Tuesday, July 18, 2006

Εφιάλτης..


Ξύπνησα μες στη νύχτα με ανάσα κομμένη και την καρδιά να χτυπάει τρελά. Μου πήρε ώρα να συνέλθω. Μα δεν ξέρω αν αυτό που με τρόμαξε ήταν το όνειρο το ίδιο ή το ότι ήταν αληθινό τελικά...

25 comments:

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

Photo source:
http://www.whi.m-net.ne.jp/~nishie/bad-indexE.htm

I.P.Potis said...

Οι πραγματικοί εφιάλτες είναι οι εφιάλτες της πραγματικότητας.

Οι άλλοι απλά μας θυμίζουν πόσο τρωτοί είμαστε.

Την καλημέρα μου.

VROXOPOIOS said...

Μη φοβού!

demonia said...

Είμαι καινούρια στο blog (σαν να λέμε ψαράκι...) και τώρα ανακαλύπτω!Διάβασα και προηγούμενα posts σου...Μου αρέσει πολύ που ενώ είμαστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας (οι άνθρωποι ντε!) νιώθουμε τόσο συχνά τα ίδια πράγματα :)

candyblue said...

Είναι αυτή η γαμημένη και ένοχη ονειρική χαραμάδα που ενώνει σαν πύλη τους δύο κόσμους.
που συνδέει τα όνειρα με τον έξω κόσμο...
Περνάμε μέσα από αυτή την χαραμάδα και όταν στενεύει,πνιγόμαστε μέχρι να βγάλουμε το κεφάλι μας και να πάρουμε αέρα στον αληθινό κόσμο.
Για αυτό η κομμένη ανάσα.
Για αυτό η καρδιά που χτυπάει.

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

*i.p.potis, καλήσπέρα :) Ναι, οι πραγματικοί εφιάλτες είναι της πραγματικότητας. Και φαντάσου να τους ζεις και στα όνειρά σου..Λες και δεν τους εμπέδωσες καλά και πρέπει να τους ξαναζήσεις και από εκεί μέσα..Too much!

*Βροχοποιέ, το παλεύω :)

*demonia, καλωσόρισες! Καλή αρχή :)

*Candyblue, μάλλον κάπως έτσι είναι, δεν εξηγείται αλλιώς..Αυτή η γαμημένη χαραμάδα που σε γαμάει κανονικά και είναι και ενοχική μέχρι αηδίας. Κι άντε να βγεις μετά από εκεί μέσα.. Εσύ το ξέρεις καλά έτσι κι αλλιώς, έτσι δεν είναι?

mortaki said...

:-( Δεν ήταν "Never ending nightmare..." εε? ήταν??
Πέρασε τώρα όμως...εφιάλτης ήταν...πέρασε...τον νίκησε το φως...εε?

@candyblue
Δε τοχα σκεφτεί έτσι μέχρι τώρα...αλλά έχεις άπόλυτο δίκιο...
Γιαυτό η κομμένη αναπνοή.
Γιαυτό η καρδιά που χτυπάει.

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

*mortaki, όχί, αφού ανασαίνω και πάλι, δεν ήταν. Αλλά είναι εκεί έτσι κι αλλιως και παραμονεύει για την πρώτη ευκαιρία. Και το φως δεν το φοβάται..

mortaki said...

Δεν το φοβάται το φως εε?
Χμμ...τη μουσική? τη φοβάται τη μουσική?
Τα χρώματα? Τα ποιήματα? Τα φοβάται?
Την αγάπη? τον έρωτα?

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

Δεν ξέρω..
Χρώματα μόνο πράσινο και μπλε μου έχουν μείνει
Ποιήματα δεν έχω
Αγάπη όση έχω είναι ακριβή και δεν τη χαλαλίζω
Ερωτα δεν έχω
Μουσικές έχω μόνο..Μα δεν ξέρω αν τις φοβάται

mortaki said...

Xmm... :-/
Μήπως τις αγκαλιές?
Τα φιλιά?
Τα χαμόγελα?
Έστω και internetika...
Να τα στείλω σε φουλ έκδοση μήπως και το κάνουν ...σκόνη?
Κάτι θα φοβάται το άτιμο... δε γίνεται!!
Η ορθολογιστική μου σκέψη αρνείται να παραιτηθεί! :)

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

Η σκέψη σου και μονο φτάνει. Την κρατώ ασπίδα. :)
Σ'ευχαριστώ! Σμουτς!

mortaki said...

Χαμόγελο!
Βλέπω χαμόγελο στην οθόνη κάτω από το όνομα σου!
Χαμόγελοοοοοοοοο!
:)))
Πάντως εκτός από ασπία υπάρχει και σπαθί στη διάθεση σου όποτε το χρειαστείς...έχω στην πλάτη το μικρό πρίγκιπα που κρατά στο αριστερό χέρι του το σπαθί του...κάτι ήξερε μάλλον ;)

Anonymous said...

Ευχομαι να ηταν απλα ενα πιο διαυγες ονειρο απο τ'αλλα. Αλλα και να μην ηταν, στο χέρι σου είναι...

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

χα! τον μικρό πρίγκιπα?
Χθες βράδυ τον ξαναδιάβαζα.. :D

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

*dr.uqbar, παραήταν διαυγές μαλλον..Μα δεν πειράζει..:)

mortaki said...

:D
Συμπτώσεις εε?
Αν κοιτάξεις στις πρώτες σελίδες θα δεις τη ζωγραφιά του Exupery που σου λέω...αυτή με το σπαθί έχω κάνει.

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

Δε χρειάζεται να κοιτάξω, τη θυμάμαι. Είναι από τα αγαπημένα μου βιβλιαράκια. :) (ξίφος βρε είναι, όχι σπαθί!:p)

Serenity said...

Ξουτ! Εφιάλτη! Τσακίσου από δω! Που τρομάζεις τη Σοφία μας!
:*

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

Ξουτ, ναι!
Εσύ πιάσε :*

Alexandra said...

Τα όνειρα είναι συμβολισμοί. Τους δεχόμαστε για να δούμε πώς είμαστε... όσο τρομακτικοί και αν είναι! :)

Τί ακριβώς είδες, αν θέλεις να πεις, φυσικά. We can try to explain...

northaura said...

το ακόμα πιο εφιαλτικό είναι εκείνες οι στιγμές που δεν ξέρεις (ακόμα) αν είναι αλήθεια ή όνειρο

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

*Αλεξάνδρα, δεν έχει νόημα να περιγράψω λεπρομέρειες γιατί δε θα καταλάβει και κανείς. Απλά ήταν κάτι που το έχω ζήσει. Και το έζησα ξανα μες στο όνειρο, με τα ίδια πρόσωπα, με το σκηνικό κάπως αλλαγμένο αλλά η ουσία ήταν η ίδια και η αίσθηση η ίδια, μόνο που ήταν πιο δυνατή γιατί τα πράγματα ήταν πιο καθαρά και πιο άμεσα.

*Northaura, ακριβώς έτσι! Οι στιγμές αυτές μέχρι να συνειδητοποιήσεις που βρίσκεσαι, αν είναι αληθινό όλο αυτό ή όχι και με την καρδιά σου να πάει να σπάσει είναι οι χειρότερες. Είναι τότε μάλλον που όπως λέει και η candyblue βγάζεις το κεφάλι από τη χαραμάδα.

mortaki said...

Έγραψα "σπαθί" αντί "ξίφος"???
(μ'αρέσει που έχω κάνει και ένα χρόνο ξιφασκία...)
;-)
oh mondie!
Τελικά...
Είμαι πολύ ετωτευμένο...

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

Τόσο ερωτευμένο που μπερδεύεις και το ρ με το τ! :p
Δεν πειράζει όμως, λόγω έρωτα συγχωρείσαι, παίρνεις άφεση αμαρτιών και όλα τα συναφή. Ετσι, γιατί μ'αρεσει να βλέπω ανθρώπους ερωτευμένους, τόσο χαριτωμένα 'χαμένους' στον όμορφο κόσμο τους. :D
Πιάσε φιλι! :*