Μιλα.
Πες κάτι, οτιδηποτε.
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφυχτά
με την αοριστία.
Πες:
''άδικα'',
''δέντρο'',
''γυμνό''.
Πες :
''θα δούμε'',
''αστάθμητο'',
''βάρος''.
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη, άδετη, ζωη με τη φωνή σου.
Μίλα.
Εχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
αρχίζει η θάλασσα.
Πες κάτι.
Πες ''κύμα'', που δε στέκεται.
Πες ''βάρκα'', που βουλιάζει
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.
Πες ''στιγμή'',
που φωνάζει βοήθεια οτι πνίγεται,
μην την σωζεις,
Πες
''δεν άκουσα''.
Μίλα.
Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,
έχουν τους ανταγωνισμούς:
αν κάποια απ' αυτές σ'αιχμαλωτίσει,
σ' ελευθερώνει άλλη.
Τράβα μια λέξη απ' τη νύχτα
στην τύχη.
Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.
Μη λες ''ολόκληρη'',
πες ''ελάχιστη'',
που σ'αφήνει να φύγεις.
Ελάχιστη
αίσθηση,
λυπη
ολόκληρη
δική μου.
Ολόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πες ''αστέρι'', που σβήνει.
Δε λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.
Πες ''πέτρα'',
που είναι άσπαστη λέξη.
Έτσι, ίσα - ίσα,
να βάλω έναν τίτλο
σ' αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.
Κ. Δημουλά - Η Περιφραστική Πέτρα
14 comments:
Πάνω που πήγαινα να σου πω Σοφία παιδί μου πρέπει να σε βραβεύσει η ακαδημία:ρ ρ
Εμένα η Δημουλά δε μου άρεσε καθόλου , αντιθέτως μάλιστα την αντιπαθούσα κιόλας , μου την έδινε και μου την δίνει να βλέπω καλλιτέχνες τόσο πολύ μπροστά στα φλας , να σφίγγουν τα χέρια σε μαλάκες , να υπάρχει ένα είδος μάρκετινγκ και ό,τι είχα διαβάσει δικό της μου φαίνονταν οκ , αδιάφορης σειράς.
Κάποτε παρακολουθούσα ένα σεμινάριο το οποίο ολοκληρώνονταν με την Δημουλά . Εγώ είχα αποφασίσει να μη πάω , γιατί είχα πολύ μεγάλη άρνηση στο να κάτσω 2 ώρες να αναλύω την ποίηση της. Τελοσπάντων λόγω του ότι ήταν και η τελευταία μέρα είπα δε γα.. θα πάω. Στο πρώτο μισάωρο έπαιζα το παίδι νευρικά και είχα ένα κοροιδευτικό ύφος άλλο πράγμα και μετά ήρθε η ίδια. Την είχαν για έκπληξη.
Με κέρδισε η ίδια και έτσι άρχισα να ψάχνω λίγο καλύτερα τα γραπτά της. Φαίνονταν πολύ πολύ απλή , είχε χιούμορ , αυτοσαρκασμό και κάποια στιγμή βούρκωσε στη μνήμη του άντρα της.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν ο τρόπος που απαντούσε στις ερωτήσεις αυτών των τύπων των "λέγε με κουλτουριάρη" που ασελγούν χυδαία πάνω στων άλλων τα έργα τελοσπάντων άλλο τόπικ αυτό ,
τους μιλούσε με έναν τρόπο τόσο αποστομωτικό και αιφνιδιαστικό. Δηλαδή κάποιος έκανε εκεί τον μονόλογο του αιώνα , αναλύοντας και λέγοντας και μπλα μπλα λέγε με "είμαι διαβασμένος", και αυτή τους απαντούσε με δυο λέξεις εντελώς καθημερινές και με ένα ύφος απορίας και καρτερίας "τι μου λέει τώρα ο μαλάκας".
Είπα να πω κάτι για αυτή , σόρυ για την κατάχρηση , αυτό ας πούμε που έβαλες είναι πολύ ωραίο :)
(παραδόξως :ρρ)
( εντάξει εντάξει καλή είναι)
( μπααα)
Ο χριστός και η παναγία!
Κυρία κυρία αντμινιστρέιτορ δε φταίω εγώ στα αλήθεια , εγώ μόνο ένα έντερ πάτησα .
:/
Yπέροχη η Δημουλά. Θυμάμαι ακόμα με πόση χαρά είχα αγοράσει ένα βιβλίο που έχει μέσα της όλες τις συλλογές της. Αν δεν το έχεις, αξίζει πραγματικά, γιατί πάει και χρονολογικά. Βέβαια αγαπημένο "ο πληθυντικός αριθμός" με ή χωρίς την Τάνια να το αφηγείται.
Επειδή ξανθια μπορεί να μην είμαι, αλλά δε μπορεί, κάποιο γονίδιο θα κουβαλάω, δε βρίσκω πως διαγράφονται τα σχόλια. Οποτε roxanne, τιμωρία στη γωνία στο ένα πόδι και θα επαναλαμβάνεις 'Δε θα πατάω πάνω από μια φορά το enter όταν αφήνω comment'. ;)
Νεφέλη, όχι δεν το έχω το συγκεκριμένο. Θα το ψάξω όταν κατέβω Ελλάδα. Και ο πληθυντικός αριθμός ξεχωριστός, ναι.
κάτω κάτω στο κάθε σχολιάκι βλέπεις ένα εικονίδιο σαν κουβαδάκι σκουπιδιών???
Αν ναι, όλα καλά και το πατάς και σβήνεις. Αν όχι κάτι δεν πάει καλά στο template σου.
:))
Done!! :)))
(οκ, εκτός από χαζομάρα έχω και γκαβομάρα..)
Ευχαριστω μικρή μου ολλανδεζα!!
Σμουυυυτς!
Βρε τι καλοί άνθρωποι εδώ τριγύρω!
Αυτό το 'μίλα, πες κάτι' αν το διάβαζα σε άλλες εποχές και υπό άλλες συνθήκες μπορεί και να με τρύπαγε σα σφαίρα. Ευτυχώς, τώρα απλώς το διαβάζω κουνώντας συναινετικά το κεφάλι.
Φιλιά πολλά... :)))
to serve and protect!!
May the force be with you....
:PPP
*Serenity, εδώ τρυπά ακόμη.. :) Καλό βράδυ! Φιλιά!
*Μικρή Ολλανδέζα, έγραψες πάλι!! :p
δεν την έχω δει από κοντά εγώ, έχω μείνει όμως στην ίδια πολυκατοικία που έμενε εκεί που παραθέριζε... :P :P
μου αρέσει πολυυυυύ η Δημουλά-ειδικά αυτό το ποίημα το έχω στην καρδιά μου Σοφία...
:)
Πες ''στιγμή'',
που φωνάζει βοήθεια οτι πνίγεται,
μην την σωζεις,
Πες
''δεν άκουσα''.
Aυτός ο στίχος με'χει στοιχειώσει...
Γιατι αυτή η στιγμή είναι που με τυραννά που περνά και χάνεται κατα μια άλλη εκδοχή...Που πνίγεται εδώ!
Πνίγεται πριν προλάβει να διορθώσει...τις "σπασμένες αρτιότητές" μας...
Και το πιο σκληρό με τη Δημουλά είναι πως γράφει τόσο εύκολα για τόσο δύσκολα πράγματα...
Post a Comment