το φως. Προσπαθείς να μην τους δίνεις σημασία – έξάλλου έχεις σε τόσα πράγματα να μοιράσεις την προσοχή σου. Μα κάπου κάπου, μια κουβέντα, μια λέξη, μια εικόνα από εκεί έξω, φτάνουν για να ανάψουν το λαμπάκι. Αυτό που τους δίνει και πάλι ζωή. Και τότε δεν μπορείς να κρατηθείς και να μην κοιτάξεις. Ο χώρος δεν είναι δα και τόσο μεγάλος. Ψάχνεις βιαστικά τον διακόπτη, να το σβήσεις και πάλι το φως, μα μάταια. Προσπαθείς να τραβιχτείς μακριά, μα δε γίνεται. Σα μαγνήτης τραβάνε τις κλεφτές σου ματιές πάνω τους. Και να που αρχίζουν και γυρνάνε όλα πάλι. Όχι με τον ίδιο τρόπο. Όσο ο χρόνος περνά οι τροχιές τους αλλοιώνονται, οι ταχύτητες τους πέφτουν. Μα δε σταματάνε να γυρίζουν. Τα κοιτάς και ζαλίζεσαι. Κλείνεις τα μάτια, βάζεις τα χέρια σου στ’ αυτιά κι αρχίζεις να τραγουδάς δυνατά. Μόνο και μόνο για να μην τα ακούς, μόνο και μόνο για να μην τα βλέπεις να γυρνάνε πάλι. Τραγουδάς, τραγουδάς, φωνάζεις, μέχρι που δεν αντέχεις άλλο. Η ανάσα σου κόβεται σιγά σιγά, η φωνή σου σε εγκαταλείπει. Τη χάνεις κι αυτή. Τι σου μένει? Τίποτα. Μόνο τα σφαλιστά σου μάτια μείναν να σε προστατεύουν όσο μπορούν. Δεν τα ανοίγεις. Δε θέλεις να βλέπεις γιατί ζαλίζεσαι. Μα ο ήχος περνά μέσα από τα δάχτυλά σου και φτάνει στ’ αυτιά σου κι ακόμη τα ακούς. Στροβιλίζονται και σου φωνάζουν. Σου φωνάζουν για να μην ξεχνάς αυτό που είσαι, αυτό που ήσουν, αυτό που θα είσαι. Σου φωνάζουν και γελάνε μαζί σου. Από τα σφιγμένα σου μάτια νιώθεις τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπο σου. Δεν τα σκουπίζεις, τα χέρια σου είναι ακόμη στ’αυτιά σου. Δε μπορούν να σταματήσουν τον ήχο που φτάνει εκεί, μα τουλάχιστον κόβουν λιγάκι την ορμή του. Αφήνεις τα δάκυα να πέσουν κάτω. Εύχεσαι να βρουν αυτά τον διακόπτη. Βραχυκύκλωμα...

Singing in the rain

Μπόρα καλοκαιρινή. Βροντές, αστραπές, νερό, νερό και νερό! Και η μυρωδιά... Αχ αυτή η μυρωδιά! Ακόμη και μέσα από τα κλειστά παράθυρα πέρασε, πλημμύρισε τον τόπο! Οι βροχές εδώ είναι συνήθως της πλάκας..Δε βρέχει, χαζοψιχάλες ρίχνει μόνο, ίσα ίσα να σου νωτίσει τα ρούχα, να σου σπάσει τα νεύρα. Μα μπορεί να το κάνει για μέρες ολόκληρες χωρίς σταματημό, ίσα ίσα για να μουχλιάζει τα πάντα. Και το μέσα σου μαζί. Η σημερινή όμως μπόρα ήταν μπόρα κανονική! Και δεν μπόρεσα να της αντισταθώ. Την άκουγα που με φώναζε. Μου χτυπούσε το παράθυρο να της ανοίξω. Και πώς να της πεις όχι? Βγήκα έξω. Βγήκα να της κάνω παρέα, μιας και όλοι τρέχαν να της κρυφτούν. Περπάτήσαμε μαζί για λίγο. Μ' αγκάλιασε, μου χαίδεψε το πρόσωπο. Κάτι μου ψιθύριζε μα δεν πολυκαταλάβαινα. Εγώ στο μυαλό μου είχα τον Gene Kelly να χορεύει και να τραγουδά. Δεν κράτησε πολύ. Μα ήταν αρκετό. Αρκετό για να γίνω μουσκεμα. Ε και? Αρκετό για να ξεπλύνει δρόμους και μυαλά από τη σκόνη. Αρκετό για να έχω ακόμη την αίσθηση της βροχής πάνω μου. Κι αυτή τη μυρωδιά... Γιατί να μη μπορείς να την κλείσεις σε μπουκαλάκι μέσα, να την έχεις να μεθάς που και που?

Μανώλης Φάμελος - Μετά τη Βροχή

The potential is there

Sometimes my nights are brighter than my days. And those nights are followed by potentially wonderful days.

.

Τίποτα σήμερα. Μουσικές μόνο.

Yann Tiersen & Shannon Wright - Dragon Fly
Ray LaMontagne - Can I Stay
Madeleine Peyroux - Between the Bars (Elliot Smith cover)
Nina Simone - Nobody
Flying - Falling Leaves

Σ' ένα παγκάκι...

...ένα μικρό έτρεχε πάνω-κάτω. Από τη μία άκρη στην άλλη. Ανέβαινε, κατέβαινε, πηδούσε δεξιά - αριστερά. Δεν το προλάβαινα. Μέχρι να εστιάσει η μηχανή είχε κιόλας εξαφανισθεί. Τόση ενέργεια σ ' ενα τόσο δα ανθρωπάκι!

...δυο κορίτσια κάθησαν να ξεκουραστούν από τα πρωινά ψώνια. Μιλάνε, μιλάνε ασταμάτητα. Και έχουν χαμόγελα στα πρόσωπα, αν και δείχνουν κουρασμένες. Είμαι μακριά για να ακούσω τι λένε. Μπορώ όμως να φανταστώ. Σίγουρα για τα ψώνια τις ημέρας, για τα καινούρια παπούτσια, την καινούρια φούστα, για το πάρτυ που θα πάνε και θα τα φορέσουν, για τα αγόρια που περιμένουν πως θα τις προσέξουν. Για ερωτες εφηβικούς και όνειρα και χίλια δυο μικρά κι ασήμαντα που στα δικά τους μάτια φαντάζουν ο κόσμος όλος.

...καθόταν μόνος του και διάβαζε. Κάτι σημαντικό θα ήταν. Δεν ξέρω τι, μα έδειχνε αφοσιωμένος. Θα ήθελα να παω να καθήσω δίπλα του, να τον ρωτήσω τι διαβάζει, να πιάσουμε κουβέντα. Μα ντράπηκα...Έβγαλα από μακριά τη φωτογραφία στα βιαστικά, μη και με καταλάβει, μην του αποσπάσω την προσοχή, μην τον ενοχλήσω, κι έφυγα.

Μπαλάκι

Μπαλάκι του γκολφ. Κατάλευκο. Κάποιος το έστειλε μακριά. Έχασε το δρόμο του. Βρέθηκε στα πόδια μου τυχαία. Το κοίταξα από ψηλά. – Τι θες? Δε μου απάντησε.

Έσκυψα και το πήρα στη χούφτα μου. Μικρό , μα τόσο βαρύ για το μεγεθός του! Έκλεισα σιγά σιγά τα δάχτυλά μου κι ένιωσα τη σκληράδα του. – Τι θες? Τι θες από μένα? Γιατί βρέθηκες στο δρόμο μου?

Έσφιξα τα δάχτυλα μου. Ήθελα να το νιώσω όσο περισσσότερο γίνεται. Το έσφιξα, το έσφιξα για ώρα πολλή. Μέχρι που τα δάχτυλά μου κοκκίνησαν κι άρχισαν να μουδιάζουν.

Με μια κίνηση το πέταξα μακριά και το κοιτούσα που κυλούσε στο γρασίδι μέχρι που σταμάτησε.

-Αντε στο καλό. Δεν είσαι εσύ για μένα. Τόση σκληράδα εγώ δεν την αντέχω.