Αεροδρόμιο. Κόσμος έρχεται, κόσμος φεύγει. Εγώ? Απλά περιμένω. Γύρω μου στιγμές φορτισμένες. Στιγμές αποχωρισμού, στιγμές επανένωσης. Κάθε μια έχει τη δική της ένταση. Κάπου κάπου βλέπεις και κάποιο δάκρυ να κυλά σε κάποιο πρόσωπο. Άλλοτε χαράς, άλλοτε λύπης. Μερικά χαμόγελα φωτεινά, μερικά πρόσωπα συννεφιασμένα. Σε κάποιους βλέπεις την ανυπομονησία στο βλέμμα, στις κινήσεις, τη νευρικότητα, την προσμονή. Βιάζονται, προσδοκούν κάτι. Άλλους πάλι τους βλέπεις να προσπαθούν να παρατείνουν όσο γίνεται το φευγιό τους. Δεν το θέλουν. Ίσως να μην το έχουν επιλέξει καν. Είναι λες και προσπαθούν να τραβήξουν το χρόνο από τα μανίκια, να τον τεντώσουν τόσο ώστε κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο να γίνει ένας μικρός αιώνας.
Αεροδρόμιο. Κόσμος έρχεται, κόσμος φεύγει. Εγώ? Απλά περιμένω. Μα θα θελα να έφευγα. Να με έπαιρνε μαζί του ένα από αυτά τα αεροπλάνα, να με πήγαινε ψηλά εκεί. Κοιτάζω τον πίνακα αναχωρήσεων. Barcelona? Venice? Paris? … Όπου να ‘ναι. Δεν έχει σημασία. Μόνο να πετάξω. Έχω καιρό να δω τον κόσμο από εκεί ψηλά. Ίσως μου χρειάζεται για να ξαναθυμηθώ πόσο μικροί είμαστε και πως δεν αξίζει να σκάμε για τίποτα. Ναι, ίσως αυτό να χρειάζομαι…
Αεροδρόμιο. Κόσμος έρχεται, κόσμος φεύγει. Εγώ? Απλά περιμένω. Περιμένω τη στιγμή για να πετάξω. Να πετάξω ψηλά και να πετάξω από πάνω μου αυτό το γκρίζο παλτό που κουβαλάω καιρό τώρα. Καλοκαίριασε. Λέω πως δε θα μου χρειαστεί άλλο. Θα πάρω ένα κίτρινο αδιάβροχο. Ναι, αυτό θα κάνω. Ένα κίτρινο αδιάβροχο να φωτίζει τις σταγόνες τις βροχής πάνω μου. Να τις φωτίζει μα να μην τις αφήνει να με μουσκεύουν. Να γλιστράνε και να πέφτουν στο χώμα, να το νοτίζουν και να φτάνει στη μύτη μου η μυρωδιά του. Ναι, ίσως ένα κίτρινο αδιάβροχο μου χρειάζεται...
Αεροδρόμιο. Κόσμος έρχεται, κόσμος φεύγει. Εγώ? Δεν περιμένω πια. Έχω φύγει. Πετάω τώρα. Στα σύννεφα είμαι, και πιο πάνω ακόμη. Σε βλέπω εκεί κάτω! Υπάρχει μια άδεια θέση εδώ δίπλα μου. Τι λες? Έρχεσαι? Στο λέω όμως να το ξέρεις. Αν θες να ‘ρθείς θα πρέπει να βρεις τρόπο για να ανέβεις εδώ πάνω. Εγώ δεν προσγειώνομαι για να σε πάρω. Οι προσγειώσεις δεν είναι πάντα ομαλές… Κι εγώ είπα πως δε θα ξαναπέσω..
(19/06/06)
Αεροδρόμιο. Κόσμος έρχεται, κόσμος φεύγει. Εγώ? Απλά περιμένω. Μα θα θελα να έφευγα. Να με έπαιρνε μαζί του ένα από αυτά τα αεροπλάνα, να με πήγαινε ψηλά εκεί. Κοιτάζω τον πίνακα αναχωρήσεων. Barcelona? Venice? Paris? … Όπου να ‘ναι. Δεν έχει σημασία. Μόνο να πετάξω. Έχω καιρό να δω τον κόσμο από εκεί ψηλά. Ίσως μου χρειάζεται για να ξαναθυμηθώ πόσο μικροί είμαστε και πως δεν αξίζει να σκάμε για τίποτα. Ναι, ίσως αυτό να χρειάζομαι…
Αεροδρόμιο. Κόσμος έρχεται, κόσμος φεύγει. Εγώ? Απλά περιμένω. Περιμένω τη στιγμή για να πετάξω. Να πετάξω ψηλά και να πετάξω από πάνω μου αυτό το γκρίζο παλτό που κουβαλάω καιρό τώρα. Καλοκαίριασε. Λέω πως δε θα μου χρειαστεί άλλο. Θα πάρω ένα κίτρινο αδιάβροχο. Ναι, αυτό θα κάνω. Ένα κίτρινο αδιάβροχο να φωτίζει τις σταγόνες τις βροχής πάνω μου. Να τις φωτίζει μα να μην τις αφήνει να με μουσκεύουν. Να γλιστράνε και να πέφτουν στο χώμα, να το νοτίζουν και να φτάνει στη μύτη μου η μυρωδιά του. Ναι, ίσως ένα κίτρινο αδιάβροχο μου χρειάζεται...
Αεροδρόμιο. Κόσμος έρχεται, κόσμος φεύγει. Εγώ? Δεν περιμένω πια. Έχω φύγει. Πετάω τώρα. Στα σύννεφα είμαι, και πιο πάνω ακόμη. Σε βλέπω εκεί κάτω! Υπάρχει μια άδεια θέση εδώ δίπλα μου. Τι λες? Έρχεσαι? Στο λέω όμως να το ξέρεις. Αν θες να ‘ρθείς θα πρέπει να βρεις τρόπο για να ανέβεις εδώ πάνω. Εγώ δεν προσγειώνομαι για να σε πάρω. Οι προσγειώσεις δεν είναι πάντα ομαλές… Κι εγώ είπα πως δε θα ξαναπέσω..
(19/06/06)
9 comments:
εγω νομιζω πως μπορώ να έρθω. Ερχομαι.
Τα αεροδρόμια για κάποιο λόγο μου προκαλούν αμφιθυμία. Από τους πολλούς αποχωρισμούς νιώθω ένα τσίμπημα. Από την λαχτάρα να πετάξω, περίπου όπως εσύ.
Καλημέρα Σοφία :-)
Είμαι σίγουρη ότι... και να πέσεις... πάλι θα σηκωθείς...
Και αυτό δε το λέω εγώ χωρίς στοιχεία! :-)))
Είναι συνέπεια της μαγικής αναλογίας "2-1" που έχεις μέσα σου... ;-)
Ωραία είναι εδώ πάνω... :-)))
:)))))))))))))))))))))))))))
Α καλά πρέπει να πάω πολύ γρήγορα σε εκείνο το νησάκι να σου στείλω το χρωματιστό που λέγαμε.
Υπέροχο, υπέροχη.
Κι εγώ που πετάω από 'δώ και από ΄κεί τί καταλαβαίνω;...there is such a thing as "too much of a good thing"...
Τα αεροδρόμια για μένα είναι αγαπημένα... Πάντα τα ταξίδια δίνουν ευκαιρίες εξέλιξης... Ο καθένας εκεί αφήνει το στίγμα του, ένα μικρό κομματάκι από την αύρα του και γι'αυτό όλα μας μοιάζουν οικεία...
Πραγματικά, όταν εσύ ήδη πετάς, είναι δύσκολο να προσγειωθείς (ειδικά αν δεν έχει πρόγραμμα να το κάνεις).
- γράφεις με εικόνες - μ'αρέσει
*Χνούδι, καλώς ήρθες! :-)
*Γιουτζιν, καλημέρα και σε σένα, αν και καθυστερημένη. Έχουν τα άτιμα τα αεροδρόμιο κατιτίς, που δεν ξέρεις αν ειναί λύπη ή χαρά. Και τα δυο μαζί μάλλον.
*Blue, μου δωσες μια πανέμορφη εικόνα τώρα στο μυαλό! Σαν να κοιτάω τον πλανήτη από μακριά και είναι όλος σκοτεινός και αναβουν μόνο τα φωτάκια από τα αεροδρόμια, και φωτέινές γραμμές που τα ενώνουν. :)
*Mortaki, να πέσω ναι, και με τα μούτρα μάλιστα. Αλλά να αξίζει τουλάχιστον! ;)
*Serenity, είδες που στά λεγα! ;)
*Roxanne, keep this smile on!!! Σου πάει τρελά, το ξέρεις ε? :D Και άστο το χρωματιστό, αλλά βουυυρ για το νησάκι και για διακοπές,ε!
*Λύκε, ότι δεν έχουμε δεν ζηλεύουμε πάντα..?
*Αlexandra, ''Ο καθένας εκεί αφήνει το στίγμα του, ένα μικρό κομματάκι από την αύρα του και γι'αυτό όλα μας μοιάζουν οικεία...'' Μ' άρεσε αυτό! :-)
...ναι..να αξίζει...συμφωνώ! :-)
Post a Comment