Home Sweet Home

Επιστροφή. Επί (κίνδυνη) –στροφή. Πρόσεχε!! Εδώ, σταμάτα εδώ πριν τα βγάλω. Φτάσαμε. 5,40. Όχι δεν έχω 10ρικο. Όχι δεν έχω ούτε 40. Ο σάκος ασήκωτος. Απορώ που τα είχα τόσα πράγματα.. Το πουρμπουάρ το τσάκωσες μια χαρά, βγες βρε χαμένε να δώσεις κι ένα χεράκι! Αν και φοβάμαι πως δε θα είδες καν πως κουβαλάω σάκο. Εδώ δεν έβλεπες τα φανάρια μπροστά σου, το σάκο μου θα έβλεπες?

Διαδρομή 5 λεπτών, από το σταθμό στο σπίτι, την έζησα σαν ώρα ολόκληρη, κι ας την έκανα σε 3.. Τρία εφιαλτικά λεπτά. Σε αποτυχημένο οδηγό της Φόρμουλα 1 μάλλον έπεσα.. (Κι εδώ νομίζω πως είναι η κατάλληλη ώρα για να καταραστώ την τύχη μου) Και δεν είναι πως θα τον φάγαν τα κυκλώματα.. Ούτε έβλεπε ούτε άκουγε ο άνθρωπος. Αλλά το γκάζι γκάζι, όλα κι όλα! Όλοι ένα όνειρο έχουν σ’ αυτή τη ζωή, αυτός δηλαδή τι? στο πηγάδι κατούρησε? Για να συνεννοηθούμε, να καταλάβει που θα με πάει, λίγο ακόμη και θα ‘κλεινε η φωνή μου.. Άσε που σε όλη τη διαδρομή είχε τη μούρη του κολλημένη στο τζάμι κι εμένα από πίσω να αναρωτιέμαι ‘Θα το δει το κόκκινο φανάρι άραγε..? Μα γιατί δεν τα κάνουν πιο μεγάλα..! Φρένοοο! Ουφ! Ας μου γύρισαν τα πάνω κάτω, τουλάχιστον το είδε.. Τώρα βρήκες άνθρωπε μου κι εσύ να περάσεις το δρόμο? Τα θέλει κι εσένα ο κώλος σου..’
Τρία λεπτά. Μπορεί να περάσει η ζωή σου όλη μπροστά από τα μάτια σου σε 3 λεπτά? Εμ δε μπορεί! Που να προλάβει? Τόσα που περνάνε από τα μάτια σου έτσι πως πάει ο Σουμάχερ, που να προλάβει να χωθεί και η δική σου η κακομοίρα η ζωή κάπου. Σπρώχνει από δω, στριμώχνεται από εκεί, τίποτα.. Μηδέν εις το πηλίκο.
Εγώ όμως για άλλο πράγμα ξεκίνησα να γράφω αλλά μάλλον το σοκ ήταν αρκετά δυνατό κι αδυνατώ να συγκεντρωθώ. (Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού, κι αλλού η ζωή μας πάει – κάπως έτσι). Απόψε είμαι στο σπιτάκι μου και πάλι. Μετά από τόσο καιρό σαν τσιγγάνος στους πέντε δρόμους, επιστροφή στη βάση. Στο χώρο μου, στο δωμάτιο μου, στην ησυχία μου, στους δικούς μου ρυθμούς που τους κοντρολάρω εγώ και δε χρειάζεται να τους προσαρμόσω σε κανενός άλλου τους ρυθμούς. And it feels really good!! :)))