Wednesday, July 05, 2006

Switch it off

Είναι τα λόγια που μένουν. Αυτά που γυρνάνε ξανά και ξανά στο κεφάλι σου μέσα. Θα τα ξεχάσεις είπες, μα γίνεται? Τα βάζεις στην άκρη μόνο για λίγο και σβήνεις το φως. Προσπαθείς να μην τους δίνεις σημασία – έξάλλου έχεις σε τόσα πράγματα να μοιράσεις την προσοχή σου. Μα κάπου κάπου, μια κουβέντα, μια λέξη, μια εικόνα από εκεί έξω, φτάνουν για να ανάψουν το λαμπάκι. Αυτό που τους δίνει και πάλι ζωή. Και τότε δεν μπορείς να κρατηθείς και να μην κοιτάξεις. Ο χώρος δεν είναι δα και τόσο μεγάλος. Ψάχνεις βιαστικά τον διακόπτη, να το σβήσεις και πάλι το φως, μα μάταια. Προσπαθείς να τραβιχτείς μακριά, μα δε γίνεται. Σα μαγνήτης τραβάνε τις κλεφτές σου ματιές πάνω τους. Και να που αρχίζουν και γυρνάνε όλα πάλι. Όχι με τον ίδιο τρόπο. Όσο ο χρόνος περνά οι τροχιές τους αλλοιώνονται, οι ταχύτητες τους πέφτουν. Μα δε σταματάνε να γυρίζουν. Τα κοιτάς και ζαλίζεσαι. Κλείνεις τα μάτια, βάζεις τα χέρια σου στ’ αυτιά κι αρχίζεις να τραγουδάς δυνατά. Μόνο και μόνο για να μην τα ακούς, μόνο και μόνο για να μην τα βλέπεις να γυρνάνε πάλι. Τραγουδάς, τραγουδάς, φωνάζεις, μέχρι που δεν αντέχεις άλλο. Η ανάσα σου κόβεται σιγά σιγά, η φωνή σου σε εγκαταλείπει. Τη χάνεις κι αυτή. Τι σου μένει? Τίποτα. Μόνο τα σφαλιστά σου μάτια μείναν να σε προστατεύουν όσο μπορούν. Δεν τα ανοίγεις. Δε θέλεις να βλέπεις γιατί ζαλίζεσαι. Μα ο ήχος περνά μέσα από τα δάχτυλά σου και φτάνει στ’ αυτιά σου κι ακόμη τα ακούς. Στροβιλίζονται και σου φωνάζουν. Σου φωνάζουν για να μην ξεχνάς αυτό που είσαι, αυτό που ήσουν, αυτό που θα είσαι. Σου φωνάζουν και γελάνε μαζί σου. Από τα σφιγμένα σου μάτια νιώθεις τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπο σου. Δεν τα σκουπίζεις, τα χέρια σου είναι ακόμη στ’αυτιά σου. Δε μπορούν να σταματήσουν τον ήχο που φτάνει εκεί, μα τουλάχιστον κόβουν λιγάκι την ορμή του. Αφήνεις τα δάκυα να πέσουν κάτω. Εύχεσαι να βρουν αυτά τον διακόπτη. Βραχυκύκλωμα...

7 comments:

Afrikanos said...

Νομίζω ότι σήμερα παρα-έβαλες sad στο σφηνάκι και θα ... κόψει!

Μετά την βροχή θα βγει πάλι ο ήλιος!

"It can;t rain all the time" (Από το τραγούδι του "CROW" No1)

Δεν χρειάζετι να βρεις τον διακόπτη. Άνοιξε τα μάτια σου και κοίταξε καθάρια μέσα στις λέξεις...Είναι κι αυτές σαν τους θρασύδειλους ανθρώπους...σαν τον καρχαρία...Άμα τα φοβηθείς σου ορμάνε, άμα τ'αντιμετωπίσεις λακίζουν!

DO IT GIRL! :-)

Alexandra said...

ωραίο κείμενο, αλλα συγκλονιστική φωτογραφία.

candyblue said...

Να ξέρεις οτι αυτές οι στιγμές,που περνάμε όλοι πολύ τακτικά,μας περιμένουν υπομονετικά όπως το ρεύμα περιμένει υπομονετικά στην πρίζα.

Συνήθως ένα τέτοιο βραχυκύκλωμα κάποιες φορές λειτουργεί πολύ θετικά όπως ένα ηλεκτροσόκ!

VROXOPOIOS said...

κι εμένα μου άρεσε πολύ η φωτό!

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

*Afrikane, δε συνηθίζω να παλεύω με καρχαρίες. :)
Α, και το σφηνάκι δεν κόβει, μην ανησυχείς. Να κεράσω άλλο ένα? :)

*Αλεξάνδρα & Βροχοποιέ, τη βρήκα τυχαία στο νετ τη φωτο και κόλλησα κι εγώ γι' αυτό την έβαλα. Προσπαθώ να ξαναβρω τη σελίδα απ' όπου την κατέβασα μα δεν τη βρίσκω. Θα ξαναπροσπαθήσω αργότερα και αν τη βρω θα σας πω από που είναι. :)

*Candyblue, γι' αυτό παρακαλάω για το βραχυκύκλωμα. Ενα ηλεκτροσόκ το χρειάζομαι για να συνέλθω μάλλον. Να μπουν όλα τα νευρικά κύτταρα στη θέση τους, να ταρακουνηθούν και λίγο μπας και στρώσουν. Γιατί πολύ του κεφαλιού τους κάνουν τελευταία. :)

mortaki said...

Αχ είσαι τυχερό πολύ αν μόνο τα λόγια σε βραχυκυκλώνουν... :)))
Εμένα τα φωτάκια μου αναβοσβήνουν τρελαμένα και με πολλά άλλα... εικόνες...αγγίγματα...αρώματα...
γεύσεις...και κυρίως μουσικές!
Και οι 5 αισθήσει συνομωτούν για black-out!!! ;-)))))))

Afrikanos said...

κέρνα εσύ εκεί...να κεράσω κι εγώ εδώ!

at your services,m'am! :-)