Switch it off

Είναι τα λόγια που μένουν. Αυτά που γυρνάνε ξανά και ξανά στο κεφάλι σου μέσα. Θα τα ξεχάσεις είπες, μα γίνεται? Τα βάζεις στην άκρη μόνο για λίγο και σβήνεις το φως. Προσπαθείς να μην τους δίνεις σημασία – έξάλλου έχεις σε τόσα πράγματα να μοιράσεις την προσοχή σου. Μα κάπου κάπου, μια κουβέντα, μια λέξη, μια εικόνα από εκεί έξω, φτάνουν για να ανάψουν το λαμπάκι. Αυτό που τους δίνει και πάλι ζωή. Και τότε δεν μπορείς να κρατηθείς και να μην κοιτάξεις. Ο χώρος δεν είναι δα και τόσο μεγάλος. Ψάχνεις βιαστικά τον διακόπτη, να το σβήσεις και πάλι το φως, μα μάταια. Προσπαθείς να τραβιχτείς μακριά, μα δε γίνεται. Σα μαγνήτης τραβάνε τις κλεφτές σου ματιές πάνω τους. Και να που αρχίζουν και γυρνάνε όλα πάλι. Όχι με τον ίδιο τρόπο. Όσο ο χρόνος περνά οι τροχιές τους αλλοιώνονται, οι ταχύτητες τους πέφτουν. Μα δε σταματάνε να γυρίζουν. Τα κοιτάς και ζαλίζεσαι. Κλείνεις τα μάτια, βάζεις τα χέρια σου στ’ αυτιά κι αρχίζεις να τραγουδάς δυνατά. Μόνο και μόνο για να μην τα ακούς, μόνο και μόνο για να μην τα βλέπεις να γυρνάνε πάλι. Τραγουδάς, τραγουδάς, φωνάζεις, μέχρι που δεν αντέχεις άλλο. Η ανάσα σου κόβεται σιγά σιγά, η φωνή σου σε εγκαταλείπει. Τη χάνεις κι αυτή. Τι σου μένει? Τίποτα. Μόνο τα σφαλιστά σου μάτια μείναν να σε προστατεύουν όσο μπορούν. Δεν τα ανοίγεις. Δε θέλεις να βλέπεις γιατί ζαλίζεσαι. Μα ο ήχος περνά μέσα από τα δάχτυλά σου και φτάνει στ’ αυτιά σου κι ακόμη τα ακούς. Στροβιλίζονται και σου φωνάζουν. Σου φωνάζουν για να μην ξεχνάς αυτό που είσαι, αυτό που ήσουν, αυτό που θα είσαι. Σου φωνάζουν και γελάνε μαζί σου. Από τα σφιγμένα σου μάτια νιώθεις τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπο σου. Δεν τα σκουπίζεις, τα χέρια σου είναι ακόμη στ’αυτιά σου. Δε μπορούν να σταματήσουν τον ήχο που φτάνει εκεί, μα τουλάχιστον κόβουν λιγάκι την ορμή του. Αφήνεις τα δάκυα να πέσουν κάτω. Εύχεσαι να βρουν αυτά τον διακόπτη. Βραχυκύκλωμα...