Τι χρώματα, τι μουσικές μες στο χαμογελό σου..

Το αυτί μου έπιασε τον γλυκό του ήχο μες στη βαβούρα της λαϊκής. Προσπάθησα να εντοπίσω από που έρχεται. Σαν τα ποντίκια που ακολούθησαν τον μαγικό αυλό, υπνωτισμένα βρέθηκα μπροστά του. Στάθηκα και τον χάζεψα για λίγο. Πόσο φως σε ένα πρόσωπο! Πόσο καθαρό βλέμμα στα θολά αυτά μάτια! Κι ένα χαμόγελο πλατύ να αστράφτει στον μεσημεριανό ήλιο. Άδειασα τα ψιλά από τις τσέπες μου στη θήκη του ακκορντεόν του. Όχι τόσο για τη μουσική που έπαιζε, μα για τη μουσική έβγαζε το πρόσωπό του, για το φως του, για όλη αυτή την ενέργεια που απλόχερα χάριζε γύρω του. Ενέργεια καθάρια, παιδική, που σπάνια συναντάς πια, ειδικά σε πρόσωπα αυτής της ηλικίας. Αν φτάσω ποτέ τα χρόνια του, θα θελα να έχω ένα χαμόγελο σαν το δικό του!

Του ζήτησα αν μπορώ να του κλέψω μια στιγμή, μια φωτογραφία μονο. Δέχτηκε με χαρά και πιάσαμε κουβέντα. Το όνομα του είναι Ian, είναι Ουαλός, και σε όλη του τη ζωή το μόνο που έχει μάθει είναι να κάνει τους ανθρώπους να χορεύουν και να τραγουδούν. Του είπα πως θα θελα πολύ να είχα εναν παππού σαν κι αυτόν. Γελασε κι άρχισε να μου παίζει τα Παιδιά του Πειραιά , ήταν το μόνο ελληνικό κομμάτι που ήξερε. Του είπα πόσο αγαπάω το όργανο που παίζει και πόσο μου λείπει εδώ που είμαι. Με μια κίνηση το έβγαλε από τους ώμους του και με παρακίνησε να το πάρω για λίγο. Με ξάφνιασε, δεν ήξερα τι να κάνω... αρνήθηκα, ντράπηκα. Μα δε μ’άφηνε να φύγω αν δεν του έπαιζα κάτι. Τελικά ντροπές, ανασφάλειες και δευτερες σκέψεις μπήκαν στην άκρη. Πώς να πεις όχι σε αυτόν τον άνθρωπο! Κουτσόπαιξα όπως θυμόμουν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό εκείνη την ώρα. Βαλσάκι υποτείθεται πως ήταν, μα η αμηχανία μεγάλη, τα χέρια μουδιασμένα και τα λάθη σωρός. Έφερε μερικές σβούρες μόνος του και κοιτώντας γύρω, ζήτησε από την πρώτη περαστική κυρία που βρέθηκε μπροστά του, να τον συνοδεύσει να χορέψουν. Αυτή όμως του αρνήθηκε ευγενικά και συνέχισε το δρόμο της. Ανασήκωσε τους ώμους του και συνέχισε να χορεύει μόνος, μα δε σταμάτησε στιγμή να χαμογελά.

Πώς 10 μοναχα λεπτά με έναν άγνωστο ανθρωπο μπορούν να σου φτιάξουν τη διάθεση? Πόσο μεταδοτικό μπορεί να είναι ένα αληθινό χαμόγελο? Με πόση θετική ενέργεια μπορεί να είναι φορτισμένος ένας τέτοιος άνθρωπος?

Κύριε Ian ένα μεγάλο ευχαριστώ απ' την καρδιά μου μέσα. Γιατί φωτίσατε τη μέρα μου. Γιατι καταφέρατε να με κάνετε έστω και για μερικά λεπτά να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Να, σας βάζω εδώ για να μη σας ξεχάσω ποτέ. Να είστε καλά!