Πιάνω ώρες ώρες τον εαυτό μου να κρύβεται...Να, όπως τώρα. Έτσι, δίχως λόγο. Να κρύβεται από τον έξω κόσμο, μα ακόμη περισσότερο να κρύβεται από μένα. Κάνω πέρα το δάχτυλο που μας χωρίζει και τον βλέπω να βάζει τα κλάματα σαν το παιδί που του πήραν το παγωτό από τα χέρια. Κι όταν τον ρωτώ γιατί, ποτέ δεν ξέρει να μου απαντήσει... Γαμώτο!
4 comments:
Photo Source:
http://www.rangefinderforum.com/photopost/data/4877/hide_and_seek.jpg
Φτου ξελευθερία!
τα γιατί δεν απαντιούνται..
Μια φίλη μου λέει πως όσο πιο πολύ ψάχνεις την ουσία, τόσο πιο εύκολα εκείνη σου ξεφεύγει.
Αν τον πάρεις αγκαλιά (τον εαυτό σου εννοώ) και τον ρωτήσεις με αγάπη, είμαι σίγουρη ότι θα σου απαντήσει... Σ'εμένα έτσι κάνει...
*smouts*
Post a Comment